czwartek, 29 listopada 2012

Z cyklu, co komu kupić?

Niedługo nadejdą wyczekiwane święta Bożego Narodzenia. Chciałabym w tym okresie przedświątecznym prezentować na swoim blogu propozycje prezentów. Znajdziecie tutaj podpowiedzi gdzie szukać tych najbardziej oryginalnych i niepowtarzalnych. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że każdy z moli książkowych marzy jedynie o książkach, ale nie chciałabym tutaj niczego Wam polecać, bo każdy doskonale wie, które książki ucieszą go najbardziej. Na początek chciałabym Wam polecić sklep, który doskonale wpisuje się w nadchodzący okres. Już sama nazwa sklepu przyciąga i kusi. Koszyk prezentów,bo tak właśnie nazywa się ten sklep internetowy jest doskonałym miejscem, w którym możecie rozpocząć poszukiwania rzeczy niebanalnych. Kiedy zaczęłam przeglądać stronę nie wiedziałam, na co się zdecydować, bo wybór jest naprawdę imponujący.

Zaintrygowała mnie kolekcja angielskiej firmy Jellycat, dokładnie seria Catseye 2012. Kiedy zobaczyłam te uśmiechnięte mordki, małe mokre noski, to po prostu nie mogłam się opanować. I tak w moim domu pojawiła się spora gromadka nowych zwierzaków. Sami zobaczcie zdjęcia. Poniżej znajdują się teczki na dokumenty w formacie A4. Wszystkie zdjęcia na tych produktach wydają się bardzo rzeczywiste, aż chciałoby się je pogłaskać. Jedyną wadą teczki, jest fakt, że nie jest ona zbyt sztywna. Ale zdecydowanie nadrabia jakością i tymi uroczymi zdjęciami.



Jak każda kobieta mam mnóstwo kosmetyków, z którymi zawsze mam problem, kiedy muszę gdzieś wyjechać. Szukam wtedy po całym domu kosmetyczki, której oczywiście nie znajduję i ostatecznie pakuję się do woreczka foliowego. Jednak od teraz we wszystkich moich podróżach będzie mi towarzyszył mój kot-kosmetyczek. Te oczy po prostu hipnotyzują. Kosmetyczka jest zrobiona ze specjalnego materiału, który zapobiega przemoczeniu w momencie kiedy wyleją nam się jakieś kosmetyki. Dla mnie idealna. Sami zobaczcie.



Jednak czym by była kosmetyczka lub damska torebka bez lustereczka, które powie nam, że jesteśmy piękne. Lusterko z tej samej serii Catseye 2012 jest przede wszystkim bardzo poręczne i zmieści się nawet do kieszeni spodni. Nie jest ono jednak zamykane. Dla jednych może to być wadą, dla mnie jednak jest to duży plus, bo nie muszę walczyć z otwarciem lusterka. Dzięki temu, także jest cieńsze, lżejsze i bardziej poręczne.


Myślicie, że to już wszystko? O nie! Do zestawu dołączył jeszcze do mnie jeden uroczy piesek mops, który zdobi okładkę notesu. W małym, zgrabnym pudełku znajdują się kartki samoprzylepne, na których możemy zapisywać ważne informacje. Pudełeczko jest otwierane, mamy więc pewność, że zapisana kartka nigdzie nam się nie zagubi. A jeśli tylko kartki nam się skończą, możemy uzupełnić je nowymi. I co o tym sądzicie?



Ufff… to by było tyle na dzisiaj. Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam. Zapraszam Was serdecznie do sklepu TUTAJi wybierajcie sami. Różnorodność wzorów w całej serii Catseye jest naprawdę imponująca. Jakość wykonania na najwyższym poziomie. Koszyk prezentów jest jednym z niewielu sklepów w Polsce, w którym możecie dostać produkty angielskiej firmy Jellycat. Warto więc zajrzeć i kto wie, może znajdziecie coś dla siebie lub dla swoich bliskich?

środa, 28 listopada 2012

Kaczka dziwaczka




Autor: Jan Brzechwa
Tytuł: Kaczka-dziwaczka
Wydawnictwo: Bajka
Seria: Cacko z dziurką
Liczba stron: 40


Niech duch Brzechwy pobudzi wyobraźnię najmłodszych czytelników!. Kiedy tylko się dowiedziałam o nowej serii Cacko z dziurką, od razu zaczęłam się zastanawiać, czym tym razem szanowne Wydawnictwo nas zaskoczy, bo to że zaskoczy, było jasne i oczywiste. Książka pojawiła się u mnie w domu już jakiś czas temu, ale dopiero teraz dojrzałam, żeby napisać o niej kilka słów.

Najpierw dostałam cios w oczy-okładką. Tak, w oczy. Okładka książki to tak naprawdę dopiero początek, tego co znajduje się w środku. Zapowiedź najwspanialszych wierszy w nowej szacie graficznej. Szalona kaczka wygląda na rzeczywiście szaloną i zdolną do wszystkiego. Tak kaczka spokojnie może pójść do fryzjera po ser, do apteki po mleko, do praczki po znaczki. Phi! Nie myślcie, że to wszystko. Ta kaczka przecież znosi jaja na twardo, na czubku głowy nosi czerwoną kokardę, a czesze się tylko wykałaczką. Uwielbiam u Brzechwy tą lekkość w pisaniu i tworzeniu historii tak komicznych i zabawnych, że chwilami możemy zwątpić, że te wierszyki stworzył dorosły człowiek. Nie bez przyczyny nazywany jest czarodziejem słowa. Posunęłabym się nawet dalej i powiedziała, że jest magikiem słów, które potrafią ożyć na papierowej stronie i jednocześnie zaintrygować czytelnika albo najzwyczajniej na świecie wodzić czytelnika za nos. Panie Brzechwo, a gdzie się znajdują wyspy Bergamuta? Czy to przypadkiem nie jest drugie imię naszej wyobraźni? Tam to dopiero dziwy się dzieją. Mrówka na grzebiecie nosi osła, kura znosi złote jajka, na dębach rosną jabłka, wieloryb nosi okulary, słoń z dwiema trąbami. A słowa: na tapczanie siedzi leń,
nic nie robi cały dzień; od razu przenoszą mnie do czasów podstawówki i konkursów recytatorskich, na których zawsze królowały wiersze Brzechwy. W pewnym momencie nawet powiedziałam sobie dość, nie mogę przecież, tak jak wszyscy recytować ciągle wierszy Brzechwy. I wtedy zaprzyjaźniłam się z Norwidem… ale to już całkiem inna historia. Dzięki tym konkursom znam na pamięć prawie wszystkie jego utwory. I ani trochę mi się nudzą. Bo jak tu się nudzić przy rozmowach gęsi z prosięciem czy wielkim rozgardiaszu na straganie.

W utworach Brzechwy nic nas nie dziwi, wszystko wydaje się być prawdziwe, a przecież wiemy doskonale, że warzywa nie potrafią mówić. Jednak Brzechwa tak podchodzi każdego czytelnika, że najdziwniejsze historie są możliwe i realne. Ilustracje w tym wydaniu są mistrzowskie. Sami musicie się przekonać. Ilustracje trochę jakby szyte nićmi, złożone ze skrawków materiału, filcu, guzików, sznureczków, wstążeczek. Wnoszą powiew świeżości, rozbudzają zmysły. W pewnym momencie bardzo żałowałam, że ilustracje nie są wykonane w 3D, tak bardzo chciałam je dotknąć. Innym razem wydawało mi się, że za chwilę ze strony wyskoczą na mój stół wszystkie żaby z muchą na czele. Na szczęście nic takiego się nie stało, a ja nadal mogę podziwiać to cacko.

niedziela, 25 listopada 2012

Król i mgła




Autor: Maria Ewa Letki
Tytuł: Król i mgła
Ilustracje: Ewa Poklewska-Koziełło
Wydawnictwo: Bajka
Liczba stron: 36

Książka idealnie wpisuje się w nastrój i pogodę za oknem. Ciągła mgła od kilkunastu dni staje się coraz bardziej uciążliwa. Nasza widoczność jest ograniczona, czujemy się trochę niepewnie, czasem nawet niezdarnie. Nasze pole widzenia zdecydowanie się zawęża. I taka gęsta jak mleko mgła zjawiła się nad ranem i otuliła pewne królestwo. Wdarła się dosłownie wszędzie- do domów, do szuflad, garnków, kieszeni. Dosłownie wszystko utonęło we mgle.

Król kiedy tylko się obudził stwierdził, że nie nic nie widzi, nawet własnych rąk. Przesiedział więc cały dzień w łóżku, czekając, aż mgła zniknie. Mieszkańcy musieli robić to, co ich władca. Kiedy on wyprawiał bal, to wszyscy-nawet najbiedniejsi-też zapraszali gości. Jeżeli król jechał na polowanie, poddani też polowali. Gdy szedł na spacer, to całe królestwo spacerowało razem z nim. Dziwny król, prawda? Dla króla mgła nie była żadną wymówką, żeby nie pracować. Kiedy po leniwym poranku i krótkiej drzemce przebudził się z przerażeniem stwierdził, że mgła nie tylko nie odeszła, ale nawet zgęstniała. Król nie miał wyboru i musiał sprawować rządy, bez berła i korony, które zaginęły na polowaniu. Królowa w tej mgle przez przypadek zjadła jabłko z robakiem. Tak się dzieje, jak nie ma przy niej króla i nie słucha jego pouczeń. Królowa była bardzo głodna, ale pokojówka nie mogła jej odnaleźć w tej mgle. A jak bez pouczeń tatusia-króla radziła sobie królewna? Oj, nie było zbyt dobrze. Z samego rana zderzyła się z lustrem. Potem postanowiła poszukać drzwi i nie wiedzieć kiedy znalazła się w pałacowym ogrodzie. I odnalazła w nim swojego pieska, Perełkę. Mgła nie znikała. Otulała coraz bardziej całe królestwo. Wchodziła wszędzie, przesłaniała rzeczywistość. Mgła stawała się coraz bardziej niebezpieczna. Nadworny meteorolog stwierdził, że ta mgła jest jakaś dziwna, inna niż wszystkie i niewiadomo skąd się wzięła. W królestwie wszystkie zwierzęta pozwalały sobie na wszystko i bawiły się w każdym zakamarku pałacu. Myszy harcowały w kuchni, w jadalni fruwały gawrony, rumaki biegały po ogrodzie. Sytuacja zaczęła powoli wymykać się spod kontroli. Zresztą jak tu coś kontrolować, kiedy nic nie widać?




Do tego momentu wydawało mi się, że nic mnie nie zaskoczy, ale kiedy do króla przemówił ludzkim głosem jeleń, to po prostu zdębiałam. Niby normalnie toczyło się życie, a tu nagle takie zaskoczenie. Wiedziałam, że mgła nie jest przypadkowa. Wiedziałam, że wraz z nią nadeszła wielka tajemnica. Już od samego początku król nie wzbudził mojej sympatii. Zarozumiały i jak się później okazało wcale nie taki łaskawy i szlachetny, jak na króla wypada. Nie płacił krawcom, szewcom, mleczarzom, medykom, nauczycielom, kucharzom od kilku miesięcy. A w dodatku był marudą, nic mu nie pasowało. A to kanapka za grubo pokrojona, a to za ciepło, a to za zimno. Jakby tego jeszcze było mało, wszystkim mówił, co mają robić, co i ile jeść, z kim się spotykać. I wtedy już wiedziałam skąd ta mgła. A Wy czy już się domyślacie, jaką rolę miała odegrać mgła? Królowa skorzystała i pod osłoną mgły uciekła z pałacu, od króla. A król wciąż myślał, że mgła nawiedziła jego królestwo, bo wszyscy mieszkańcy oczekiwali pieniędzy.




Cichy płacz gdzieś w głębi lasu obudził królewskie serce i duszę. Jak potoczą się losy królestwa, czy mgła odejdzie?

Pięknie opowiedziana historia, która wciąga czytelnika i pozwala mu trochę po omacku błądzić i szukać przyczyn całego tego zamieszania z mgłą. Czy nieczułe serce króla jest w stanie dojrzeć prawdziwe potrzeby swoich poddanych, królowej i królewny? Mgła, która przesłoniła wszystko, ukazuje króla w całkiem innej sytuacji. Jest zdany na siebie, na swoje zmysły, wrażliwość, dobre serce, które potrafi w ostateczności okazać. Zaślepiony przez władzę, wzrok odzyskał dzięki gęstej mgle, która sprawiła, że zaczął rządzić sercem.

czwartek, 22 listopada 2012

Piaskowy Wilk+błaganie o pomoc




Autor: Asa Lind
Tytuł: Piaskowy Wilk i ćwiczenia z myślenia.
Wydawnictwo: Zakamarki
Liczba stron: 120

Myślenie wcale nie jest takie łatwe. Trzeba każdego dnia myśleć naprawdę o wielu różnych rzeczach. Wciąż trzeba rozmyślać, zastanawiać się, analizować, szukać odpowiedzi i rozwiązań. Dobrze mieć przyjaciela, z którym możemy podzielić się z naszymi myślami. Karusia wykopała na plaży Piaskowego Wilka, który jeszcze przed chwilą śnił najbłękitniejsze sny. Tak zwyczajnie powstał z ziaren piasku. Czy może jedynie pojawił się w jej wyobraźni? Może każdy z nas ma przy sobie takiego Piaskowego Wilka?

