Pieniek, i tyle starczy.

 

 

 

Autor: Åshild Kanstad Johnsen

Ilustracje: Åshild Kanstad Johnsen
Tłumaczenie: Milena Skoczko
Tytuł: Pieniek otwiera muzeum
Wydawnictwo: Dwie Siostry
Liczba stron: 32
Wiek: 3+
Moja ocena: 5/5

 

 

To jest zdecydowanie książka o mnie. O tak, muszę przyznać przed światem, że jestem maniakalnym zbieraczem wszystkiego co potrzebne i niepotrzebne. Jakby nie patrzeć brakuje tutaj logiki. A czy jakaś logika powinna istnieć? Zapytacie, co takiego zbieram? Hmmm, jasne jak słońce, że zbieram książki wszelkie stare, nowe, dla dzieci, dla wielkich, pisane po czesku i po łacinie(to moje ulubione). Oprócz tego dorzucam jeszcze do tych stosów książek kolorowe długopisy, karteczki, czapeczki od żołędzi (to jest głupie, wiem), pocztówki, ale tylko takie zapisane, kwiaty koniczyny, ptasie pióra, kolczyki, kubki w kropki i jeszcze wiele innych, o których już wstyd mi pisać. Tak to ze mną już jest i nawet mąż nie może tego ze mnie wyplenić. Jestem maniakalnym zbieraczem.

 

Pieńka polubiłam od razu. Już sam jego wygląd wywołał na mojej twarzopaszczy uśmiech. Pieniek to po prostu pień drzewa. I nic w tym dziwnego. Moja córka cały czas twierdzi, że Pieniek ma na sobie jedynie kostium, bo idzie na bal. Ostatnio u nas dużo rozmawiamy o balu świątecznym. Póki co jesteśmy na etapie, że córka będzie przebrana za… bandaża (czyt. bażanta). Rodzice ambitni, więc sami zabieramy się za zrobienie stroju. Wróćmy do Pieńka.

 

 

 

 

 

 

 

Sympatyczny drewniaczek uwielbia spacery, ma mnóstwo przyjaciół i czasem jak każdy z nas, małe problemy. We wtorki zawsze chodzi na spacery i zbiera wszystko, co tylko uda mu się znaleźć. A sami wiemy, że w lesie można znaleźć prawdziwe skarby, cuda wręcz. Pieniek więc chodzi po tym lesie i zbiera, zbiera i zbiera. A kiedy wraca do domu to wykłada te wszystkie swoje skarby na podłogę. Czego tam nie ma? Parasolki, młotki, dzbanki, widelce, okulary, miotły, liście, kije proste, kije krzywe, koła, szufladki, kapelusze, wachlarze, lampki, szyszki, kasztany, rury, krawaty, muszki, korale, puszki, zegarki, linijki, rękawiczki, guziki, ramki na zdjęcia, wiosła… Mnóstwo przedmiotów małych i dużych, giętkich, twardych. Pieniek to mądrala i mnóstwo wie. Kiedy tak przygląda się tym swoim skarbom, jednocześnie otwiera mądre książki, w których odnajduje nazwy znalezionych przedmiotów. To taka magiczna książka, w której jest mnóstwo obrazków, książka w której jest wszystko. Chcę taką książkę! Pieniek ma w domu mnóstwo regałów (to tak jak ja), więc segreguje swoje przedmioty i wkłada do pudełek, których jest jeszcze więcej niż regałów. Ale pewnego dnia okazuje, że w tych setkach pudeł nie ma już miejsca. Nic. Nigdzie niczego już nie da się wcisnąć. I co tu teraz zrobić? W trudnej sytuacji Pieniek zawsze dzwoni do swojej babci. Wiadomo, że babcia zawsze pomoże rozwiązać każdy problem. A jak dojdzie do tego, że Pieniek otworzy muzeum? Nie zdradzę. Musicie sami przeczytać.

 

 

 

 

Cudowna pozycja w sam raz dla rodziny leśników, czyli dla nas. Utrzymana w tonacji szaro-zielonej tworzy interesujący obraz. Pełno tutaj szczegółów, szczególików. Możemy sobie tak przeglądać i przeglądać. Polecam.

 

Biorę udział w wyzwaniu Przygody z książką. Co dwa tygodnie specjalne wpisy książkowe. Wiem,  że nie muszę nikogo namawiać, bo przecież czytacie swoim dzieciom. Ale w razie czego stoję na straży. Pomyślałam, że w ramach projektu napiszę o czeskich książkach dla dzieci. Już niebawem dowiecie się wszystkiego o czeskich pszczołach, ulach i miodach.

 

Więcej tutaj