Śpicie z dzieckiem?

Autor: Claude Didierjean-Jouveau
Tytuł: Śpimy z dzieckiem. Poradnik dla rodziców.
Wydawnictwo: Mamania
Liczba stron: 96

Spanie z dzieckiem, to wciąż powracający temat rozmów. Przyznam szczerze, że nigdy nie zastanawiałam się, czy spanie z dzieckiem jest dobre czy tez nie. Chyba od samego początku miałam zakorzeniona wizję, że dziecko będzie spało samo w łóżeczku. Po przeczytaniu tej książki sama nie wiem już co mam myśleć. Według autorki, jeśli rodzice nie śpią z dzieckiem, to odbierają mu poczucie bezpieczeństwa, co nie pozostaje bez wpływu na jego rozwój psychiczny. Nie wiem, czy moje myśli powinny być aż tak radykalne. W każdym razie niepocieszanie płaczącego dziecka, dążenie do tego, żeby zasypiało samodzielnie, jest postawą wyjątkowo okrutną. I tu kiedy przeczytałam to zdanie, zdałam sobie sprawę, że jestem matka okrutną i bez serca. Moja córka śpi sama. Tak! Sama samiutka w swoim pokoju. Ale wcale nie czuję, żebym robiła jej jakąś krzywdę. Niestety droga do samodzielnego zasypiania nie była taka prosta. Wszystko zaczęło się niewinnie. Córka przesypiała całe noce i budziła się koło 5 rano, więc ja zabierałam ją łóżka. Mąż nie był z tego zadowolony, bo łóżko mamy małe, a dziecko trochę się rozkopywało. No nic, trudno. Tylko na chwilę. Chwila niestety zamieniła się w koszmar. Ulka przyzwyczaiła się do spania z nami i zaczęła coraz częściej i wcześniej budzić się w nocy. Doszło do tego, że mąż przeniósł się do innego łóżka, do innego pokoju. W końcu cała ta sytuacja nas naprawdę zmęczyła, a wszystko należało zmienić, kiedy pewnej nocy córka spadła z łóżka. I wtedy powiedziałam, że koniec spania z dzieckiem, bo może się skończyć dramatem. I po prostu kolejnej nocy Ulkę położyliśmy do łóżeczka i zasnęła w ciągu pięciu minut. Przespała całą noc. I tak jest do dziś…śpi sama. I powiedzcie mi, czy jestem okrutną matką?

Autorka trochę przesadnie krytykuje rodziców, którzy nie śpią ze swoim dzieckiem. Nie powinna chyba, aż tak wytykać im ich zachowanie. Jeśli rodzice chcą spać z dzieckiem, to ja naprawdę nie widzę w tym nic złego. W moim przypadku jednak było to trochę niebezpieczne. Autorce dużo miejsca zajmuje historia spania z rodzicami w innych kulturach. W Azji, w Afryce dzieci przebywają z rodzicami praktycznie non stop. Według autorki nie powinniśmy oczekiwać, że nasze dziecko od razu będzie przesypiało całe noce. Aby lepiej to zrozumieć trzeba zapoznać się choć trochę z samą fizjologia snu niemowląt. Od urodzenia cały cykl snu wydłuża się, aż do wieku nastoletniego. Dziecko prędzej niż osoba dorosła wybudza się ze stadium snu paradoksalnego (REM). Trzeba zaznaczyć, że faz tego stadium występuje więcej u niemowląt niż u dorosłych, właśnie dlatego, że dziecięce cykle snu są krótsze; same fazy zaś-dłuższe. Według naukowców za każdym razem, gdy dzieci przechodzą z jednego cyklu do drugiego, mają prawo się budzić. No i się budzą, teraz przynajmniej jest dla mnie wszystko jasne. Autorka krytykuje ( i to bardzo) jedną z metod nauki zasypiania dziecka. Jest to metoda Richarda Ferbera, polega na pozostawieniu dziecka w łóżeczku i wyjściu z pokoju, ignorując jego płacz. Autorka uważa, że w tej metodzie chodzi nie tyle o nauczenie dziecka jak zasypiać, co o nauczenie rodziców, jak nie zwracać uwagi na przywoływanie ich przez dziecko i jak zdusić w sobie naturalny odruch natychmiastowej na nie odpowiedzi. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie są to słowa zbyt radykalne. Jouveau namawia do współspania, bo tylko taka forma sprawia, że dziecko i rodzice będą wyspani, nie trzeba będzie wstawać w nocy co dwie godziny. Oczywiście coś w tym jest. Wydaje mi się, że dziecko po prostu przyzwyczaja się do wspólnego spania i podświadomie budzi się, żeby jak najszybciej znaleźć się blisko rodziców. Dlaczego jeszcze warto spać razem? Powodów podaje wiele m.in. jest to wygodne i przyjemne, pogłębianie potrzeby bliskości, dziecko jest zdrowsze, gdyż dzięki takiemu spaniu regulowany jest oddech, sen, rytm pobudek, akcja serca oraz temperatura ciała, chroni przed śmiercią łóżeczkową (według tylko niektórych badaczy), rodzice łatwiej odbierają sygnały rozpaczy swojego dziecka.

Moje drogie mimo tego, że nie we wszystkich tezach zgadzam się z autorką, to książkę polecam. Warto poznać inny punkt widzenia. Prawda? Polecam.


Książkę otrzymałam z Tamiki: