czwartek, 30 sierpnia 2012

I po Kłopocie...




Autor: Iwona Chmielewska
Tytuł: Kłopot
Wydawnictwo: Wytwórnia
Liczba stron: 50

Kłopoty z otrzymaniem książki były, ale lekko spóźniona w końcu dotarła pod nasz dach. Pierwszym recenzentem nie było moje dziecko, tylko mój osobisty mąż, który lubi bardzo oryginalne książki dla dzieci. On od razu wie, czy książka spodoba się naszej córce, czy nie, czy mogę w ogóle ją córce pokazać i przeczytać. Takie absurdy są w moim domu! W każdym razie przejdźmy do meritum, bo pisać mam chyba o książce Iwony Chmielewskiej.

Toruń dotychczas kojarzył mi się z piernikami, no cóż, takie mało oryginalne skojarzenie. Większy jednak miałam problem, by powiedzieć z czym (albo z kim) kojarzy mi się Korea Południowa. Powiem Wam, że musiałam intensywnie pomyśleć. W końcu wymyśliłam, że jak Korea Poł., to Kim Dong Il, Kim De Zdung, masakra w Kwangju ( no dobra przyznaję, nie ja na to wpadłam tylko mój brat historyk). I to byłoby na tyle. Dopiero kiedy książka Kłopot wpadła w moje ręce uświadomiłam sobie, że Korea Południowa kojarzy mi się z toruńską artystką Iwoną Chmielewską, która na drugim końcu świata jest bardziej popularna niż w rodzimej Polsce. Zadziwiające, prawda? A jednak to właśnie w Korei Chmielewska wydała aż kilkanaście swoich książek obrazkowych tzw. picture books. Oprócz tego jej publikacje ukazały się także w Japonii, Chinach, Meksyku, w Portugali czy na Tajwanie. W Polsce dotychczas mieliśmy przyjemność przeczytać jej cztery ksiązki: Dzień dobry, Europo, O wędrowaniu przy zasypianiu, Domowe duchy i słynny już Pamiętnik Blumki, Kłopot to piąta publikacja na polskim rynku. Szkoda, że tak mało. Boleję nad tym bardzo. Taka artystka magiczna, która obrazem potrafi powiedzieć więcej niż słowami. Przecież to bardzo cenna umiejętność. Tak mała popularność być może wynika z faktu, że ksiązka obrazkowa nie jest tak rozpowszechniona w Polsce. Bo czym właściwie jest picture book?

Większość badaczy opiera się na definicji Barbary Bader, która prowadziła padania nad amerykańską książką obrazkową. Według niej (książka obrazkowa picturebook) jest tekstem, ilustracjami i całościowym projektem; może być wykonana ręcznie albo stanowić komercyjny produkt; jest społecznym, kulturowym i historycznym dokumentem, a przede wszystkim jest doświadczeniem dla dziecka. Jako forma sztuki zależy od współbrzmienia obrazów i słów pokazywanych symultanicznie w każdej rozkładówce i dramatyzmu przewracania stron. Książka obrazkowa we właściwy sobie sposób ma nieograniczone możliwości. Książka obrazkowa dla mnie osobiście, to takie małe dzieło sztuki, w którym dochodzi do interakcji słowa i obrazu. Mamy tekst pisany i obraz, które sprawiają, że instrukcja czytania wcale nie jest taka prosta. Obraz zawsze mówi nam więcej i każdemu może mówić trochę różne rzeczy. Słowo zawsze jest tylko dodatkiem, ale dodatkiem koniecznym. Na całym świecie picture book jest bardzo popularna, u nas, w Polsce natomiast ciężko ją nawet zaklasyfikować. Iwona Chmielewska w wywiadzie, który przeprowadziła Elżbieta Kruszyńska, na pytanie, po czym rozpoznać książkę obrazkową, jakie są jej cechy gatunkowe, odpowiada:
W Polsce – w przeciwieństwie do innych krajów – nie ma opracowań teoretycznych na temat picture book. Trudno też jednoznacznie stwierdzić, kto ma się zajmować jej badaniem: czy literaturoznawcy, czy artyści plastycy, a może kulturoznawcy, historycy sztuki, czy też pedagodzy (z uwagi na ich przesłanie wychowawcze). Picture book jako materiał daje wiele możliwości i otwiera przeróżne ścieżki badawcze. Jest to książka ikonolingwistyczna, w której tekst i obraz pełnią zwykle równorzędną rolę. Czasem wiodącą funkcję pełni obraz, zaś krótki, kilkuzdaniowy tekst jest właściwie pretekstem do zbudowania opowieści na podstawie obrazu. Tekst nie może być zbyt „pokazujący”. Jeśli szczegółowo opiszesz sytuację, to co pokażesz na obrazie? Tekst trzeba ociosać ze zbędnych słów, maksymalnie go uprościć, a słowa, których nie ma, pokazać na obrazie. Tekst w picture book jest bez obrazu w pewnym stopniu nie do odczytania, nie funkcjonuje autonomicznie, ponieważ rozwiązanie opowieści znajdujemy dopiero w obrazie. Podobnie z obrazem – sam jest niepełny. Dopiero związek tych dwóch płaszczyzn, spójność obrazu i tekstu daje nam picture book. Każdy z nas na swój sposób będzie odbierał taką książkę. Nie chciałabym nikomu sugerować, jakie widzenie jest poprawne. Mam nadzieję, że zachęciłam Was byście sięgnęli po Kłopot.

W książce słów jest niewiele, ale dowiadujemy się istotnych szczegółów. Ciężko bardzo samymi słowami opisać tę książkę, bo jak przełożyć można artystyczną wizję, w której jest tyle magii, ciepła, głębi. No jak? Jeśli ktoś wie, to proszę o pomoc. W każdym razie pewnego dnia córka prasuje obrus, który jest pamiątką po babci. Jest ważnym przedmiotem łączącym pokolenia. Niestety córka przypala je żelazkiem. Na bielusieńkim obrusie powstaje charakterystyczna plama. Córka wpada w panikę, bo boi się reakcji mamy. Na siłę próbuje wymyślić jakieś rozwiązanie z tej nieciekawej sytuacji. Z początku winę chce zrzucić na młodszego brata, potem na okiennice i wiatr. I kiedy narratorka co rusz wymyśla nowe wytłumaczenia, ślad po żelazku ciągle się zmienia. I w pewnym momencie nie wiecie już, czy czytacie tekst, czy obrazy, które raz są zwykłą plamą, by za chwilę zmienić się w płaczącego brata. Po przeczytaniu tej książki nic nie będzie już takie oczywiste, jak wcześniej Wam się mogło wydawać. Ilustracje są tak wyraziste, celne, pomysłowe, głębokie, że aż człowiek nie może przestać się nadziwić. Genialne! Tylko Chmielewska jest w stanie doprowadzić do dialogu tekstu z obrazem, do dialogu w który jesteśmy włączani sekunda po sekundzie. Wnikamy w całość, by potem rozpłynąć się w rzeczywistości, która już nigdy nie będzie dla nas banalna i przewidywalna. Zajrzyjcie do wnętrza i podziwiajcie…Nie jestem w stanie już bardziej Was namówić.


Książka przywędrowała do mnie ze wspaniałej księgarni Trzy Sowy.


wtorek, 28 sierpnia 2012

Muuuundial



Autor: Wiesław Drabik
Tytuł: Muuundial na pastwiskach
Wydawnictwo: Skrzat
Liczba stron: 12

Książka, która była hitem wśród całej rodziny ( szczególnie u młodszych osobników) w czasie Euro. Wiesław Drabik stworzył doskonałą książeczkę, która doskonale wpisała się w sportową rzeczywistość. Emocje były, Euro się skończyło, a książka pozostała i nadal cieszy się dużym zainteresowaniem. Wiesław Drabik jest niezwykle płodnym autorem, gdyż wydał już ponad sto książek dla dzieci. Tym razem nasze pociechy przeniosą się na pastwisko, na którym odbywać się będzie mecz.

Czy krowy potrafią grać w piłkę nożną? Pewnego razu jedna z nich znalazła dynię i od tego wszystko się zaczęło. Dynia zaczęła się toczyć, zaskoczona tym faktem podbiła mocniej i uderzyła głową. Sami przyznacie, że całkiem dobra zabawa. Do zabawy powoli zaczynają włączać się inne krowy. A sroka, która obserwuje całą sytuację z drzewa, nie może się nadziwić, że dynia lata. Gospodyni oczywiście nie jest z tego zadowolona. Sprytna krowa omija ją wślizgiem. Biegnie z dynią, ale z boku zaatakował Łaciatą byk. I tak! Czerwona kartka. Ale trzeba być ostrożnym, bo kolor czerwony może rozzłościć byka. Mogłaby być niezła corrida. Niepostrzeżenie na skraju lasu zebrała się grupka widzów, a cały mecz komentowało Ptasie radio. Widowisko było wspaniałe i postanowiono urządzić mistrzostwa. Zaczęło się losowanie grup, budowanie boisk, dróg i stadionów. Jeśli jesteście ciekawi, jak dokładnie będą wyglądały przygotowania i dlaczego kuna skopie cały projekt, to musicie przeczytać tę książkę.

Wesołe i dynamiczne ilustracje są doskonałym uzupełnieniem całości. Rymowany tekst łatwo wpada w ucho i sprawia dużo radości najmłodszym. Polecam.

poniedziałek, 27 sierpnia 2012

Gdzie mieszka miłość?




Autor: Isabel Abedi
Ilustracje: Andrea Hebrock
Tytuł: Alberta szuka miłości
Wydawnictwo Dreams
Liczba stron: 25

Pięknie ilustrowana książka dla najmłodszych czytelników przeniesie ich w świat małej myszki. Wiadomo nie od dziś, że wiele zwierząt zapada w sen zimowy. Tak też było w przypadku myszki Alberty i jej mamy, które leniwie przeciągały się po czterech zimowych miesiącach. Ciepłe słońce ogrzewało im pyszczki, a na łące rosły kolorowe kwiatki. Każdy chciałby się obudzić w takich warunkach. Mała myszka zaczęła zadawać pytania, co to jest wiosna i co to jest ta miłość? Mama zaczęła jej odpowiadać, że miłość jest czymś wyjątkowym. Miłość sprawia, że czujesz mrowienie na całym ciele, masz motyle w brzuchu, a serce fika koziołki. Albercie bardzo spodobała się ta odpowiedź. Po śniadaniu Alberta oznajmiła mamie, że wyrusza na poszukiwanie miłości. Jak myślicie, czy myszce uda się odnaleźć miłość? I gdzie ona może się skrywać?

Alberta spacerowała więc po łące i wąchała kwiatki oraz pozdrawiała napotkane zwierzęta. Myszka była zła na siebie, że nie zadała mamie pytanie, gdzie dokładnie rodzi się miłość wiosną. Na drzewie? W trawie? Na brzegu jeziora? Kiedy tak chodziła ze spuszczona głowę wpadła niespodzianie na inną mysz. Okazało się, że Fred tak jak Alberta wyruszył na poszukiwanie miłości. Oboje więc wyruszali w podróż pełną zaskakujących przygód. Dwie małe myszki udały się najpierw na skraj lasu do drzew. Jednak oboje doszli do wniosku, że miłość nie może mieszkać na drzewie, bo to zbyt niebezpieczne. Przecież mogłaby spaść. Kiedy zrobiło się trochę zimno Fred okrył Albertę swoim swetrem. Małymi kroczkami i niewielkimi gestami miłość zaczęła wkraczać między przyjaciół. Oczywiście oni niczego nie byli świadomi i trwali na dalszych poszukiwaniach. Ale nie znaleźli jej na łące, ani nad jeziorem. Książka o marzeniach, o wspaniałych wartościach, jakimi są miłość, przyjaźń i pomoc drugiemu. Napisana prostym i niezwykle plastycznym językiem. Nie powiem wam jak cała ta historia się zakończyła. Możecie się jedynie domyślać. Doskonałym uzupełnieniem całości, są barwne ilustracje na dużym formacie. Polecam.

sobota, 25 sierpnia 2012

Pobazgrajmy trochę




Tytuł: Bazgroszyt XXL Wzorki. Ćwiczenia grafomotoryczne - duży format

W czasie deszczu dzieci się nudzą… tak mówią słowa piosenki, ale na nudę jest naprawdę mnóstwo sposobów. Nie pozwólmy naszym dzieciom się nudzić, nawet jak za oknem pada deszcz. Zawsze wtedy można poczytać książkę, pobawić się lalkami, poukładać klocki, albo po prostu najzwyczajniej na świecie pobazgrać. Któż z nas nie lubił bazgrać w podstawówce na ostatniej stronie zeszytu? Kto? Przyznawać się? Ja bazgrałam. Teraz przyszła pora na moje dziecko. Nie tak dawno do mojego domu zawitała niezwykła pozycja ni to książkowa ni kolorowankowa.
Otrzymałam szarą, ekologiczną teczkę formatu A3 a wraz z nią kartki ( nie są ani za cienki, ani za grube), nad którymi niejedno dziecko spędzi bardzo miło czas. Zawsze się zastanawiałam, po co nam w zerówce kazano ciągle lepić coś z plasteliny, rysować, malować, wyszywać, dłubać, … Wszystko po to, by tą małą rączkę przygotować do nauki pisania. Bazgroszyty doskonale wpisują się w ten moment edukacji naszych dzieci. Na tych kilkunastu kartkach znajdziemy wiele różnych zadań. Jedne polegają na dokończeniu rysunków. Wystarczy tylko kredkę prowadzić po kreseczkach, a potem można swoje dokończone już obrazki pokolorować. Oprócz zwykłych rybek, ptaszków, piłek i parasolek nasze dziecko będzie mogło także pokolorować boczek, żarówki, krakersy z kminkiem, kanapki, larwy, ławicę łososi. Sami widzicie, że rysunki są niebanalne i bardzo pomysłowe. A to tylko z korzyścią dla dziecka, które rozwija własną wyobraźnię. Niewinne rysowanie i kolorowanie w rzeczywistości jest ciężką pracą, która ćwiczy ruchy całego ramienia i dłoni, odpowiedniego trzymania kredki. Ale jeśli myślicie, że Bazgroszyty, to tylko miejsce na bazgroły, to się możecie pomylić. Wraz z Kredziakami dziecko także dowiaduje się wielu ciekawostek o otaczającym świecie. Teraz takie słowa i pojęcia, jak winnica, sklep samoobsługowy, wagony i przedziały w pociągu, ławica, stado, larwy nie będą żadnym problemem. A takie zadania, jak dokończenie rysowania elementów egipskiego pisma, przedmiotów w zakładzie fotograficznym, psiego zaprzęgu, skarbu Inków czy nasklanych malowideł może jedynie rozbudzać zainteresowanie dziecka, które potem może pogłębiać swoją wiedzę, porozmawiać o tym z rodzicami, czy przeczytać książkę na ten temat, jeśli oczywiście potrafi samodzielnie czytać.
Powiem szczerze, że z początku trochę się obawiałam tych Bazgroszytów, ale muszę przyznać, że po ich przetestowaniu i sprawdzeniu jestem zachwycona. Nie muszę chyba zachwalać i wyliczać plusów (bo minusów nie ma żadnych). Mam nadzieję, że spróbujecie podsunąć niejeden Bazgroszyt swojemu dziecku. Polecam, polecam. No bo jak tu nie polecić?

środa, 22 sierpnia 2012

Kiedy niemożliwe staje sie możliwym




Autor: Elliot Aronson, Ruth Aronson
Tytuł: Przygody Rózi i chłopca o imieniu Dziadek.
Wydawnictwo: Charaktery
ISBN: 978-83-931962-9-6
Liczba stron: 44


Książka przede wszystkim zwraca na siebie uwagę swoim tytułem. Jeśli się dłużej zastanowić, to niedorzeczne wręcz wydaje nam się imię Dziadek. Czy takie imię w ogóle istnieje? I o co w tej książce chodzi? Może warto posłuchać w tej sprawie autora, który mówi:

Dziś wiem, że choć straciłem wzrok, to nie straciłem wyobraźni. Pierwszą osobą, która dała mi tę cenną lekcję, była moja wnuczka Ruth. Mimo swojej niezwykłej inteligencji nie potrafiła opanować umiejętności czytania. Jak mogłem pomóc jej zrozumieć podstawy sztuki czytania, skoro niemal nic nie widziałem? Doskonałym punktem wyjścia okazało się opowiadanie bajek. I tak powstała opowieść “Przygody Rózi i chłopca o imieniu Dziadek”. Mała książeczka jest uroczym śladem jednego z moich ulubionych doświadczeń pedagogicznych.

Elliot Aronson zgodnie zaliczany jest do najwybitniejszych i najbardziej wpływowych ludzi XX zajmujących się naukami społecznymi. Aronson to naukowiec (chyba jeden z niewielu), który żyje według tego, co naucza. Jego dewiza życiowa jest bardzo prosta: Mistrzostwo nie polega na tym, by dostać dobre karty i uzyskiwać dzięki nim dobre wyniki, ale żeby uzyskać maksymalny wynik przy kartach, które dał nam los. Karty, którymi jesteśmy obdarowywani przez całe życie i tylko od nas zależy, czy mając je w garści, dobrze rozegramy partię. Naukowiec twierdzi, że wszystkie wymysły psychologii mają sens tylko, jeśli można je zastosować w praktyce. Jeśli uda się tego dokonać, to można doprowadzić do zmiany zachowania, a nawet postrzegania. Elliot Aronson znany jest z bardzo pomysłowych eksperymentów, które znajdują praktyczne zastosowanie np.: w wychowaniu dzieci. Zasłynął z przeprowadzenia eksperymentu klasy z puzzli, który polegał na tym, że dzieci różnych ras uczyły się w jednej klasie. Eksperyment dowiódł, że uczniowie takich klas wykazywali się mniejszym poziomem uprzedzeń rasowych oraz negatywnych stereotypów. Dzieci cechowała również większa pewność siebie oraz lepsze wyniki akademickie. To tyle słowem wstępu. Chyba wystarczy. Przejdźmy teraz do sedna, do samej książki.

W posłowiu czytamy, że autor w wieku 68 lat zaczął mieć problemy ze wzrokiem. Okazało się, że ma uszkodzona siatkówkę, a to doprowadziło do znacznej utraty wzroku. Było to dla niego bolesne doświadczenie, gdyż nie mógł już czytać. Zdarzyła się jednak sytuacja, która doprowadziła do wydawać by się mogło niemożliwego, rozwiązania. Aronson jest wspaniałym opowiadaczem( jeśli można użyć takiego słowa), który w bardzo plastyczny sposób potrafi opowiadać różnego rodzaju historie, które zapadają w pamięć. Studenci, dzieci i wnuki uwielbiały go słuchać, bo jego historie były barwniejsze i ciekawsze, od tych w zawartych w książkach. Pewnego dnia Aronson dowiedział się, że jego wnuczka Ruthie ma problemy z czytaniem. Była wtedy uczennicą pierwszej klasy i nie mogła sobie poradzić z tymi dziwnymi znaczkami. Bardzo przejął się tym problemem i bardzo chciał pomóc wnuczce. Tylko jak? Skoro od kilku lat prawie nic nie widział i nie mógł czytać. Myślał, myślał i pewnego dnia doznał olśnienia. Przecież może napisać opowieść razem z wnuczką. Przy kolejnej okazji, kiedy opowiadał Ruthie historię zaproponował, żeby ją zapisywać na kartkach papieru. Ruthie spodobał się ten pomysł. Może nie było to łatwe, bo autor musiał zapisywać słowa dużymi literami, a na jednej kartce mieściło się zaledwie kilka słów. Tak oto do pracy zasiadło dwoje autorów: jeden nie potrafił czytać, drugiemu z kolei z trudem udawało się odszyfrować litery nawet wielkiego rozmiaru. Aronson zmuszał wnuczkę, by zaglądała do zapisanego tekstu. Udawał, że nie pamięta czegoś co mówił. Ruthie z wielkim zapałem szukała słów rozpoczynających się na różne litery alfabetu. Bez stresu i w miłej atmosferze uczyła się czytać. Teraz ma już 14 lat i czyta podręczniki akademickie. Sami widzicie, że niemożliwe staje się możliwe.

Niezwykle prosta historia małej dziewczynki i chłopczyka, która po bliższym zastanowieniu zawiera drugie dno. Jest opowieść o zaufaniu, rozwadze, radości, osądzaniu ludzi. Mamy w niej naprawdę wiele. Opowieść całkiem inna od tych, które zalewają półki księgarń. Historia ta jest przykładem, że czasem najprostsze rozwiązanie daje najlepsze efekty oraz dowód na to, że dzieci mimo swoich niellu lat, potrafią wiele zrozumieć. Polecam. Wpadłam jak śliwka w kompot i wcale nie mam zamiaru wypływać.

Recenzję możecie także przeczytać TUTAJ Za książkę dziękuję portalowi Webook.pl

webook.pl - Społeczność czytelników książek





poniedziałek, 20 sierpnia 2012

W niebie na agrafce




Autor: Iwona Grodzka-Górnik
Tytuł: W niebie na agrafce.
Wydawnictwo: Świat Książki
ISBN: 978-83-7799-000-1
Wymiary:125 x 190 mm
Liczba stron: 448


- A mówi się, że dusza artysty jest zawieszona w niebie.
- W niebie?- zapytała.
- Tak- odparł. – Na agrafce.
- W niebie na agrafce? – zdziwiła się. – Nie rozumiem.
- Myślę, że pani rozumie.

A jak myślicie Wy? Czy rzeczywiście dusza artysty zawieszona jest w niebie i to na agrafce? Jak rozumiecie to krótkie zdanie? Muszę przyznać, że sam tytuł już mnie do siebie przyciągnął. Niezwykle oryginalny, kuszący wręcz elektryzujący. I cóż, nie miałam wyboru i skusiłam się. Jednak kiedy już trzymałam książkę w rękach dopadły mnie wątpliwości. Co z tego, że tytuł powieści jest intrygujący, a autorka? W ogóle o niej nie słyszałam, gdyż W niebie na agrafce jest jej debiutem literackim. Jeśli nie przeczytam, to niczego się nie dowiem. Zaczęłam czytać i z każdą stroną odpływałam coraz dalej… wraz z ostatnią stroną spadłam z wysokiego nieba a w ręku trzymałam małą agrafkę. Mały znak, że w polskiej literaturze pojawiła się kolejna perełka.

Z wykształcenia bankowiec, z zamiłowania artystka- malarka, która tuż przed ślubem i urodzeniem dziecka traci swoją wielką miłość. Zuzanna Kostecka, bo o niej mowa, jest niezależną kobietą, która zajmuje się wychowaniem swojego syna, poza którym świata nie widzi. Od dziecka marzyła, żeby zostać malarką, jakaś dziwna wewnętrzna siła kierowała jej duszą i emocjami, które potrafiła łatwością przelać na papier. Ojciec Zuzy jednak uparł się, żeby córka skończyła studia, które w przyszłości dadzą jej dobry zawód. Zresztą malarstwo i bankowość wcale nie muszą się wykluczać. Tak było w przypadku naszej bohaterki, która potrafiła znaleźć czas na swoją pasję. Nie zastanawiała się wcześniej skąd taka pasja u niej, mimo, że rodzice nie byli artystami. Spokojne życie Zuzanny zaczyna się jednak zmieniać, kiedy dzwoni matka i informuje ją, że zmarła jej siostra. Basia była jej ulubioną ciotką, powierniczką, przyjaciółką, która zawsze wiedziała co robić i potrafiła doradzić i wspomóc w trudnych chwilach. Zuzanna nie może się pogodzić z kolejnym w jej życiu odejściem i to tak dotkliwym i bolesnym.

Na pogrzebie Basi podchodzi do niej starszy mężczyzna i twierdzi, że jest bardzo podobna do ojca, mają identyczny kolor oczu. Przedstawia się jako stary przyjaciel. Wszystko i może byłoby normalnym zbiegiem okoliczności, jednak ojciec w ogóle nie kojarzył takiego przyjaciela o nazwisku Stalke. W głębi u Zuzanny zaczęła kiełkować mała, malutka niepozorna myśl, przecież ona nie może być podobna do swojego ojca, mają całkiem inny kolor oczu. No tak, coś tu nie grało. Kim był tajemniczy gość? Musiała się czegoś dowiedzieć. Udała się więc do swojej ciotki Klementyny, która zdradziła jej tajemnicę ukrywaną od lat, że jej prawdziwy odszedł. Nikt nie wiedział co się z nim stało, czy nadal żyje i gdzie. Ciotka powiedziała tylko, że była to wielka miłość Poli (matki Zuzy). Możecie się tylko domyślać, jakie uczucia targały Zuzanną. Czuła się oszukaną, ale w głębi serca wciąż kochała swoich rodziców. Od ciotki dowiedziała się, że najbliższym przyjacielem jej ojca, który zresztą był dobrze zapowiadającym się malarzem, był tajemniczy pan Stalke. Od tego czasu całe spokojne i poukładane życie Zuzanny zaczyna się zmieniać. Postanawia odnaleźć swojego prawdziwego ojca. Nie wie dlaczego i co miałaby mu powiedzieć, po prostu musi i tyle. W końcu dzięki niemu maluje.

Niespodziewanie w życiu Zuzy pojawiają się adoratorzy. Jednego poznaje w pociągu, który niestety nie robi na niej dobrego wrażenia, a jak się później okazuje jest dobrym znajomych jej sąsiadów. Bardzo często więc wpadają na siebie. Niby przypadkiem. Oprócz tego pojawia się także pan Nadarzewski, klient z banku, który w końcu zdobywa się na odwagę i zaprasza Zuzannę do teatru. Jak potoczą się dalsze losy i kogo wybierze Zuzanna? I czy w ogóle jest w stanie jeszcze kogoś pokochać? Czy któryś z tych mężczyzn będzie odpowiednim ojcem dla jej syna? Zdradzę jeszcze tylko, że Zuzanna wraz z przyjaciółmi, na zaproszenie Nadarzewskiego, jedzie w podróż do Włoch. Tam też prowadzą ją ślady do jej biologicznego ojca. Czy go odnajdzie? Niestety zostanie wplątana w nielegalną działalność sprzedaży obrazów. Czy grozi jej niebezpieczeństwo? Kto jej pomoże i uratuje przed złymi tego świata? Musicie przeczytać, a na pewno znajdziecie odpowiedzi na wszystkie pytania i poznacie wiele wspaniałych wątków, o których nawet nie pisnęłam słówkiem.

Ogłaszam z czystym sumieniem, że debiut polskiej autorki jest jak najbardziej udany, ba!, znakomity. Potrzebowałam takiej lektury, która zawiera w sobie trochę romansu, trochę powieści obyczajowej i tajemniczego wątku szpiegowskiego (?). Każdy odnajdzie w niej coś tylko dla siebie, bo autorka sprawnie łączy ze sobą różne wątki. Wątki romansowe, które będą w sam raz dla kobiet, wątki kryminalne, piękne i autentyczne opisy miejsc i przede wszystkim opisy emocji, które targają bohaterami. Narracja prowadzona sprawnie, choć momentami przejścia między jednym wątkiem a drugim nie były zbyt mocno zaznaczone. Ale, to może tylko moje jakieś subiektywne wrażenie, więc proszę się nie sugerować. Różnorodne kreacje bohaterów, doskonale wpasowują się w swoje własne światy, które autorka zręcznie łączy i przeplata ze światem naszej głównej bohaterki. Nie zabraknie więc czarnych charakterów, romantycznych kochanków, wiernych przyjaciół czy osób związanych ze światkiem artystycznym. Książkę polecam, na pewno się nie zawiedziecie. Oby więcej takich debiutów.


Ksiązkę otrzymałam od Wydawnictwa Świat Książki.


niedziela, 19 sierpnia 2012

Szkoła wcale nie jest taka zła




Autor: Ingrid Uebe, Andrea Hebrock
Tytuł: Hurra, idę do szkoły! Historyjki na początek szkoły.
ISBN: 978-83-7167-847-9
Wydawnictwo: Debit
Liczba stron: 96
Moja ocena: 9/10

Upragnione i wyczekiwane, gorące i słoneczne, choć ostatnio duszne i deszczowe, to… Oczywiście wakacje. Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i po letniej przerwie dzieci wrócą do szkoły. Niektóre z nich we wrześniu w szkolnych ławach zasiądą pierwszy raz. I tu zaczyna się problem, gdyż jedne dzieci cieszą się na nowe spotkania i znajomości, a drugie obawiają się, bo w końcu będzie to prawdziwa szkoła, a nie przedszkole, gdzie czas upływał na zabawie. Jak będą wyglądały te pierwsze dni? Wydawnictwo Debit wychodzi naprzeciw nowym uczniom i poleca zabawną książkę Hurra, idę do szkoły! Historyjki na początek szkoły.

Niewielkich rozmiarów książeczka zawiera w sobie niezwykle ciekawie opisane przygody Niny i jej znajomych z nowej klasy. Nina to rezolutna dziewczynka, która nie mogła się doczekać, kiedy założy po raz pierwszy tornister na plecy. Z opowieści Niny dzieci dowiedzą się, że rozpoczęcie roku szkolnego wcale nie jest takie straszne. Nowa szkoła, to wielkie przeżycie dla siedmiolatka, który musi wcześniej wstawać, odrabiać lekcje, a czasem nawet samodzielnie dojść do szkoły. Nina jest bardzo zadowolona ze szkoły, choć nie zawsze jest łatwo. No jak można wstrzymać siku przez całą lekcję? Jak powstrzymać wtedy łzy? Z czasem dla Niny i jej przyjaciół szkoła okazuje się miejscem, w którym zawsze dzieje się coś ciekawego. A ile można się nauczyć: alfabet, nauka czytania i pisania. Oprócz tego dowiemy się jak zakończyła się wizyta pewnych myszek, spotkanie z klasowym duchem, który wcale taki straszny nie jest, spotkanie z wszami (skąd te wszy?). Dzięki tym opowieściom szkoła wcale nie wydaje się straszna. Jest bardziej przyjaznym miejscem, w którym każdego dnia może wydarzyć się coś śmiesznego, zabawnego czy poważnego. Nauka na pewno będzie przyjemniejsza jeśli w szkole każdy znajdzie sympatycznych przyjaciół, bo czym by bez nich była szkoła? Duża czcionka i barwne, żywe ilustracje tworzą doskonały duet, który mobilizuje malucha do samodzielnego czytania. A jak będzie wyglądał pierwszy dzień szkoły Waszego dziecka? Jeszcze trochę poczekamy, a póki co możemy dzieciom podsunąć pod nos właśnie tę książkę.


Jestem ciekawa Waszych wspomnień związanych ze szkołą. Jesli macie ochotę się podzielić, to bardzo chętnie sobie o tym poczytam. Mogę Wam zdradzić, że do przedszkola nie lubiłam chodzić. BYłam strasznym płaczkiem i jak tylko coś mi nie wychodziło,albo zrobiłam coś gorzej niż koleżanka, to po prostu płakałam. Najgorsze było jednak,to że często zdarzało mi się UWAGA!!!! MAŁO PRZYJEMNA HISTORIA!!! wymiotować do worka na buty. Myślałam, że jeśli to zrobię, to następnego dnia nie będę musiała iść do tego przedszkola. Sami widzicie, że moje początki były kiepskie. Ale później było tylko lepiej. Pozdrawiam wszystkich moich czytelników.

środa, 15 sierpnia 2012

Istna kotostrofa




Autor: Agnieszka Frączek
Tytuł: Kotostrofy, czyli o kotach strofy.
Wydawnictwo: BIS
Liczba stron: 60

Po raz kolejny spotkanie z twórczością Agnieszki Frączek wprowadziło mnie radosny nastrój i sprawiło, że uśmiałam się jak… kot? Każda kolejna książka jest wspaniałą zabawą dla dzieci i dla rodziców. Niezwykła fantazja, wrażliwość i nieograniczona niczym wyobraźnia sprawiają, że nie można się oderwać od lektury. Agnieszka Frączek z wykształcenia jest germanistką. Jako dziecko chciała zostać sprzedawcą lodów, bo była pewna, że przez całą zimę będzie miała wakacje. Ta książeczka powstawała pewien czas, a pomysł na książkę o kotach wziął się z Mazur. To właśnie tam pewnego dnia w życie pisarki wtargnęły koty. Najpierw pojawiła się bura kotka, kolejnego dnia przyszła ze swoim synkiem. Ale na tym końca nie ma, bo za nią przyszły kolejne cztery małe kotki. Można było zwariować z taką ilością kotów. Jak tu nie dostać kota na punkcie kota? Przed czytaniem ostrzegam, grozi kociokwikiem.

W kilkunastu rymowanych wierszykach poznacie fantastyczne przygody pewnych kociąt, które niespodziewanie pojawiły się w życiu autorki. Czy bezpański kot wiedzie szczęśliwe życie, czy ma lepiej niż pies? Dla wielu ludzi koty, to wielkie kłopoty. Pisarka także dostawała rady, by trzymać się od tych zwierząt z daleka. Przecież koty będą budzić w nocy, marudzić, miauczeć, po stole człapać, drapać, niszczyć…Jednak dają także dużo radości i wprowadzają wesoły nastrój w domu. Wiem, coś o tym bo sama uwielbiam koty i wiem doskonale do czego są zdolne te bestie. Czy pies może polubić kocie psoty, czy może spać z kotem na jednej poduszce? Jeśli jesteście ciekawi ile kotów może się zmieścić na standardowym łóżku, to musicie sięgnąć po te utwory. Wiele ciekawych, ciepłych, zabawnych historii z kotami w roli głównej na pewno wywołają uśmiech na waszych twarzach. Pewnie nie jeden raz przyznacie autorce rację, pokiwacie głową, że rzeczywiście te kocie psoty są dość osobliwe i urokliwe. Dynamiczne ilustracje sprawiają, że wiersze czyta się jeszcze żywiej i z większą energią. Polecam, bo warto.






A Wy lubicie koty?Czy wolicie żółwie, tarantule, chomiki czy jeszcze jakieś inne zwierzaki? Jestem ciekawa Waszych typów.

poniedziałek, 13 sierpnia 2012

Mądra głowa zna przysłowia




Autor: Renata Piątkowska
Tytuł: Mądra głowa zna przysłowia.
ISBN: 978-83-7551-252-6
Wydawnictwo: BIS
Liczba stron: 86
Moja ocena: 10/10

Kolejna już znakomita książka w dorobku Renaty Piątkowskiej. Autorka ma niezwykłą lekkość przenikania w świat dziecka, w którym znajduje miejsce dla siebie i stara się dokładnie i zrozumiale wyjaśniać sprawy, które dla dziecka nie zawsze są oczywiste i jednoznaczne. Zbiór krótkich opowiadań Mądra głowa zna przysłowia jest doskonałym przykładem tego, jak w prosty i jasny sposób wytłumaczyć najmłodszym znaczenie przysłów. Wydaje mi się, że czasem dorośli nie znają dokładnych ich znaczeń o pochodzeniu nawet nie wspominam. No właśnie, skąd te przysłowia i po co ich używać? Na te pytania na pewno znajdziecie odpowiedzi w tej książce. Mogę to zagwarantować.

Renata Piątkowska jest niezwykle wrażliwą pisarką, która dodatkowo została obdarzona wybujałą wyobraźnią. W 2007 roku otrzymała drugą nagrodę za książkę dla dzieci do lat 6 w konkursie literackim na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży im. Astrid Lindgren, zorganizowanym przez Fundację ABCXXI – „Cała Polska czyta dzieciom”. Nadal cieszy się niesłabnącą popularnością wśród najmłodszych czytelników. Trudno się dziwić, skoro wciąż ma głowę pełną pomysłów. Nie jest to pierwsza książka, w której porusza temat przysłów i znaczenia. Na spotkaniach autorskich bardzo często spotykała się z sytuacją, że dzieci nie rozumiały przysłów. a nawet myliły je z przesądami i zwyczajami. Renata Piątkowska wyszła więc naprzeciw i napisała książkę Z przysłowiami za pan brat, a w 2012 roku ukazała się kolejna pozycja traktująca o tym samym problemie. W środku znajdziemy krótkie opowiadania opisujące codzienne zdarzenia. Świat literacki jest bliski młodemu czytelnikowi, dzięki czemu przekaz jest pełniejszy i bardziej zrozumiały. Trzeba przyznać, że wszystkie historie są dobrze przemyślane, nie ma uczucia sztuczności. Przysłowia są zgrabnie wplecione tekst, dzięki czemu dziecko bardzo łatwo przyswaja sobie ich znaczenie. Robią to w sposób automatyczny. W książce nie zabraknie wesołych historyjek, które są momentami przeplatane tymi trochę smutnymi. Po tak dobrej lekturze nasze dzieci nie będą miały trudności z używaniem przysłów typu: z braku laku dobry kit czy przebierać jak w ulęgałkach. Na pewno będą wiedziały, dlaczego strach ma wielkie oczy a wyświadczenie komuś niedźwiedziej przysługi może źle się skończyć.

Kolejna rewelacyjna książka na rynku wydawniczym, która uczy, tłumaczy i wyjaśnia. Lekturę polecam zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Dodatkowym uzupełnieniem całości są znakomite ilustracje Artura Nowickiego. Polecam i mam nadzieję, że spodoba się wszystkim.

Pląsaki?A co to jest?




Autor: Rafał Lasota
Tytuł: Pląsaki
Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR
Liczba storn: 60

No tak. Czasem Tak bywa, że książki, mimo że skierowane dla najmłodszych odbiorców wcale nie przyciągają uwagi. Tak stało się z Pląsakami. Książka leżała na półce jakiś czas i jakoś ciężko było po nią sięgnąć. Zaczęłam się w końcu zastanawiać, czym są te Pląsaki? Powiem szczerze, że moje pomysły były różne. Ogólnie słowo pląsanie kojarzyło mi się ze skakaniem, tańczeniem, radością. I dla mnie tym właśnie były. Kiedy tylko skończyłam czytać mój humor i samopoczucie były znakomite. Dla mnie wiersze Lasoty to przede wszystkim doskonała zabawa, pewna tajemnica, odpoczynek, relaks i dobry humor. Zachęcam więc do przeczytania i zapoznania się z utworami autora, a jest ich aż 41. Przyznacie, że zbiór jest imponujący. Dziwów i cudów w środku co nie miara. Można tu spotkać rapującą Żabę, dziwne stwory i potwory, choćby tytułowe Pląsaki czy Sympatuszki. Wszystkie nazwy i imiona są niezwykle fantazyjne i świadczą o dużej wyobraźni autora. Jeśli tylko będziecie mieli czas, by poczytać te utwory ze swoimi dziećmi, to gwarantuję dobrą zabawę i dużo śmiechu. Poznacie także historie sympatycznej Myszki Franciszki, Smoka Karola z Sopotu, który pracował jako ratownik, ale miał jeden mały problem… bał się wody. To dopiero gratka! Rafał Lasota na każdym kroku zaskakuje czytelnika. Dzielny rycerz Wiesław natomiast bardzo dba o swój wygląd, jednak kąpiel zażywa tylko w rycerskiej zbroi.
Wiersze nadają się do samodzielnego czytania i recytowania, wzbogacają słownictwo naszych pociech i uczą, że warto mieć marzenia. Ciekawa jestem czym dla was będą Pląsaki?

czwartek, 9 sierpnia 2012

Dobre, bo polskie.




Autor: Janusz Grabowski
Tytuł: Wiadomość ze Sztokholmu.
Ilość stron: 304
ISBN: 978-83-933758-6-8
Premiera: 23.07.2012
Format: 145x207
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Marginesy

Naprawdę bardzo się cieszę, że w końcu przerwałam ciąg książek obyczajowych i znalazłam miejsce na kryminał. I to kryminał polskiego autorstwa. Janusz Grabowski urodził się w Gdańsku, na studia wyjechał do zimnego Sztokholmu. Zajmował się tam wszystkim, co tylko podeszło mu pod ręce: był kelnerem na przyjęciu noblowskim (o tym fakcie możecie także przeczytać w książce), mył okna. Swoją pracę na promie rozpoczynał właśnie od pracy kelnera, a żmudna praca się opłaciła i niedługo potem został szefem obsługi pasażerskiej całej floty. Ukończył Szwedzką Akademię Gastronomiczną i jest zawodowym kucharzem. Wiadomość ze Sztokholmu jest jego debiutem literackim i trzeba zaznaczyć, że bardzo udanym.

