środa, 30 listopada 2011

Czy można się spóźnić na koniec świata?


Autor: Julia Knop
Tytuł: Jak długo trwa wieczność? Wielkie pytania małego filozofa.
Wydawnictwo: Jedność
Liczba stron: 93


Pytania, pytania, ciągłe pytania, a dlaczego tak?, a jak?, a po co? Przeważnie dzieci zadręczają nas, dorosłych, ciągłymi pytaniami. Są ciekawi świata, chcą wiedzieć wszystko i na swój sposób zrozumieć. W tej książce znajdziemy dużą dawkę wiedzy, jak wybrnąć, z czasem trudnych do wytłumaczenia pytań. Wciąż się dziwimy, pytamy, szukamy odpowiedzi, myślimy-jest to nieodłączna cecha człowieka. Więc rozpocznijmy przygodę. Pobawmy się z naszym umysłem i wyobraźnią.

Nie ma pytań bez odpowiedzi. Pytajmy! Odpowiadajmy! W tej książce, która jest swego rodzaju traktatem filozoficznym, trochę z przymrużeniem oka, znajdziemy odpowiedzi na ważne pytania: Kto odpowiada za myśli w mojej głowie?, Czy wiewiórka wie, że jest wiewiórką?, Czy trzeba myśleć, żeby być człowiekiem?, Kiedy człowiek staje się człowiekiem?, Czym jest miłość?, Czym jest sumienie?, Czy należy myśleć o śmierci? I jeszcze wiele, wiele innych, które czasem nam dorosłym trudno zrozumieć.

Odpowiedzi na postawione pytania są konkretne i napisane w przystępny sposób. W taki by zaciekawić dzieci. Na końcu każdego krótkiego rozdziału znajdziemy także kilka pytań do czytelnika, czy zgadza się z tym, co przeczytał?, jakie jest jego własne zdanie na ten temat? Myślę, że jest to ciekawa forma aktywizacji młodego czytelnika, który może sam snuć własne domysły. A to może doprowadzić do jednego: do narodzin kolejnych pytań. Tego łańcucha nie da się już chyba zatrzymać. I bardzo dobrze.

Na samym końcu książki znajduje się także zestaw pytań, na które dzieci mogą same odpowiadać i wpisywać swoje odpowiedzi. Myślę, że każde dziecko z miłą chęcią zabierze się do filozofowania i znajdowania odpowiedzi na pytania: dlaczego nie można zobaczyć Boga?, dlaczego tak jest fajnie mieć imię?, czy można się spóźniona koniec świata? Pytania te uczą dzieci myśleć po swojemu. Pozwólmy im na to.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Jedność. Dziękuję bardzo.

wtorek, 29 listopada 2011

Nie ma nic piękniejszego niż widok śmiejących się ludzi. Nie ma nic gorszego niż dowiedzieć się, z czego się śmieją.



Autor: Petr Sabach
Tytuł: Gówno się pali
Wydawnictwo: Afera
Liczba stron: 163

I znowu pragnę Wam przedstawić kolejną pozycję naszych kochanych sąsiadów –Czechów. Może na początek krótkie wprowadzenie i wyjaśnienie tytułu książki, bo tytuł może polskiego odbiorcę nawet zszokować( bo Czecha to nic nie zszokuje).

Dziewczynki siedziały po prawej, chłopcy po lewej(…)Z sekcji dziewczęcej dobiegał szczebiot. Podawały sobie nawzajem jakieś pluszowe zwierzątko, powtarzając ciągle:
-Jeeej, pokaż mi go jeszcze raz! Ale słodziutki! Mi też go podaj! Boże, ale słodziutki!

Pluszowy potwór z przygłupawym uśmiechem wędrował z rąk do rąk, za każdym razem wywołując nową falę zachwytu. Trwało to jakieś pół godziny.
Na fotelach za mną siedzieli dwaj chłopcy, okularnicy z wysokimi czołami. Ich rozmowa trwała całą trasę Paryż-Praga. Całkowicie poważnie i ze wszystkich stron rozpatrywali problem, czy gówno się pali?
Dwa światy rozdzielone tylko wąskim przejściem.


I książka ta właśnie przedstawia odwieczną walkę płci, mówi o dorastaniu, dojrzewaniu, miłości w czasach reżimu komunistycznego, rywalizacji, która nawet z wiekiem nie słabnie. Wszystkie opowieści zabarwione typowo słodko-gorzkim czeskim humorem. Inaczej być nie może. Zbiór ten powstał w 1994 roku, a zawiera trzy opowiadania: Zakład, Bellevue, Woda z sokiem. Daruję już sobie czeskie nazwy, bo nie wiem, czy to Was interesuje. Mogę jedynie napisać, że gówno po czesku to po prostu hovno. Taka mała dygresja. Idźmy dalej. Opowiadania te stały się inspiracją do nakręcenia filmu „Pelisky”( wspaniałe polskie tłumaczenie: Pod jednym dachem). Zresztą większość jego opowiastek zostało zekranizowanych. Mariusz Szczygieł w jednym z wywiadów mówi, że Czesi w naszych głowach są stworzeni przez Sabacha. Nie ma od niego ucieczki. Muszę się zgodzić z tą wypowiedzią. Odsyłam Was także do innych filmów inspirowanych twórczością Sabach (Bigbeatowe lato, Pupendo). Filmy gorąco polecam. A kim jest ów Petr Sabach?

Jest to współczesny, czeski prozaik, kontynuujący hrabalowską tradycję pisarską. Studia ukończył na Uniwersytecie Karola w Pradze (to tak jak ja). W swoim ciekawym życiu zajmował się różnymi dziedzinami m.in. był redaktorem technicznym w organizacji działającej przy Ministerstwie kultury, metodykiem w domu kultury, a nawet dorabiał jako stróż nocny w Galerii Narodowej, uczył twórczego pisania na Akademii Literatury Josefa Škvoreckiego. Oprócz tego jest szczęśliwym mężem, ojcem i dziadkiem. Jeden z jego synów, który zajmuje się grafiką, zaprojektował niemal wszystkie okładki jego książek.

Pierwsze opowiadanie Zakład mówi o dwóch żywotnych staruszkach, którzy nawet na starość nie mają dość sprzeczek i kłótni, które dotyczą dość banalnych powodów: ile wzrostu ma niedźwiedź kodiak, jak długo wytrzymają pod wodą. Ale wychodząc z gospody są już w doskonałych humorach i oczywiście są najlepszymi przyjaciółmi. Wieczna rywalizacja, która nawet w dorosłym życiu nas nie opuszcza, a w szczególności mężczyzn.

Drugie opowiadanie Bellevue opisuje jeden dzień z życia pewnej niezwykłej rodziny. Córka, która chce zmienić płeć, dziadek, które dostał ataku kolki, syn, którego zostawia dziewczyna w dniu, kiedy chce się jej oświadczyć. Jednak to nie jest wszystko, to tylko początek. Różne sytuacje opisane z kilku punktów widzenia, oryginalna forma narracji są niewyczerpanym źródłem humoru.

Trzecie opowiadanie natomiast przedstawia historię dwójki ludzi, którzy znają się od małego. Aż nadchodzi czas, kiedy ich dzieci opuszczają rodzinny dom. Sabach opisuje jak wygląda miłość w czasach reżimu komunistycznego, jak się zmienia.

Styl opowiadań jest niezwykle jasny. Głównym jednak atutem i takim magnesem jest przede wszystkim operowanie dowcipem, żartem, humorem. Są to nieodłączni bohaterowie. Moi drodzy blogowicze polecam, jako przerywnik między kolejną amerykańską czy angielską powieścią. Czytajmy czeskich pisarzy.


Książkę otrzymałam od fantastycznego Wydawnictwa Afera.

poniedziałek, 28 listopada 2011

W co się bawić, w co się bawić…


Tytuł: Najpiękniejsze zabawy sprzed lat dla dzieci
Wydawnictwo: Jedność
Liczba stron: 128


W co się bawić, w co się bawić… No właśnie, w co się bawić? Teraz większość dzieci ( nie mówię, że wszystkie) powiedziałoby, że czas najlepiej spędzać przed komputerem. To jest zabawa – szalone pościgi, krew, zabijanie. Nie mówię, że wszystkie gry są beznadziejne i niczego nie uczą. Uczą, owszem. Chodzi mi jednak, o to, że coraz mniej czasu dzieci spędzają ze sobą w realnym świecie. Rzadko teraz spotykam dzieci bawiące się w chowanego, berka, podchody. Widzę co prawda maluchy w piaskownicach, ale potem następuje pustka. A przecież istnieje tyle cudownych sposobów na wspólne zabawy. Wystarczy zapytać naszych rodziców, jak oni bawili się w dzieciństwie. Możemy także zajrzeć do tej niewielkiej książeczki.

Wszystkie gry i zabawy podzielone są na działy: gry na przyjęcia, gry podwórkowe, zabawy w berka (istnieje kilka rodzajów berka!), gry słowne i pamięciowe, śpiewanie i zabawy w kole, gry w piłkę, sznurek, karty i gry z papieru. Warto zobaczyć jak nasi rodzice, dziadkowie spędzali wolny czas. Jak biegali, skakali, ścigali się aż do zmroku. I ciężko było zapędzić ich do domu. Książeczka przybliża tamte czasy i przede wszystkim inspiruje do nowych zabaw i twórczego spędzania wolnego czasu.

Warto więc pobawić się czasem w ciuciubabkę. Zabawa polega na tym, że jedna z osób ma zawiązane oczy. Jest ona obracana przez innych, aż trochę zakręci się w głowie. Następnie musi chodzić po pokoju i wyłapywać innych graczy. Ale nie jest to takie łatwe, ponieważ wszyscy muszą uciekać przed ciuciubabką. Ostatnia złapana osoba jest zwycięzcą. Istnieje także inna wersja tej zabawy. Ale to już zapraszam do przeczytania. Oprócz tego możemy także na przyjęciu pobawić się w ciepło-zimno, mrugającego zabójcę, muzyczne krzesła, Szymon mówi czy zabawa mająca uroczą nazwę- wachlowanie wędzonego śledzia. Ciekawi jesteście co kryje się pod tymi nazwami?

W dziale w grami podwórkowymi mamy tak wspaniałe zabawy jak: brytyjski buldog, czerwony wędrowiec, kroki babci, żabi skok czy kulki. A ile mamy berków: np. berek łańcuchowy, berek ogon, berek cień, berek pocałunek. A jeśli chcecie sprawdzić umiejętności swojego umysłu to zabawy z tego działu na pewno w tym pomogą. Są naprawdę wymagające i ciekawe.

Wszystkie tutaj wymienione gry i zabawy będą doskonałym impulsem i mobilizacją dla młodszych i starszych dzieci. A może rodzice pobawią się z dziećmi? Polecam serdecznie.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Jedność.

sobota, 26 listopada 2011

Bądź artystą


Autor: Mara Antonaccio
Tytuł: Boże Narodzenie i zaskakujące pomysły jak zrobić coś z niczego.
Wydawnictwo: Jedność
Liczba stron: 64


W dobie kiedy tak bardzo dbamy o czystość naszej planety, o segregację śmieci, o zdrową i zbilansowaną dietę, zapominamy czasem, że niektóre przedmioty możemy sami powtórnie wykorzystać także w domu. Żyjemy w czasach gdzie każdy w jakimś stopniu stara się być ekologicznym (oszczędza wodę, prąd, kupuje zdrową żywność, jeździ rowerem do pracy, kupuje papierowe torby, oddaje baterie do specjalnych punktów do tego przeznaczonych). A warto czasem zatrzymać zużyte puszki, papierowe torby, opakowania po pasztetach, puste słoiczki, stare skarpetki, papierowe tacki. Książka ta przedstawia, w jaki sposób można te z pozoru bezużyteczne przedmioty, wykorzystać.

Razem z dzieckiem można wyczarować naprawdę wspaniałe przedmioty, małe dzieła sztuki. Za pomocą papierowej torby można wyczarować wspaniałe opakowanie na prezenty. Wystarczą tylko nożyczki, kolorowe flamastry, kapsel, dwa włochate druciki i torba- renifer gotowa. Okrągłe pudełka po jedzeniu (np. po chipsach) mogą się zamienić w barwne pojemniczki na drobiazgi. A to, że rolki po papierze toaletowym można także twórczo wykorzystać, chyba każdy z nas wie. Zamienić je można w zabawne zwierzątka. Oprócz tych wspaniałych pomysłów, znajdziemy tutaj także propozycje wykorzystania żarówki, plastikowych butelek, metalowych puszek czy drewnianych klamerek.

Dodatkowym atutem są dołączone do książki szablony, które ułatwiają pracę. Oczywiście wykonanie każdego małego dzieła sztuki jest dokładnie opisane. Krok po kroku w punktach dzieci mogą zamienić się w artystów. Najlepiej jednak i zdecydowanie przyjemniej jest wspólnie z dzieckiem trochę się pobawić. Zachęcam bardzo serdecznie. Szczególnie teraz w tym przedświątecznym okresie. Do dzieła!


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Jedność. Bardzo dziękuję.

czwartek, 24 listopada 2011

Z ich książek można było wyczytać ich dusze.


Autor: Sonia Raduńska
Tytuł: Solo
Wydawnictwo: Dobra Literatura
Liczba stron: 271


Żyć i pisać sercem, krwawicą, namiętnie i nie udawać, że wszystko rozumiem i na wszystko się zgadzam, bo tak nie jest, bo jakby mogło tak być, jeśli za miesiąc ślub mężczyzny, którego kochałam najbardziej na świecie i którego twarz i imię wyświetla mi się, gdy przez ekran przesuwają się słowa flamenco, które nie udają, że nie są rozpaczą, bo są!

Sonia Raduńska napisała kolejną książkę, właściwie to ją stworzyła z wielu własnych myśli, słów, zdań, obrazów. Jest to kolaż przeplatany także obrazami innych znanych ludzi, którzy wywarli wpływ na autorkę. I tak jak kiedyś pisano, że do książek Kartki z białego zeszytu i Białych zeszytów trzeba znaleźć spokojne miejsce, ołówek, kartkę i spisywać te wszystkie mądrości. Tak samo jest tez w przypadku tej książki, którą niewątpliwie trzeba sobie dawkować, żeby nie przesycić wyobraźni.

Sonia Raduńska to mądra, dojrzała, dobra, czasem depresyjna, wesoła, świadoma swoich wyborów, odważna, wycofana, znająca własne miejsce na ziemi, wewnętrznie niezwykle spokojna KOBIETA. Chciałabym się wybrać z autorką do cichej kawiarenki i popijać kawę zasłuchiwać się w słowa, rozmawiać i dyskutować.

Pozwólmy sobie kolejny raz zgłębiać zakamarki duszy Raduńskiej. Zachwycajmy się nad z jaką czułością wyraża się o swoich bliskich a także o swoich zwierzętach. O kocie, o psie. Jest to dla mnie taki trochę strumień świadomości. Sonia zapisuje wszystko co nagle pojawi się w jej głowie, wszystko o czym w danej chwili pomyśli. Znajdziemy tu wiele wspaniałych, mądrych i uroczych przemyśleń, a przede wszystkim niezwykle dojrzałych. Życie dojrzałej i spełnionej Soni Raduńskiej jest inne, już nie pochłania tomów książek, ale czyta się jedynie kilka stron dziennie, bo przyjemność sprawia mi spotkanie jakiejś myśli, obrazu albo zestawienia słów, przy którym chce mi się zatrzymać, posmakować, przeczytać jeszcze raz i nie poganiać go następnym i następnym, pozwolić mu wybrzmieć jak dzwonom w niedzielne przedpołudnie. Dajmy się ponieść refleksji i nauczmy się w spokoju myśleć i odczuwać. Solo niech będzie takim drogowskazem, dokąd iść i gdzie się na chwilę zatrzymać. Książki tej nie trzeba czytać strona po stronie, myślę, że można sobie losowo wybierać strony, nie pędzić na łeb na szyję, byle tylko zdążyć jak najszybciej przeczytać, bo wtedy nic nam z tych opowieści nie pozostanie. Sonia Raduńska nie pisze tylko o sobie, bardzo często wspomina innych ludzi: Czesława Niemena, Jacka Kuronia, Jana Pawła II.

Przez książkę się płynie czasem wolno jak po spokojnym jeziorze, czasem szybciej prawie jak po wzburzonym morzu, a czasem się stoi w miejscu i myśli.

Za dużo przedmiotów, kupowania, bycia wokół rzeczy. Za dużo pieniędzy i pochopności w ich wydawaniu. Jestem tu jedna. To, czego potrzebuję do życia, zmieściłoby się w dwóch walizkach. Reszta to rozpraszanie uwagi i zbędny balast. Wystarczy. Mniej pracować, mniej zarabiać, mniej wydawać, mniej posiadać. Częściej czuwać. Bardziej i lżej być.

I na tym zakończę. Spróbujmy bardziej być. Polecam dla wrażliwych.


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Dobra Literatura

wtorek, 22 listopada 2011

Na tarasach wieżowców spotykacie parę kochanków. Panie pragną tu czułości. Panowie sobie to chwalą. Nowy Jork


Autor: Vladimir Fuka/Zdenek Mahler
Tytuł: Nowy Jork
Wydawnictwo: Bona
Liczba stron: 150



Kiedyś wspominałam, że jestem bohemistką i osobą lubiącą wszystko co czeskie. Dziś chciałbym Wam przedstawić kolejną pozycję z cyklu: co u Czechów…

Nowy Jork, miasto, które nigdy nie śpi. Wielkie jabłko. Ojczyzna jazzu. Metropolia świata. Najbardziej i jednocześnie najmniej amerykańskie miasto. Zmieścić w tej książce cały Nowy Jork jest niemożliwym. Cudem udało się w ogóle zachować ową pozycję. Trzeba wspomnieć, że książka powstała w trakcie pewnej podróży obu artystów do Ameryki. Do druku była już przygotowana w 1964 roku. Jednak nowatorski styl treści i ilustracji nie spodobał się czeskiej cenzurze. Komuniści kazali zniszczyć cały nakład. I w dodatku Fuka raczył już z Miasta Żółtego Diabła nie wracać. Ale Mahler zdążył zabrać jeden egzemplarz. Jejku, jak dobrze. Co by było, gdyby to się nie udało? Pisarz Zdenek Mahler (także znakomity scenarzysta, współautor „Amadeusza” Formana) wraz z rysownikiem Vladimirem Fuką stworzyli coś pośredniego pomiędzy przewodnikiem turystycznym, reportażem a zbiorem bajek. Opowieść pełna zdań, słów, myśli, obrazów.

Czego my tu nie mamy. Oglądamy domy, bary, ulice, reklamy, samochody, taksówki, ulice, neony, skrzynki pocztowe- wszystko co pociągało, co przyciągało do Ziemi Obiecanej. Kilka kresek i kropek układają się w znakomite ilustracje, które ukazują ówczesną wolność i energię Ameryki. "Kto widział Nowy Jork, nie ma już dokąd jechać". Fikuśne, wymyślne ilustracje doskonale współgrają z metaforycznym –czasem- językiem. Wszystko doskonale do siebie pasuje, jedno nie mogłoby istnieć bez drugiego. Mamy tutaj trochę faktów historycznych, opisów krętych ulic miasta, które nie ma środka. Jest to doskonały zbiór zachowań Amerykanów, którzy nie potrafią odpoczywać. Liczy się tylko praca. Mariusz Szczygieł powiedział, że „Wyobrażam sobie, jakie wrażenie zrobiłaby na mnie ta książka, gdybym miał 12 lat. Mam 45 i nie mogę się od niej oderwać. Wyobrażam sobie, że polskie wydanie cuda (jak inaczej nazwać tę książkę?) zatytułowanego "Nowy Jork" trafia do mnie w 1978 r., a ja zaczarowany przez rysunki i tekst czekam do pełnoletności w roku 1984 i robię wszystko, żeby wyemigrować do Ameryki. Gdyby komuniści nie przeznaczyli książki na makulaturę, gdyby jakikolwiek egzemplarz trafił do czytelników, w tym do mnie, podejrzewam, że byłbym dziś nowojorczykiem”. A Ty? Zachęcam do przeczytania i obejrzenia, a żeby Was zachęcić mały cytat:

o nowojorczykach się mówi:
że w ogóle nie są Yankees
że są jak wróble
że nigdzie nie byli, nic innego nie znają i uważają, że na wszystko wystarczy amerykańska miara…

A więc: leży na zachodzie…


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Bona.

poniedziałek, 21 listopada 2011

Miłość jest...


Autor: Tomasz Kruczek
Tytuł: Miłość jest…
Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza „Vocatio”
Liczba stron: 175

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.


Miłość, tak dużo o niej mówimy, a rzadko pokazujemy czym jest naprawdę. Trochę ją przegadujemy, gubimy w świecie, gdzie nie miłość, ale pieniądze są najważniejsze. Nie dajmy się zwariować. Pozwólmy w naszej duszy zagościć prawdziwej miłości. Właśnie o takiej miłości rozmawiajmy ze swoimi dziećmi, znajomymi, rodziną.

Tomasz Kruczek pedagog, muzyk, pisarz i animator kultury stworzył wspaniałą książkę, która zawiera 16 opowiadań inspirowanych „Hymnem o miłości”. Bohaterami tych opowiadań są dzieci, które także przeżywają swoje spotkania z miłością, z różnymi jej odmianami. W opowiadaniu Miłość jest cierpliwa poznajemy Janka, który nie ma zamiaru bawić się ze swoim młodszym bratem. Twierdzi, że brat ciągle przeszkadza i wszystko niszczy, no i marudzi. Jednak wszystko się zmienia kiedy spotyka się ze swoim kolegą Piotrkiem. Widzi jak on zajmuje się młodszą siostrą. Wspólnie z Zosią maluje kolorowani, potem przewija młodszego brata. Janek nie może uwierzyć, że Piotrek nie traci cierpliwości i nigdy nie ma dość. Odpowiada tylko: Przecież to moja rodzina. I jak myślicie, czy Janek będzie w końcu bawił się z młodszym bratem? Oczywiście, że tak.

To jest tylko jedno z 16 opowiadań. A kolejne także są bardzo ciekawe i bardzo proste w swoim przekazie. Nie ma tutaj niepotrzebnych słów. Styl prosty, interesujące dialogi i krótka forma w sposób naturalny opisują dzieciom ciekawe przygody, których głównym bohaterem jest miłość. Serdecznie polecam wszystkim. Tak, żeby było trochę inaczej.

Książkę otrzymałam od Oficyny Wydawniczej „Vocatio”.

niedziela, 20 listopada 2011

Właśnie z rzeczywistości rodzi się najdziwniejsza baśń w świecie.


Autor: Hans Christian Andersen
Tytuł: Baśnie
Wydawnictwo: Zielona Sowa
Liczba stron: 141


Jak pięknie jest powrócić pamięcią do lat dziecinnych. Do spacerów po lesie, do zabawy lalkami, do maków polnych, do ciepłego mleka przed snem i przede wszystkim do bajek i baśni na dobry sen. Któż nie mógł lepiej nas utulić do snu niż H.Ch. Andersen?

Piękne wydanie od razu zachęca nas do przeczytania wszystkich baśni na raz. Ale nie bądźmy tak zachłanni. Ja lubię sobie dawkować emocje, które niewątpliwie uwalniają się podczas lektury. Jak pięknie jest znów przeczytać o krasnoludkach, które mieszkają z nami w naszych domach i strzegą naszego majątku. Są takimi niewidzialnymi duchami naszej wyobraźni. A Świniopasa pamiętacie? Księżniczkę na ziarnku grochu, Brzydkie kaczątko czy Słowika każdy z nas przechowuje gdzieś w swojej pamięci. Dla ciekawskich zdradzę, że Słowik był poświęcony słynnej piosenkarce ówczesnej Europy-Jenny Lind, którą Andersen zwykł nazywać szwedzkim słowikiem.

Baśnie te są fascynującą przygodą, którą należy przeżywać cały czas. Inaczej te same baśnie działały na naszą wyobraźnię jak byliśmy mali, a inaczej teraz, kiedy dopadła nas dorosłość. Piękne, klasyczne teksty są skarbnicą uniwersalnych wartości. Pomogą na pewno zrozumieć otaczający nas świat, zachowanie ludzi, potęgę przyjaźni oraz że bogactwo nie jest najważniejsze w życiu. Andersen nie był pierwszym, który pisał baśnie. Przed nim był we Francji Charles Perrault, nie wspominając już o słynnych braciach Grimm. Oni jednak tylko spisali baśnie ludowe. Natomiast Andersen jako pierwszy wykorzystał w baśniach własne pomysły i użył do tego potocznego, pełnego humoru stylu. Większość jego utworów odwoływała się do jego bolesnych doświadczeń. Brzydkie Kaczątko opowiadające o odrzuceniu.

