W pogoni za życiem

 

Autor: Przemysław Wechterowicz

Ilustracje: Emilia Dziubak
Tytuł: W pogoni za życiem
Wydawnictwo: Ezop
Liczba stron: 56

 

Zrobię to jutro, innym razem, za rok…kiedyś

Ile razy każdego dnia powtarzamy te słowa w różnych sytuacjach? Chyba każdy z nas przynajmniej kilka razy dziennie odkłada pewne rzeczy na później. I nie mówię tutaj o prasowaniu czy ścieraniu kurzy, tylko o rzeczach ważniejszych. Choć i te z pozoru błahe nabierają znaczenia. Kiedy jest mi źle to wyjadam łyżkami masło orzechowe domowej roboty, albo czytam książki dla dzieci, bo często w nich odnajduję odpowiedzi na wiele pytań.

 

Siedzę przy stoliku w nowym mieszkaniu i czuję się w nim jeszcze obco. Obok w łóżeczku śpi mój synek. I kiedy tak zerkam na niego, to cieszę się ogromnie, że spotkało mnie w życiu po raz drugi zresztą, takie szczęście. Bo chyba nic bardziej nie napawa człowieka szczęściem niż cud narodzin. Boski cud! Człowiek, któremu chciałabym oddać każdy kawałek siebie, pokazać wielki świat, nauczyć cieszyć się chwilą, żyć nią i wciąż iść do przodu. A co jeśli nie będzie to możliwe? Jeśli pojawią się jakieś przeszkody?

 

Poznajcie jętkę, która potrafiła przeżyć całe swoje życie bardzo intensywnie, prawdziwie, z radością, entuzjazmem i optymizmem. A jak zapewne wiecie jętki są stworzeniami, które żyją zaledwie jeden dzień. Pomyślicie pewnie, cóż można zrobić w jeden dzień? Jeśli tylko ma się ochotę, pragnienia i prawdziwego przyjaciela, to uwierzcie, można wiele. Na ciepłej ławce jętka poznała muchę, która uświadomiła jej, że po zachodzie słońca umrze. Jętka nie potrafiła wyobrazić sobie jak długo trwa jeden dzień, wiedziała jednak, że nie ma czasu do stracenia. Mucha została jej przewodnikiem. Wybrały się w intensywna podróż po mieście. Niestety czasu na zdobywanie świata nie było. Odwiedziły miejski park, zoo, księgarnię, restaurację, muzeum i wiele innych miejsc. Jętka zdążyła się zakochać i odkochać, popłakać na filmie w kinie, kibicować na meczu, przejechać się metrem, odwiedzić filharmonię, zachwycić się sztucznymi ogniami. Tyyyyle zobaczyła, tyle przeżyła.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jednak słońce nieubłaganie schodziło coraz niżej i niżej. Aż w końcu na niebie pojawił się księżyc. Pokochałam jętkę od samego początku. Dzielna z niej dziewczyna, która potrafiła wykorzystać najlepiej jak się tylko jeden dzień życia. Przecudowne ilustracje Emilii Dziubak po raz kolejny zachwyciły moją pazerną i wygłodniałą wyobraźnię. Piękna paleta barw. Dało się zauważyć na ilustracjach uciekający czas. Raz schował się w liściach, by potem wlecieć do trąbki w filharmonii. Wciąż biegł i biegł. Polecam książkę wszystkim marudom.

Co Wy byście zrobili gdyby pozostał Wam jeden dzień życia?

Czekam na Wasze propozycje.