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch miejscach: Polsce i Szwecji. Dwa państwa, które łączy jedno morze i niewyjaśnione morderstwa młodych kobiet. Ewa Wichert wraz ze swoimi podwładnymi próbuje rozwikłać całą tą sprawę. Kiedy w Basenie Prezydenta w Gdyni rybacy znajdują ciało młodej kobiety wszystko wydaje się jeszcze być mało skomplikowane. Ewa wraz ze swoim zespołem próbuje się dowiedzieć kim była. Niestety nie mają wielu informacji. A tymczasem pojawiają się kolejne ofiary. Jedynym tropem może być szmaciana bransoletka w kolorze biało-czerwonym. Czy aby na pewno jest to dobry ślad? Niezwykle dokładnie autor opisuje miasta, po których poruszają się bohaterowie. Zna wiele faktów historycznych, ciekawostek. Zarówno Gdynia jak i Sztokholm są dla niego bliskie. Dzielna Ewa Wichert wraz ze swoim zespołem szukają jakiegoś punktu zaczepienia. Postanawiają porozglądać się po miejskich domach publicznych. Jednak żadna z kobiet tam pracujących nigdy nie widziała zamordowanych. Tylko czy one mówią prawdę? Niespodziewanie jednak Ewa zostaje wplątana w sytuację, która może zniszczyć jej karierę w policji. Mogę tylko wspomnieć, że będzie to związane ze zbyt bliskimi kontaktami z jedną z właścicielek domu publicznego. Ale więcej ani słowa nie zdradzę. Fabuła naprawdę trzyma w napięciu i w każdej chwili pojawiają się kolejne fakty i tajemnice czekające na rozwiązanie. Niespodziewanie trop prowadzi do pewnego klasztoru. I tutaj zaczyna się wszystko plątać. Co łączy Kościół z ciałami młodych kobiet? I co z tym wszystkim ma wspólnego właściciel firmy stolarskiej?

Ciekawa fabuła, która może nie jest aż tak bardzo zaskakująca, ale dobrze prowadzona narracja i interesujące opisy tworzą kryminał w sam raz na letnie wieczory. Zabrakło mi tylko jakiegoś wyrazistego bohatera. Wszyscy są raczej zwyczajni, przeciętni. Ale może dzięki temu lepiej wtapiają się w tło wydarzeń? W każdym razie książka godna polecenia.

poniedziałek, 6 sierpnia 2012

Skąd trąba u słonia?




Autor: Edward Gakuya i Claudia Lloyd
Tłumaczenie: Małgorzata Kochańska
Tytuł: Dlaczego słoń ma trąbę?
Seria: Opowieści z Tinga Tinga.
Wydawnictwo: Wilga
Liczba stron: 32

Książką, która zawitał do mojego domu na pierwszy rzut oka jakoś mnie wcale nie przyciągała. Zbyt krzykliwe ilustracje mnie odstraszały. Oczywiście nie mogłam wciąż przechodzić obok tej książki obojętnie. Na końcowej karcie przeczytałam, że Wydawnictwo Wilga pomaga Fundacji Tinga Tinga, która wspiera rozwój czytelnictwa wśród dzieci ze wschodniej Afryki. Fundacja zakupuje książki oraz zajmuje się dokształcaniem nauczycieli pracujących w Afryce. Dzięki temu dzieci z najbiedniejszych rodzin mają szansę nauki czytania i pisania. Sami przyznacie, że cel bardzo szczytny. Zabrałam się więc do czytania książki.

Tinga Tinga, słowo dziwnie i obco brzmiące od razu zmusiło mnie do pewnych poszukiwań. Okazało się, że tingatinga, to po prostu współczesne malarstwo Tanzanii. Swoją nazwę wywodzi od nazwiska twórcy i założyciela szkoły - Edwarda Saidiego Tingatingi. Malarstwo tingatinga cechuje wewnętrzna różnorodność. Są to przede wszystkim nieskrępowana wyobraźnia, prostota i naturalna, a nawet naiwna szczerość artystycznej wypowiedzi. Przedstawienia zwierząt, ludzi i zdarzeń mają wiele cech upodabniających je do dziecięcej wizji świata. Naiwność jest tu jednak świadomym zabiegiem, podobnie jak ekspresja i bogata kolorystyka. Równie świadome jest wyjście naprzeciw oczekiwaniom widza i zaspokajanie gustów jak najszerszej rzeszy odbiorców. Mając taką wiedzę mogłam przejść do czytania książki.

W środku same dziwy. Pewien słoń miał problem z muchami, które wciąż wokół niego latały. Niestety nie miał trąby, bo kiedyś słonie jej nie miały, i nie miał się czym odgonić. W dodatku bardzo brzydko pachniał. Żadne zwierzę jednak nie chciało mu sprawić przykrości i nikt mu o tym nie powiedział. Małpy poradziły, żeby słoń udał się do gęstego buszu, to wtedy muchy się zniechęcą. Lew poprosił Żółwia, żeby w końcu uświadomił słonia, że brzydko pachnie. Wcześniej jednak słoń spotkał kameleona, który powiedział, że brzydko pachnie. Słoń bardzo się zmartwił. Wiedział, że musi się umyć, ale sam przecież nie da sobie rady. Nie podrapie się za uchem, nie dosięgnie grzbietu, a nawet brzucha. Żółw poradził, żeby słoń się wykąpał. Udał się więc nad jeziorko i zapytał Hipci, czy może się umyć w jej jeziorku. Hipcia się zgodziła, jednak krokodyl nie wyraził zgody. Hipci poradziła mu, żeby zdrzemnął się na brzegu i poczekał, aż krokodyl popłynie w dół rzeki. Ostrzega słonia przed krokodylem, który może zrobić kłap, kłap. Słoń cichutko pochlipywał, ale mądra sowa powiedziała, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Aż nagle…Jeśli jesteście ciekawi, co się stało, to zapraszam do lektury.

Pełna humoru, ciepłych barw opowieść o zwierzętach z afrykańskiej dżungli na pewno znajdzie swoich odbiorców. Nie będę udawać, że jestem zachwycona, ale zdaję sobie sprawę, że takie barwne ilustracje mogą się spodobać dzieciom. Pouczająca opowieść, z której można wyciągnąć wniosek, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Tekst na stronach trochę za bardzo rozproszony i w czasie czytania wzrok wciąż skacze ze zdania na zdanie. Wydaje mi się, że oprawa graficzna jest tu najważniejsza, gdyż odnosi się do stylu w malarstwie Tanzanii. Poznanie tajemniczych zakątków Afryki jest niewątpliwie doskonałym przeżyciem.

czwartek, 2 sierpnia 2012

Żyć marzeniami-bezcenne




Autor: Anna J. Szepielak
Tytuł: Dworek pod lipami
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 528

Pierwsza powieść tej autorki, która zagościła w moim domu. I całkiem dobrze się tutaj czuje. Rozgościła się na półce i nie daje o sobie zapomnieć. Ciągle na mnie spogląda i kusi piękną okładką. I czasem muszę ją po prostu wziąć w ręce i na nowo przekartkować, powąchać, pozachwycać się okładką tytułową. Książka magnes, która równie mocno zachwyca treścią. Pewnie nie jeden raz zastanawialiśmy się, jak wygląda życie znanych pisarzy/pisarek. Czy chodzą do sklepu po mleko jak zwyczajni śmiertelnicy? A przede wszystkim jesteśmy ciekawi jak dokładnie przebiega proces twórczy, jak wygląda powstawanie powieści. Możemy się tego dowiedzieć sięgając po tę książkę.