Pozwólmy się przenieść w świat baśniowych wizji Andersena. w świat baśni, które przyniosły autorowi niewątpliwą sławę w całej Europie. Także sama postać autora budziła zainteresowanie, ciekawość i czasami zakłopotanie. Razu pewnego Andersen odwiedził swojego przyjaciela K.Dickensa. Nie zauważył jednak, że jego nadmierna koncentracja na samym sobie i przedłużający się pobyt, denerwuje Dickensa. Wszystko niestety zakończyło się zerwaniem przyjaźni, a po wyjeździe gospodarz wywiesił taką karteczkę:

Hans Andersen spał w tym pokoju przez pięć tygodni, co dla mojej rodziny było wiecznością

Andersen był wielką indywidualnością. Miał kompleksy związane ze swoim wyglądem, bał się psów, a lękając się pogrzebania żywcem, zostawiał na stoliku nocnym kartkę: "Tylko się wydaje, że umarłem". Odsyłam więc do czytania.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Zielona Sowa. Bardzo dziękuję.

sobota, 19 listopada 2011

Czasami zwłoki się poruszają


Autor: Alex Kava
Tytuł: Kolekcjoner
Wydawnictwo: Mira
Liczba stron: 299


Jak byś zareagowała gdybyś nagle wyłowiła lodówkę, w której znajdują się ludzkie części ciała? Zapewne widok ten mógłby nas lekko zszokować. Moje pierwsze spotkanie z amerykańską pisarką. Pierwsze i mam nadzieję, że nie ostatnie. Książka zaczyna się bardzo intrygująco, prawda? Normalnie, aż ciekawość mnie zżera, jakie mogą być kolejne książki i kolejne początki.

Wszystko w tej powieści toczy się własnym rytmem. A rytmem tym rządzi huragan nadciągający nad Florydę. Mieszkańcy przygotowują się do wielkiej katastrofy. Każdy robi wielkie zapasy żywności, wody, ludzie wykupują generatory prądu. W całym tym działaniu nie ma jednak żadnej paniki. Z czasem jednak zaczyna się ścigać agentka FBI Maggie O’Dell, która zostaje przydzielona do pracy nad sprawą tajemniczych części ciała znalezionych w lodówce. Mamy tutaj kilka wątków, które powoli łączą się całość. Niestety dość szybko możemy przewidzieć, jak zachowają się bohaterzy w danej sytuacji. Niektóre sceny były po prostu przewidywalne. Ale, co tam. Agentka musi uchronić mieszkańców Pensacoli przed szaleńcem, który morduje a następnie ćwiartuje swoje ofiary. W jakim celu to robi? Czy jest tylko psychopatycznym mordercą ,czy ma w tym jakiś cel? Tak, cel jest jasny. I autorka bez skrupułów opisuje nam problem, jakim jest handel ludzkimi organami. Podobno jeden dawca, jeśli wykorzysta się jego kości, tkanki, wiązadła, skórę, może pomóc pięćdziesięciu żywym.

Jak już wspomniałam powieść rozpoczyna się od wyłowienia lodówki przez ratowniczkę Liz z dość nietypową zawartością. Do Pensacoli przybywa agentka O’Dell, która już nie jedno widziała w swojej długoletniej pracy w FBI. Zresztą poznajemy ją jak po pewnej niebezpiecznej akcji oczyszcza się z resztek ludzkiego mózgu, który ma we włosach i oprócz tego jest ochlapana krwią. Ach, ta rutyna w pracy. W tym samym czasie Benjamin Platt, przyjaciel Maggie i przede wszystkim lekarz, także przybywa do Pensacoli. Zostaje wezwany do bazy sił powietrznych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, gdyż w niewyjaśnionych okolicznościach umierają żołnierze, którym przeszczepiano m.in. nogi. Czy doktor Platt rozwikła zagadkę tajemniczych zgonów?

Poznajemy także tajemniczego Joego Blacka, który wynajmuje do własnych celów chłodnie należące do zakładu pogrzebowego Scotta. Kim jest Scott i jaki ma w tym udział? Czy tajemnicze zgony żołnierzy mają coś wspólnego ze sprawą, którą prowadzi Maggie? Na te i wiele innych pytań na pewno znajdziecie tutaj odpowiedzi.

Jedyne, co mnie bardzo denerwowało, to, że nie mogłam się połapać w tych wszystkich instytucjach: Agencja do Spraw Żywności i Leków, Centrum Zapobiegania i Zwalczania Chorób, Bank Tkanki Marynarki, Wojskowy Instytut Badawczy Chorób Zakaźnych Armii Stanów Zjednoczonych, Departament Bezpieczeństwa Krajowego. Trochę tego jest. I w pewnym momencie nie wiedziałam już kto do jakiego działu należy. Ale oczywiście to w żaden sposób nie utrudnia zrozumienia całości.

Sprawnie napisane dialogi doskonale wprowadzają nas w akcję. Oczekiwałam większego zaskoczenia, ale nie było tak źle. W każdym razie polecam, najlepiej po skończonym posiłku, broń Boże w trakcie.


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Mira.Dziękuję bardzo.

piątek, 18 listopada 2011

Duchy przeszłości odejdą


Autor: Robyn Carr
Tytuł: Pożegnanie z przeszłością
Wydawnictwo: Mira
Liczba stron: 268


Połyskująca, rzeka w zimowej poświacie. Przyprószone śniegiem drzewa. W oddali mały, drewniany domek. Na pierwszym planie drewniane krzesło zasypane białym puchem. Na ziemi dwa samotne liście, pozostałość po jesieni. Właśnie tak prezentuje się okładka książki R. Carr Pożegnanie z przeszłością.

Warto przenieść się w inny świat, zaczytać się w historiach tak pięknych, tak prawdziwych. Poznajemy Marcie, sekretarkę, którą los nie rozpieszczał. Jako mała dziewczynka straciła rodziców. Wychowywała ją starsza siostra. W wieku dziewiętnastu lat wyszła za mąż. Jej wybrankiem został Bobby. Zawodowy żołnierz, który służył w Iraku. Niestety powraca stamtąd w bardzo złym stanie psychicznym i fizycznym. Marcie musi być silna i z całych sił walczy o męża. Opiekuje się nim każdego dnia, spędza każdą wolną chwilę, rozmawia z nim i czyta książki. Stara się funkcjonować normalnie. Niestety po trzech latach jej mąż odchodzi. Marcie natomiast postanawia odnaleźć przyjaciela męża - Iana, który uratował go w Iraku. Chce mu za wszystko podziękować. Wyrusza swoim jasnozielonym garbusem w niezwykłą i trudną podróż. Podróż, która nie będzie łatwa. Zresztą Ian, z którym korespondowała, nagle zrywa z nią kontakt, opuszcza narzeczoną i zostawia ojca. Nikt nie wie gdzie się znajduje i jak bardzo cierpi. Nikt nie wie, jak bardzo wojna odbiła na nim swoje piętno. Marcie jest kobieta pełną optymizmu i radości wewnętrznej. Stawia sobie cele, do których uparcie dąży.
Czy Marcie odnajdzie Iana? Czy będzie potrafiła przebić się przez skorupę zobojętnienia? Czy będzie potrafiła dotrzeć do jego serca? Czy pokona jego gburowatość? Na te i wiele innych pytań, które być może teraz sobie zadajecie, na pewno znajdziecie odpowiedzi.

Styl pisarki jest niezwykle lekki. R. Carr mająca duże doświadczenie w pisaniu powieści dla kobiet i o kobietach w sposób łatwy i nieskomplikowany wprowadza nas w świat społeczności Virgin River. Interesujące przedstawienie bohaterów i ich problemów, z którymi muszą się zmagać. Barwne dialogi i opisy wspaniałych miejsc są dodatkowym atutem tej książki. Polecam serdecznie.


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Mira. Dziękuję.

czwartek, 17 listopada 2011

Misiowo



Autor: Stina Wirsen
Tytuł: Kto jest samotny?, Czyja babcia?
Wydawnictwo: Kora/Stentor

Pierwsze książeczki, które otwierają nową serię dla najmłodszych dzieci. Stina Wirsen jest popularną szwedzką autorką i ilustratorką. Za swoje ilustracje otrzymała wiele nagród, m.in. srebrny i złoty medal The Society of Newspaper Design. W 1999 r. odebrała wyróżnienie, przyznawane co trzy lata przez The Society of Scandynavian Illustrators, a w listopadzie 2000 r. jej książkę uhonorowano prestiżową nagrodą „Elsa Beskow – plaketten”. Porusza tematy i problemy, z którymi spotyka się na co dzień małe dziecko.

W książeczce Czyja babcia? mały miś jest bardzo smutny, ponieważ jego kuzynka, której zresztą bardzo nie lubi, ciągle chce przebywać z babcią. A przecież babcia jest tylko jego. S. Wirsen porusza temat zazdrości, z którą często małe dzieci nie potrafią sobie poradzić. Mały miś jednak stwierdza, że kuzynkę można polubić. Książeczka uczy przede wszystkim empatii, radości dzielenia się i pokazuje, że dzielenie się miłością może być bardzo przyjemne.

Książeczka Kto jest samotny? pokazuje jak rodzić sobie własnymi emocjami. A dla malucha nie jest to łatwe. Tym razem mały miś jest bardzo smutny, ponieważ jest sam i nikt z jego znajomych nie chce się z nim bawić. Musi znaleźć jakiś ciekawy sposób na spędzenie czasu samotnie. Miś dochodzi do wniosku, że bycie samemu, też może być miłe: jest sam, bo chcę być sam.

Powiem szczerze, że ilustracje są dość nietypowe. Wyglądają trochę tak, jakby rysowało je małe dziecko, co o oczywiście może zachęcić dziecko do poznawania przygód misia. Chociaż mnie oczywiście taka dosłowność niezbyt się podoba. Jakość nie chciałabym pokazywać swojej córce, jak wygląda miś, które wymiotuje. Ale może właśnie takie bezpośrednie ukazanie problemów jest dobre. W każdym razie polecam i czekam na kolejne części.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Stentor.

środa, 16 listopada 2011

Duszą terapii jest terapia duszy


Autor: dr med. Claus Schulte-Uebbing/
Tytuł: Św. Hildegarda z Bingen. Medycyna dla kobiet.
Wydawnictwo: Esprit
Liczba stron: 447


Czas. Jakże często nam go brakuje. Ciągle coś załatwiamy, pracujemy, wyjeżdżamy, planujemy, jeździmy na wakacje, piszemy, czytamy, w pośpiechu jemy śniadania, obiady czasem omijamy, biegamy, odchudzamy się. Stale jesteśmy w ruchu. Czasem brakuje nam oddechu, wewnętrznego spokoju, dystansu do świata i do siebie. A przede wszystkim zapominamy o własnym zdrowiu, lekceważymy ból głowy czy brzucha. Brakuje nam czasu na wizytę u lekarza. A czasem wystarczy relaks i ziółka. Książka ta odpowiada na pytanie jak dawną wiedzę wykorzystać w leczeniu współczesnych chorób. Jest to poradnik dla kobiet, zresztą tak wskazuje właśnie tytuł. Dla kobiet, których zwiększone tempo życia, szkodliwe substancje w żywności, stosowanie terapii hormonalnej , powoduje, że są one narażone na problemy zdrowotne. Coraz więcej kobiet ma problemy z regularną miesiączką, nietrzymaniem moczu, zajściem w ciążę, lękami, depresjami, upławami, endometriozą. Niestety medycyna konwencjonalna nie zawsze znajduje złoty środek. Pomóc może medycyna Hildegardy. Wszystkie porady i recepty zredagowane są przez doktora C.Schulta. Wszystkie receptury i rośliny lecznicze a przede wszystkim ich działanie oparte są różnymi publikacjami. Zresztą doktor i wydawnictwo na początkowej stronie informują, że wszelkie porady, receptury zostały przez nich sprawdzone. Jednak nie gwarantują skuteczności. Uczulają także, że wszelkie preparaty należy stosować dopiero po uzgodnieniu z lekarzem. Samowolka więc, moje drogie panie, odpada. Hildegarda bardzo często stosowała rośliny o działaniu toksycznym (ruta zwyczajna, kalina koralowa, wrotycz-z którego zresztą podobno można zrobić smakowitą nalewkę).

Hildegarda była zakonnicą. Ba! była benedyktynką. Często nazywa się ją pierwszą lekarką medycyny środowiskowej, gdyż widziała korelacje między zdrowiem a czynnikami społecznymi. Według świętej sami jesteśmy odpowiedzialni za własne zdrowie i ważne jest to, żeby sobie pomagać. Kim właściwie była Hildegarda z Bingen? Urodziła się w roku 1098 po Chrystusie. W wieku ośmiu lat została oddana do klasztoru na wychowanie. W roku 1147 przeniosła się do własnego klasztoru Rupertsberg koło Bingen. Prowadziła działalność misyjną. Czy swoje teorie opierała na źródłach, tego uczeni nie są pewni. W każdym razie Hildegarda proponuje nam wykorzystanie wielu roślin o mocy uzdrawiającej. Według Hildegardy dusza jest najważniejsza, to ona utrzymuje nas przy życiu. Dusza mieści się w sercu człowieka stamtąd kieruje ludzkimi myślami. Jej zdaniem człowiek jest płodny ze względu na istnienie w nim ciepła i zimna: Ciepło bowiem jest jego życiową siłą, zimno zaś suszą i dzięki temu wszystkiemu płodzi on dzieci. Gdyby wszystko było takie proste Hildegardo. Hildegarda rozróżnia cztery typy budowy kobiety:
- kobiety mające w sobie dużo krwi (m.in. kobiety ze skłonnościami do otyłości)
- kobiety flegmatyczne (i tutaj uzasadnienie bardzo mi się podoba: u kobiet tych od czasu do czasu na podbródku pojawia się lekki meszek)
- kobiety mające w sobie dużo żółtej żółci (kobiety takie np.: mają silną macicę)
- kobiety mające w sobie dużo czarnej żółci ( są to kobiety o słabej macicy i nawet w wieku pięćdziesięciu lat mogą urodzić dziecko)
Oprócz tego każda kobieta rozwija się także duchowo i fizycznie w zależności od faz księżyca ( tu istnieje aż trzydzieści typów kobiet).

Wszystkie receptury tajemne podzielone są na kilka działów/rozdziałów. Dotyczą one zaburzeń cyklu miesiączkowego. Możemy sobie stworzyć eliksir z tasznikiem pospolitym i popijać go w ciągu dnia. A na bóle sutka nalewka z lawendy. Później możemy poczytać o zaburzeniach seksualny. Nie będę przedstawiała tutaj receptur. Zapraszam do przeczytania. Książka napisana jest prostym i jasnym językiem. wszystkie przepisy są szczegółowo opisane(ilość ziół, sposób przygotowania i podawania). Moje drogie nie ma się więc czego bać i może warto czasem coś wyczarować. Ale z umiarem.

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Esprit. Bardzo dziękuję.

Wieża marzeń


Autor: Katarzyna Georgiou
Tytuł: Dziecięcy świat-tomik wierszy dla Smyków z wyobraźnią
Wydawnictwo: Radwan
Liczba stron: 75


Każda matka zapewne wie, że dziecko jest natchnieniem i naszą radością dnia codziennego Mobilizuje nas do pewnych działań. Sprawia, że dziecko, które jest gdzieś w nas wciąż jest obecne. Często jest też inspiracją. Tak też stało się z owym tomikiem.

Katarzyna Georgiou urodziła się we Wrocławiu, ale studiowała już poza granicami naszego kraju, w Toronto. Przez kilkanaście lat pracowała jako nauczyciel szkoły laboratoryjnej i wykładowca kursów wieczorowych w Seneca College. Jej przygoda z pisaniem wierszy rozpoczęła się jeszcze przed wyjazdem do Kanady, jednak dopiero po powrocie do Polski ta przygoda zaczęła stawać się czymś poważnym. Obecnie autorka jest nauczycielem języka angielskiego w Niepublicznym Zespole Edukacyjnym „Alis” we Wrocławiu, gdzie realizuje swój autorski program z dziećmi w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.

Jest szczęśliwą matką Ziemowita, który stał się inspiracją do powstania właśnie tego tomiku wierszy. Pani Katarzyna zbierała wszystkie prace plastyczne swojego synka począwszy od 3 roku życia, więc trochę się tego nazbierało. Wszystkie te prace są wytworem radosnej, szalonej zabawy z formą i materiałami artystycznymi. Mamy tutaj rzeźby z gliny, papierowe wyklejanki, rzeźby z drewnianych elementów i plastiku, obrazki malowane pastelami olejnymi, flamastrami. Obrazki są naprawdę wspaniałe, takie naturalne i proste, no i oczywiście takie dziecięce. Właśnie te wszystkie prace pobudziły wyobraźnię mamy Ziemowita do stworzenia tego tomiku. Każdy wiersz jest inspirowany jednym rysunkiem. Na jednej stronie widzimy rysunek, a obok czytamy wierszyk. Wierszyki są krótkie i przede wszystkim bardzo wesołe. Myślę, że warto sięgnąć po tę pozycję. Warto rozwijać wyobraźnię naszą i naszych dzieci. Pozycję ową poleca także słynny Jan Miodek:

Szanowna Pani! Wariactwo minionych dni nie pozwalało mi na skupienie się na Pani tekstach. Mogłem to zrobić dopiero wczoraj i...zachwyciłem się - zwłaszcza tomikiem dla smyków. Przypomniał mi on utrzymane w tym stylu poezjowanie rodzonej Mamy, nawiązujące do tradycji Brzechwy, Tuwima. Jakiż to świeży oddech po tym wszystkim, co się proponuje pokoleniu mego sześcioletniego wnuczka. Jest w tych wierszach i gra słowem, i polot, i humor. Gratuluję najserdeczniej! Raz jeszcze gratuluję, wyrażam podziw i uznanie oraz wyrazy najgłębszego szacunku posyłam JAN MIODEK


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Radwan.

Danielu, to nieprawda, że muzyka oswaja bestie…


Autor: Maria Angelas Anglada
Tytuł: Skrzypce z Auschwitz
Wydawnictwo: MUZA S.A.
Liczba stron: 128




Wojna, Żydzi, śmierć, nieludzkie traktowanie, ciężka praca te słowa kojarzą nam się z jednym- z obozami koncentracyjnymi. W naszej literaturze nie brakuje książek, pamiętników, które poruszają ten jakże trudny i bolesny temat. Skrzypce z Auschwitz to niezwykła historia o nadziei, która daje poczucie wolności i ratuje przed ostatecznym upadkiem człowieka. Pozycja ta zasługuje na szczególną uwagę, gdyż zwykła narracja przeplatana jest tutaj autentycznymi dokumentami z okresu drugiej wojny światowej. Znajdziemy tutaj informacje o średnim wynagrodzeniu więźnia, długości życia, spis odzieży i innych przedmiotów wysłanych z obozów koncentracyjnych. Liczby. Same liczby napawają nas lękiem i przerażeniem. Próbujemy sobie wszystko to wyobrazić, ale nasza wyobraźnia nie jest w stanie. Wiele milionów jednostek, które mają swoją historię.

Maria Angels Anglada urodzona w Hiszpanii, pisarka katalońska. Jest autorką krótkich utworów poetyckich, prozatorskich i eseistycznych. Ukończyła filologię klasyczną na uniwersytecie w Barcelonie. Skrzypce z Auschwitz to powieść, która została przetłumaczona na 11 języków. W Hiszpanii sprzedano ponad 100 000 egzemplarzy, 70 000 w Niemczech. Powieść ta została bardzo dobrze przyjęta przez krytykę literacką.

Czy istnieje granica człowieczeństwa? Ile trzeba znieść by upaść, poddać się, przestać walczyć o siebie? Daniel- lutnik, główny bohater powieści, by przeżyć, rozpoczyna pracę nad skrzypcami. Ale zacznijmy od początku. Najpierw znajdujemy się w 1991 roku. Pewien muzyk Clement poznaje w Krakowie skrzypaczkę Reginę, z pochodzenia polską żydówkę. Zwraca na nią uwagę, jest nią zauroczony, ale przed wszystkim zwraca uwagę na jej instrument-niezwykłe skrzypce. Regina wspomina, że są to skrzypce z Auschwitz. Wręcza Clementowi na pożegnanie krótką ich historię. I tutaj dopiero przenosimy się do podobozu Dreiflüsslerlager. Małe piekło na ziemi. Poznajemy Daniela, który pracuje jako stolarz. Jednak pewnego razu podczas uroczystego obiadu u komendanta zdradza, że jest z zawodu lutnikiem. I tak zaczyna się powoli smutna i prawdziwa historia Daniela. Komendant zleca mu zrobienie skrzypiec, które mają dorównać słynnym skrzypcom Stradivariusa. Dostaje własny warsztat, który jest doskonale wyposażony. Spędza w nim kilka godzin dziennie. Musi zdążyć. Ale ile pozostało mu czasu, nie wie. Zaczyna wyścig z czasem. Tworzy z wielką miłością, zatraca się w pracy. Nowe zajęcie staje się dla niego małą wolnością, sposobem na przeżycie, na odzyskanie poczucia godności.

Książka, która skłania do refleksji. Jak wciąż mało jeszcze wiemy. Ile takich historii o pojedynczych jednostkach można jeszcze napisać? Nieskończenie wiele. Jak dobrze, że powstają takie historie, które sprawiają nam wewnętrzny ból. I dobrze, niech boli.

czwartek, 10 listopada 2011

Ach te króliki


Autor: Beatrix Potter
Tytuł: Powiastki Beatrix Potter
Liczba stron: 400
Wydawnictwo: Wilga

Czy można zachwycić się szmatą do podłogi czy wiadrem, nosić liść rabarbaru na głowie zamiast kapelusza, rysować chłopa z krową, króliki:

Króliki to stworzenia płytkie i absurdalnie łatwe do przejrzenia. W Benjaminie najbardziej rozkoszna jest dla mnie jego naturalność, ale szczerze przyznaję, że jest on również wulgarny

A czy można wrzucać ropuchę do wrzątku, łowić pająki i ślimaki, założyć hodowlę owiec i wygrywać z nimi konkursy, założyć do ślubu garsonkę z wełny z własnej przędzy, projektować własne kartki? Można, ależ oczywiście, że można. Wszystkiego tego dokonała urodzona w 1866 wiktoriańska osóbka, którą była Beatrix Potter. Jej ekscentryczność, lekka doza szaleństwa, inteligencja i przede wszystkim nieustępliwość w dążeniu do spełnienia własnych marzeń, by zostać pisarką, została doceniona i to nawet w Hollywood. Jej życie i codzienne zmagania, brak pisarskiego doświadczenia zostały zekranizowane. Powstał film pod jakże zaskakującym tytule „Miss Potter”. Główną rolę odegrała znakomita Renee Zellweger. Film oczywiście bardzo serdecznie polecam.

Piękne wydanie Powiastek zawiera wszystkie utwory Beatrix Potter, czyli dwadzieścia trzy powiastki oraz wiersze o przygodach Piotrusia Królika i innych zwierząt. Tom ten zawiera także cztery inne utwory, które nie ukazały się drukiem za życia Potter, które są znakomitym dowodem na wielki pisarski i ilustratorski talent autorki. Powiastki są ułożone chronologicznie, czyli tak jak były publikowane po raz pierwszy. Warto zwrócić uwagę, że przekładu dokonała znakomita i wszystkim nam znana Małgorzata Musierowicz. Każda z opowieści jest poprzedzona krótką notką informacyjną, kiedy, dla kogo i z jakich powodów została napisana.

Dziecięcy uśmiech na twarzy to wielka radość dla rodziców. Książka ta na pewno będzie przygodą, nie tylko dla maluchów, ale także dla rodziców, którzy będą mogli odkryć jakąś cząstkę siebie, przywołać wspomnienia lat dziecinnych. Poznajemy więc historię niegrzecznego Piotrusia Królika, który nie słucha się mamy i udaje się do ogrodu pana McGregora. Są pościgi, ucieczka i oczywiście szczęśliwe zakończenie. Przeczytać możemy także powiastkę o bezczelnej wiewiórce o imieniu Orzeszko. Napisana została z myślą o córce byłej guwernantki Potter. Wkraczamy w świat Krawca z Gloster, który pewnego razu pozostawia w swojej pracowni niewykończoną kamizelkę, szytą dla burmistrza Gloster. Następnego dnia kamizelka jest ukończona, jednak z małym wyjątkiem, dziurką od guzika, na której wykończenie zabrakło materiału. Zrobili to oczywiście jego pomocnicy. Jest to autentyczna historia, którą Potter zasłyszała będąc u swojej kuzynki. Ale Potter nie byłaby sobą, gdyby nie zamieniła na rzecz swojej powiastki ,pomocników na myszy. Cała ta magiczna historia ulokowana jest w czasie Bożego Narodzenia.

Jakich jeszcze bohaterów możemy spotkać? Oczywiście króliki, które Potter uwielbiał rysować. I jest tu powiastka o Beniaminie Trusiu, który był zresztą prawdziwym królikiem, którego miała Potter. Oprócz tego mamy tu myszki, Panią Mrugalską, kotkę Mrusię, Pannę Mopcię- kotkę, która ma niezwykłe przygody z myszką, Tomka Kociaka, Kaczkę Teklę, Typcia Drypcia, Pana Rudzielca i wiele, wiele innych postaci.

Beatrix Potter znakomicie łączy rzeczywistość z fantazją i własną wyobraźnią. Nadaje często swoim bohaterom cech ludzkich i wplata ich w malownicze tereny, często gęsto jest to Sawery lub Hawkshead. I te ilustracje, po prostu cudowne. Zwierzątka w tych swoich kubraczkach wyglądają uroczo. Powiastki Beatrx Potter wciąż cieszą się ogromną popularnością, więc sprawmy i my sobie radość i przeczytajmy, pozwólmy się przenieść w inny wymiar czasu, w inną rzeczywistość.


Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Wilga. Dziękuję bardzo.

Magia to sztuka kontrolowania wydarzeń za pomocą nadnaturalnych mocy.


Autor: Haley Tanner
Tytuł: Vaclav i Lena
Wydawnictwo: W.A.B.
Liczba stron: 328




Książka Vaclav i Lena to udany literacki debiut Haley Tanner. Warto zwrócić uwagę, że światowa premiera miała miejsce w Polsce. Prawa do książki zakupili wydawcy z kilku krajów, chociaż nie zdążyła się jeszcze ukazać w Stanach Zjednoczonych.

Cylinder, peleryna, smoking wszystko to składa się na kostium magika. W powieści poznajemy Vaclava i Lenę rosyjskich emigrantów, którzy mieszkają w Nowym Jorku. Vaclav mieszka z matką i ojcem. Leną opiekuje się jej ciotka, prostytutka. Powoli i w magiczny sposób poznajemy historię dwójki młodych ludzi. Kiedy wkraczamy w ich świat Vaclav ma dziesięć, a Lena dziewięć lat. Vaclav marzy by zostać wielkim magikiem na miarę Houdiniego czy Copperfilda. Lena ma zostać jego słodką i piękną asystentką. Planują w tajemnicy przed Rasią, matką Vaclava, występ sztuki magicznej. Są bardzo przejęci swoimi rolami. Tworzą listę list, które w punktach zawierają rzeczy, które należy zrobić przed występem: kostiumy, materiały do kostiumów, iluzje, materiały do iluzji, rzeczy do zrobienia, rzeczy do wyczarowania,, rzeczy do lewitacji, rzeczy do zniknięcia, rzeczy do przemiany w gołębie, gołębie do przemiany rzeczy. Są podekscytowani i pełni nadziei. Niestety dzień przed planowanym występem Lena znika. Tylko Rasia wie co dokładnie się stało.

Kolejne rozdziały opisują jak wygląda dalsze życie dwojga młodych ludzi osobno. Vaclav uczęszcza do renomowanej szkoły, ma dziewczynę- Amerykankę, która jednak nie zyskała sympatii Rasi. Vaclav nadal całą duszą i umysłem kocha magię i wciąż ćwiczy nowe sztuczki. Wydawać by się mogło, że jego życie jest normalne i spokojne. Jednak on wciąż pamięta Lenę. Od momentu zniknięcia co noc na głos życzy jej dobrej nocy. Zastanawia się w końcu, czy aby kolejnej nocy nie przestać z tym zwyczajem. Kiedy walczy z myślami bardzo płynnie przechodzimy do kolejnego rozdziału, który dotyczy słodkiej asystentki Leny.

Dowiadujemy się całej jej smutnej i tragicznej historii. Jak to się stało, że zamieszkała z ciotką. Najpierw mieszkała ze starszą panią Radoslavą Dvorakovską. Nie było u niej najlepiej. Lena była zamknięta w sobie, nie lubiła spotykać się z innymi dziećmi. Kiedyś podsłuchała rozmowę, która dotyczyła jej osobiście:

Jak bezdomny pies, wychowano ją jak bezdomnego psa. Więc co tu się dziwić, że po prostu kucnęła i urodziła tego kundla w tym skundlonym kraju, a potem nawiała.

Niewiele z tego rozumiała. Ale już wtedy bardzo chciała dowiedzieć się czegoś o swojej matce. Po tym kiedy Lena znalazła martwą Radoslavę w wannie, zostaje zabrana do domu dziecka, a potem zamieszkuje z ciotką, siostrą jej matki. Jednak dopiero na samym końcu dowiadujemy się prawdziwej historii rodziców Leny. Czy jest to piękna i romantyczna opowieść o młodych, zakochanych ludziach? Czy wręcz przeciwnie, o dwójce ludzi z marginesu społecznego? Niech to pozostanie tajemnicą. Wiemy jednak, że z jakiegoś powodu Lena zostaje zabrana od ciotki. Adoptuje ją Emily. Ma wszystko czego potrzebuje: piękny pokój, własne łóżko. Jest już dziewczyną odważną i bardziej śmiała. Została przewodniczącą szkoły. W dniu swoich siedemnastych urodzin postanawia zadzwonić do Vaclava. Ma plan, w którym tylko on może jej pomóc.

-Lena- mówi Vaclav i wypowiedzenie jej imienia to jak zrobienie salta.
-Vaclav- mówi Lena i wypowiedzenie jego imienia to jak śpiewanie przed ludźmi.


Czy dojdzie do spotkania? Jak dalej potoczą się ich losy? Czy czytelnik znajdzie granice między rzeczywistością a dziecięcą fantazją, między realnością a magią?

Aż trudno nam sobie wyobrazić, co by się stało gdyby Tanner z niewielkiego opowiadania, które napisała najpierw, nie stworzyłaby tej powieści? Czysta, prosta i piękna miłość, która zrodziła się między Vacalvem i Leną, byłaby dla nas wciąż nieodgadniona. Vaclav tak samo jak pisarka miał własne marzenia, do których uparcie dążył. Jak sama mówi, książka jest fikcją, dzieckiem jej wyobraźni. Jak dobrze, że są jeszcze tacy ludzie, którzy potrafią pisać duszą i wyobraźnią.

Każdy w tej powieści może odnaleźć cząstkę siebie, swojego dzieciństwa, swoich marzeń. Spełnianie marzeń jest takie proste. Polecam!

środa, 9 listopada 2011

Pisarz to człowiek mówiący


Autor: Milan Kundera
Tytuł: Spotkanie
Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy
Liczba stron: 165


Znacie Kunderę? Bo ja znam. Moje „znawstwo” wynika z faktu, że jestem z wykształcenia bohemistyką i z zamiłowania czechofilką. Tak się złożyło, że właśnie takie studia ukończyłam. Ale nie o tym mam pisać.

Milan Kundera jest jednym z najbardziej znanych i cenionych pisarzy pochodzących z Czech. Niby Czech, ale nie Czech. Od siedemnastu lat mieszka we Francji. I dla jednych (nielicznych) nadal jest wielkim pisarzem czeskim, mimo że nie pisze swoich książek po czesku tylko po francusku. A inni po prostu traktują go jak Francuza. Wszystko oczywiście przez politykę. Kundera należał do Czeskiej Partii Komunistycznej, z której został usunięty, a potem znowu wrócił, a potem jeszcze raz Partia go wykluczyła. Nie będę więcej pisała o jego kontaktach politycznych w latach 50-tych, bo nie o to jest najważniejsze. Choć niewątpliwie ma to wpływ na aktualny stosunek Kundery do Czech, który odcina się całkowicie od czeskiej kultury. Ba! Nie zezwala nawet na tłumaczenie swoich książek na język czeski.

Kundera wyjaśnia, że nowy zbiór esejów to „… spotkanie moich refleksji i moich wspomnień, moich starych tematów (egzystencjalnych i estetycznych) i moich starych miłości (Rabelais, Janarek, Fellini, Malaparte…).” Znajdziemy tutaj refleksje o malarzu Baconie i jego bliskości z Beckettem. Przeczytamy o Dostojewskim, że na podstawie Idioty można stworzyć całą antologię różnych odmian śmiechu. „ Co ciekawe, te postacie, które śmieją się u Dostojewskiego najwięcej, nie maja dużego poczucia humoru, przeciwnie, są go w ogóle pozbawieni.” Kundera analizuje także znakomite pisarstwo popularnego teraz Philipa Rotha. Według niego seksualna wolność u Rotha, jest czymś danym, nabytym, zbiorowym, banalnym, nieuniknionym: nie jest ani dramatyczna, ani tragiczna, ani liryczna. Mamy tutaj także szkic o Bergsonie. Ciekawe spostrzeżenie o Márquezie : „ Kiedy czytałem na nowo Sto lat samotności, nawiedziła mnie dziwna myśl: bohaterowie wielkich powieści są bezdzietni”. Takie i jeszcze wiele innych i ciekawych, zabawnych, mądrych, przemyśleń możemy odnaleźć w tej niewielkiej książce. Pozostaje mi tylko zachęcić do przeczytania. Warto udać się na spotkanie z Kunderą.

wtorek, 8 listopada 2011

Wielkie NIC


Autor: Maria Marjańska-Czernik
Tytuł: Nic
Wydawnictwo Stentor/Kora
Liczba stron: 30


Niby NIC, a tak to się zaczęło. Przed rozpoczęciem czytania należy:
- spokojnie oddychać
- rozpocząć marzenie o czymś lub nie myśleć NIC a NIC
- nie robić NIC innego
- tylko czytać wyobraźnią

O tak! Bez wyobraźni będzie ciężko, bo jak tu przyjąć opowieść, której bohaterem jest sobie NIC:

Było sobie raz NIC. Wyglądało nijako, pewnie dlatego, że nie miało ciała. Było to najprawdziwsze, wielkie NIC. Nie można go było ani opowiedzieć, ani narysować, ani sfotografować.

