Recenzja i takie tam

 

 

 

 

Autor: Agata Królak

Tytuł: Z działki, z lasu i takie tam
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Dwie Siostry
Liczba stron: 192

 

Czy ja już pisałam, że jestem mistrzem w robieniu przetworów na zimę? Nie? To się chwalę, że w piwnicy stoją słoje z malinami, ogórkami, dyniami, gruszkami, jabłkami, śliwkami i wszystkim, czym można wypchać słoiki. Uwielbiam sięgać po stare sprawdzone przepisy, takie przepisy z duszą, które opowiadają jakąś historię. Do dziś pamiętam słodkie bułeczki mojej mamy i racuchy mojej babci, które układała w zgrabny stosik, a ja z braćmi jak wygłodniałe psy czekaliśmy na słowo, że smażenie skończone i można zacząć jeść. Babcia nigdy nie dała nam skubnąć nawet kawałka, dopóki nie skończyła. Muszę przyznać, że i mi takie zachowane pozostało. Pamiętam tysiące ości, które stanęły mi w gardle, kiedy zachłannie jadłam ryby złowione przez dziadka. Pamiętam letni wiatr i chyboczący taboret postawiony na trawie. W końcu na świeżym powietrzu wszystko lepiej smakuje. Pamiętam jak bardzo bolał mnie brzuch kiedy przejadłam się białymi porzeczkami. Doskonale pamiętam smak pierwszych czereśni i dźwięk łamanych gałęzi kiedy wspinało się jak najwyżej, żeby zerwać te największe i najczerwieńsze. Pamiętam i pamięć tych dni i smaków pielęgnuję w sobie niczym cenny skarb. Nie oddam ich nikomu.

 

Agata Królak utkała z podobnych wspomnień wspaniałą książkę, w której pomidory, śliwki słoiki grają pierwsze skrzypce. Przywołują wspomnienia sprzed lat. Pozlepiane, niezapomniane przepisy na banalne i najlepsze smakowitości, które możemy wyczarować praktycznie ze wszystkiego, nawet z białej części arbuza.. Porzućmy więc myśli o produktach BIO, a wróćmy pamięcią do czasów, kiedy jajka znajdowało się w sianie, poziomki na leśnej polanie, grzyby w przydomowym lasu, a agrest rósł na krzewie i nikogo to nie dziwiło. Stare zdjęcia powtykane pomiędzy przepisy tworzą zgrabną mozaikę z przeszłości. Autorka z niezwykłą naturalnością opisuje, że w końcu powidła śliwkowe najlepsze na świecie robiła właśnie jej babcia. Nie wiem z czego to wynika, ale książkę dosłownie chce się czytać. A czy ktoś przeczytał książkę kucharską w całości i z zapartym tchem? Za pozwoleniem autorki wchodzimy do jej świata smaków i zapachów, błądzimy po kartach książki, wertujemy, zaznaczamy, a potem zabieramy się do robienia past pieczarkowych, miętówek, malinówek i tworzymy kolejne wspomnienia, nasze, naszych dzieci. Warto.

 

 

 

Polecam! Tak zwyczajnie od serca.