Główna bohaterka, Gabriela jest znaną pisarką. Zdobyła sławę dzięki serii książek o doktor Julii, którą w ostatniej części postanawia uśmiercić. Takie zakończenie oczywiście nie przypada do gustu wydawnictwu, które nakłania Gabrielę do zmiany zakończenia na bardziej szczęśliwe. Dostaje kilka tygodni na zastanowienie i podjęcie decyzji. Gabriela jest wściekła, że wydawca decyduje o tym, co ma pisać. Zresztą marzy, żeby uwolnić się w końcu od swojej bohaterki i napisać nową powieść. Jaką decyzję podejmie Gabriela i czy będzie słuszna? Oprócz tego Gabriela powinna być szczęśliwą mężatką. Powinna, bo czuje się obco w domu, w którym rządzą inne kobiety. Mam tu na myśli pomoc domową-panią Lidię oraz teściową. Mąż wydaje się nie rozumieć jej problemów. Zresztą sam jest zajęty pracą w stadninie, która pochłania go bez reszty. Marek jest rozwodnikiem, jego żona zmarła. Opiekuje się swoim synem i córką. Oczywistym jest, że dzieci są dla niego najważniejsze, ale mimo wszystko powinien więcej czasu poświęcać Gabrysi. Wydaje mu się, że z drugą żona może postępować w ten sam sposób, co z pierwszą. Wychodzi z założenia, że jeśli pierwszej żonie (Zosi) cos przeszkadzało, to Gabrysi też będzie przeszkadzać. Jest w błędzie, ale uświadomi to sobie dopiero kiedy Gabrysia się wyprowadzi. Przyjaciółka Gabrieli-Marylka wyjeżdża z rodziną na wakacje i prosi ją, aby zamieszkała w ich domu i zajęła się zwierzyńcem ( psem, kotem i kanarkiem). Z początku Gabrysia nie wyraża wielkiego zachwytu, ale kiedy zdaje sobie sprawę, że nie może już wytrzymać w domu po prostu wsiada w samochód i jeszcze po drodze kłócąc się z mężem, wyjeżdża do Maryli. Tutaj odzyskuje siły i równowagę, ale… Zaczyna także pisanie nowej powieści. Śledzimy z zaciekawieniem losy bohaterki Celiny. Obserwujemy jak rodzą się kolejne sceny i jak Gabriela zatraca się w pisaniu. Musze powiedzieć, że w pewnym momencie coraz więcej chciałam wiedzieć o Celinie niż o Gabrieli. Anna Szepielak w sposób niezwykle zgrabny i przemyślany połączyła obie historie bohaterek.

Powieść o tym, co w życiu najcenniejsze, czyli o miłości i szacunku, nie tylko do osób rzeczywistych, ale także do wspomnień i marzeń. Fabuła doskonale skomponowana. Dialogi chwilami poważne, by po kilku stronach pojawiły się takie, które bawią nas do łez. Autorka nie pogubiła się w powieści. Od początku wiadomo, kto jest w niej najważniejszy. Pełna humoru i swoistego ciepła powieść dla wszystkich, którzy chcą spełnić swoje marzenia, ale do końca nie wiedzą jak to zrobić. A wystarczy naprawdę niewiele. Sekretu jednak nie będę zdradzać. Sami musicie się przekonać. Podobały mi się bardzo kreacje głównych bohaterów, którzy zostali pokazani z różnych stron ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami. Gabrysia- artystka wciąż odpływała do swojego świata, w którym rozmawiała ze swoimi bohaterami. Widać, że żyła, tak jakby lekko unosiła się nad ziemią. Mimo tego, cała rodzina ją akceptowała i starała się zrozumieć jej dziwne zachowanie. Na deszczowe lata poranki i nocki polecam książkę, w której na pewno odnajdziecie coś dla siebie.

środa, 1 sierpnia 2012

Na sportowo




Autor zagadek: Michał Król
Tytuł: Super Quiz. Piłka nożna.
Wydawnictwo: Edgard


Euro już się skończyło i bardzo z tego powodu ubolewam. Ale teraz trwają Igrzyska Olimpijskie i kolejne emocje. Gdyby nie praca pewnie cały czas śledziłabym wszystkie konkurencje. Póki co chciałabym zaproponować dla najmłodszych i nie tylko ciekawą pozycję, która co prawda nie jest książką, tylko książeczką w formie notesu, ale na pewno sprawi tak samo wiele radości. W środku bowiem same najciekawsze informacje o piłce nożnej. Trenerzy znani i kontrowersyjni, zdolni piłkarze, zwycięskie drużyny, ciekawostki o Euro, a także niezapomniane mecze i wydarzenia, czyli wszystko, to co o piłce powinieneś wiedzieć. Jeśli Wasza wiedza na temat tej wspaniałej gry jest znikoma, to nie musicie się obawiać kompromitacji.

Zestaw jest tak skonstruowany, że na pewno każdy sobie poradzi. Najpierw czytamy daną ciekawostkę, a w dalszej kolejności rozwiązujemy quiz, który dotyczył wcześniej przeczytanego tekstu. Nie ma więc nic trudnego. Trochę czasu i skupienia i dobra pamięć i na pewno każdy quiz uda się rozwiązać. Umiejętność czytania ze zrozumieniem jest przydatna. Bardzo ciekawa i interesująca pozycja, która przede wszystkim uczy, rozwija nasze wyobrażenie o piłce nożnej, a przede wszystkim sprawia radość najmłodszym. Szkoda tylko, że format jest taki mały. Dodatkowym atutem są kolorowe ilustracje, które ze względu na ten nieszczęsny format są mało widoczne. No ale taki mały minusie nie jest żadną przeszkodą. Jeśli więc macie ochotę na pogłębienie swojej wiedzy, to polecam. Na zachętę mały test:

Pytanie 1
W jakim klubie grał Artur Boruc?
a) Glasgow Rangers
b) Celtic Glasgow
c) Manchester United

Pytanie 2
Jakiego pochodzenia jest Andreas Iniesta Lujan?
a) Hiszpan
b) Włoch
c) Portugalczyk

Mam nadzieję, że pytania nie sprawią Wam trudności. Zestaw małego kibica obowiązkowy. Polecam.