A dlaczego właśnie NIC? Autorka chce uświadomić czytelnikowi, że to co pomijane, spychane na margines-istnieje- i zasługuje na naszą uwagę i zainteresowanie. Wystarczy odrobina wyobraźni, by dostrzec to co niewidoczne. Dla jednych będzie to wielkie NIC a dla innych wielkie coś. Jest to zabawna historyjka jak wielkie NIC poznaje świat. Pełna zaskakujących gier językowych i słownych skojarzeń. Trzeba koniecznie przeczytać koniecznie, co takiego spotkało NIC. I czasem zastanówmy się:

A może NIC siedziało kiedyś obok was na ławce w parku? Albo mijaliście je w drodze do przedszkola? Nic takiego nie widzieliście? I nie ma w tym właściwie nic dziwnego, bo niby jak mielibyście je zauważyć? To przecież najprawdziwsze NIC.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Stentor.

poniedziałek, 7 listopada 2011

Coś z niczego


Autor: Randall de Seve
Tytuł: Łódeczka
Wydawnictwo: Stentor/Kora
Liczba stron: 34


Randall de Seve jest amerykańską autorką książeczek dla najmłodszych. Źródłem pomysłów dla niej są jej córki- Paulina i Fia. Dzieci są skarbnicą i natchnieniem do kolejnych opowiadań.
Jak niewiele trzeba, by powstało coś z niczego. Stara puszka, korek, żółty ołówek i kawałek białej szmatki zamieniły się w łódeczkę. Dla chłopca, który ją stworzył była bardzo ważna. Spędzał z nią każdą chwilę nawet w kąpieli i podczas snu. Codziennie chłopiec zabierał łódeczkę nad jezioro i puszczał ją na wodę. łódeczka była bardzo zadowolona, tylko czasami z zazdrością i zaciekawieniem spoglądała na duże łodzie i zastanawiała się, jak by to było popływać sobie samej. Jej życzenie zostało szybko spełnione, bo pewnego wietrznego dnia chłopcu wypadł sznurek z ręki i łódeczka –odpłynęła. łódeczka była przestraszona. Ogromny holownik spychał ją na bok. Tak samo stało się w momencie spotkania z promem, motorówką, żaglówkami. Łódeczka była zagubiona i wiedziała już, że chciałaby wrócić do chłopca. Bardzo za nim tęskniła. I wróciła.
Piękna opowieść o przyjaźni i przywiązaniu. I przede wszystkim pięknie ilustrowana. Warto przeczytać dzieciom, tacie, mamie, babci… Każdy przecież lubi wracać myślami do świata dziecięcych marzeń. Prawda?

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Stentor.

Ostatnia i jedyna strata: mój lęk.


Autor: Bettina Belitz
Tytuł: Pożeracz snów
Wydawnictwo: Znak emotikon
Liczba stron: 507


Ja i fantastyka? O nie! To dwa różne światy . Nie wiem dlaczego, ale jakoś wszystko, co tylko trochę wykraczało poza świat rzeczywisty od razu dyskwalifikowałam. Nie starałam się nawet choć odrobinkę wgłębić w ten inny świat. Nie i już. Zresztą moja wyobraźnia od początku była uwikłana w poezję. Zaczytywałam się Szymborską, Tuwimem i moim ukochanym Norwidem. Po prostu na pewnym etapie mojego życia do rozwijania wyobraźni potrzebowałam tylko poezji. Potem zaczęłam podążać ścieżką kryminalnych zagadek, niewyjaśnionych morderstw. Rozpoczęła się era kryminałów. Aż nadszedł czas, by zasmakować tak delikatnie, bez wielkiego bum, w literaturze fantastycznej.

Pewnie nie jeden wytrawny czytelnik, powie że Pożeracz snów żadną fantastyką nie jest. Dla mnie już jest. Poznajemy młodą bohaterkę Ellie, jej rodziców, koleżanki, tajemniczego jeźdźca bez głowy (o! i tu mamy coś czego wcześniej nie akceptowałam), Colina, jej sny…Śnimy co noc, zagłębiamy się i otulamy wspaniałymi snami, które dają nam nadzieję, pozytywną energię, podsuwają rozwiązania trudnych sytuacji. Jednak co by się stało, gdyby te wszystkie dobre i bajeczne sny ktoś nam skradał co noc? Co by się stało, gdybyśmy zatracili poczucie tego co rzeczywiste i tego co nierzeczywiste, tego co jest, a tego co tylko sobie wyobrażamy? Sen życiem, życie snem… Gdzie jest prawda? Ellie zmaga się z podobnym problemem. Ktoś wkrada się jej sny, obdziera ją z nich, przez co staje się apatyczna i ciągle zmęczona. Musze przyznać, że właśnie te momenty ciągłego i nagłego zasypiania naszej bohaterki bardzo mnie denerwowały. Ale w końcu nie musi mi się wszystko podobać. Ellie nie wie komu może zaufać. Dowiaduje się niesamowitych informacji o swoim ojcu. Jakich? Trzeba przeczytać. Oczywiście w takich powieściach nie może zabraknąć miłości. I jest też miłość, która rodzi się powoli. Miłość, której ciężko jest połączyć dwoje zakochanych Ellie i Colina. Miłość niebezpieczna, a jednocześnie pełna poświęcenia i odwagi. Autorka oprowadza nas po tym tajemniczym świecie pożeraczy snów w sposób, powiedziałabym nawet, że bardzo subtelny i delikatny. Akcja rozgrywa się powoli. Wyczuwamy pewne napięcie, ale jest ono dawkowane w odpowiednich ilościach. Nie mamy tutaj nagłych zwrotów akcji, nie ma dynamizmu, zawikłanej fabuły. Nie zdradzam specjalnie szczegółów fabularnych, bo chciałabym po prostu zachęcić do przeczytania. Choć pewnie już każdy ma ta czytelniczą przygodę już za sobą. A teraz idę spać. Oby tylko nikt nie wkradał się do moich snów. Wtedy może zdarzyć się wszystko i poezja, i dramat, i fantastyka, i kryminał…Dobranoc.

czwartek, 3 listopada 2011

W letnim zmroku na plaży Chesil...


Autor:Ian McEWAN,
Tytuł: Na plaży Chesil
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 198


Są takie tematy, o których ciężko nam się rozmawia. Nawet czasem przed samym sobą nie chcemy się przyznać do jakiś myśli. Udajemy, że TO po prostu nie istnieje. Pewne sprawy po prostu przemilczamy, tylko dlatego że się wstydzimy rozmawiać. Nie zastanawiamy się nawet jakie skutki może przynieść takie milczenie.

I. McEwan przedstawia krótką historię dwojga ludzi. Historię dotyczącą ich nocy poślubnej. Dość specyficzny i trudny temat. Ale tylko McEwan mógł w tak subtelny sposób opisać całą opowieść. Dla Edwarda i Florence noc poślubna nie będzie ukoronowaniem ich uczucia, duchowym połączeniem ciał, radością. Będzie raczej karą, gorzką ceną miłości. A wydawać by się mogło, że mają wszystko, by być szczęśliwym małżeństwem: młodość, wykształcenie i uczucie, które niewątpliwie ich łączy. Ale: „Byli młodzi, wykształceni, w noc poślubną oboje bez doświadczenia w tych sprawach, i żyli w epoce, w której rozmowa o problemach seksualnych była po prostu niemożliwa. Nigdy nie jest zresztą łatwa.” Edward nie może się wręcz doczekać spotkania ich ciał, jednocześnie nie wiedział, czy można tego dokonać bez narażenia się na śmieszność i rozczarowanie. Florence i jej obawy były znacznie poważniejsze. Myślała nawet o rozmowie na ten temat z Edwardem. Ale tylko myślała…Myśląc o zbliżeniu, jak sama mówi, wolała nie używać innych terminów, czuła ucisk w żołądku i zawsze robiło jej się niedobrze. W ówczesnych poradnikach dla młodych panien natknęła się na pewne zwroty i słowa, które obrażały jej inteligencję: „wchodzenie na krótko, zanim w nią wejdzie, szczęśliwie, zaraz potem, jak w nią wszedł, przekrwiony penis”. Próbowała sobie wmówić, że jest po prostu bardzo nieśmiała.

Wszystko to dzieje się jakby w zwolnionym tempie. Powolutku, by niczego nie pominąć. Stara się zawrzeć wszystko to, co wydarza się w ciągu tych kilkunastu krytycznych minut na każdym poziomie doznań - od fizjologii po psychikę. Niedopowiedzenia, brak rozmowy o marzeniach i uczuciach, doprowadza do klęski. A jak dokładnie zakończyła się ta historia? Zachęcam do przeczytania.