Karusia mieszkała z rodzicami w małym domu nad morzem. Jednego dnia hamak zamieniał się w piracki statek, a Karusia była oczywiście jego kapitanem. Okrąg narysowany patykiem na plaży stawał się krajem o dziwnej nazwie Nagłowiestan. Czasami Karusia nie potrafiła zrozumieć otaczającego ją świata. O! taki choćby dzień zakochanych, kiedy rodzice szeptali coś do siebie, obdarzali buziakami i uśmiechami. Jednak wystarczyła krótka rozmowa z Piaskowy Wilkiem, który wyjaśnił jej wszystko. Miłość potrafi zmienić naprawdę wszystko, jest w tym mistrzynią świata. Wystarczy ociupinka miłości, a wszystko staje się jakieś zupełnie inne. Karusia marzyła, jak każde dziecko, o małym króliku. Rodzice jednak uważali, że jest za mała na własne zwierzątko. Toć to istna bzdura! Nie trzeba chyba być wielkim jak słoń, żeby mieć własnego tyci króliczka? Innym razem na plaży Karusia złapała żywy obrazek. Nie miała zielonego pojęcia, co to jest. Dopiero Piaskowy Wilk wyjaśnił jej, że jest to jedno z jego wspomnień. I mimo, że było to jedno z jego najstraszniejszych wspomnień, to chciał je zachować w pamięci. Przecież gdyby zostały mu tylko te radosne, to nie rozumiałby, co znaczy być smutnym.




I tak powoli z każdą przeczytaną stroną poznajemy, czujemy, rozumiemy więcej i pełniej. Piaskowy Wilk jest swego rodzaju symbolem mądrości. Pytania i rozmyślania są dla niego chlebem powszednim. Jednak żeby zrozumieć, co dokładnie mówi trzeba uważnie czytać między wierszami, dociekać, a czasem po prostu na dłużej się zamyślić. Książka genialna w swej prostocie. Słowo jest tutaj głównym bohaterem. Słowo, które nas prowadzi i potrafi oswoić się z rzeczywistością. I nie mówcie mi, że jestem za duża, żeby tak mówić i pisać. Nawet nie próbujcie mi wmówić, że Piaskowy Wilk nie istnieje. Bo nie uwierzę!


Chyba każdy z nas ma takiego Piaskowego Wilka?



PROŚBA:
Jeśli jesteście czujni, to wiecie, że szykuję ogromny,ogromniasty konkurs. W puli do wygrania ponad 30 książek. Chciałabym, żeby wygladało, to profesjonalnie. I stąd moja prośba, czy jest ktoś chętny za kilka miłych słów i czekoladkę, herbatę, zrobić na potrzeby tego konkursy BANEREK? Niestety ja tego nie potrafię,więc jeżeli ktoś mógłby mi pomóc, to proszę piszcie na mojego e-maila: uam20@wp.pl

Zabierz Ryska ze sobą




Autor: Michał Rusinek
Tytuł: Bazgrajka.Żółty świat Ryska
Wydawnictwo: Animagic
Liczba stron: 24

Michał Rusinek. Tak, dobrze kojarzycie, to ten Michał Rusinek. Tak, ten od Wisławy Szymborskiej. Stworzył bazgrajkę dla najmłodszych, w której głównym bohaterem jest oczywiście sympatyczny Rysek. Tym razem do bazgrajki mamy przydatną kredkę w żółtym kolorze. Zażółtujmy sobie świat.

Rysek nie może wprost zliczyć rzeczy w żółtym kolorze. I banan, i cytryna, i księżyc, i kwiat. Całe mnóstwo. Na dodatek z samego rana Rysek poślizgnął się na skórce od banana. Dał się złapać. Niestety w wyniku upadku rozbolała go noga i trochę kuśtyka, ale jednocześnie wygrzewa się w blasku słońca. Zresztą, jakbyście nie wiedzieli, żółtego słońca. Zatrzymał się w pewnym momencie, by powąchać żółte żonkile. Widocznie pech tego dnia nie opuszczał Ryska, bo z kwiatka wylazła pszczoła. Rysek nie był waleczny, więc ukrył się za żółtym słonecznikiem. Odpoczął chwilkę i żółtą chusteczką otarł pot z czoła. Ufff… udało się uciec przed pszczołą. Po tych przygodach tylko zgłodniał, więc zjadł kanapkę z serem żółtym, popijając sokiem z cytryny. Przed snem tylko umył zęby, a to jakie Rysek miał sny zależy tylko od naszej wyobraźni. Możemy w specjalnie wyznaczonym miejscu narysować sny Ryska.






Kolejna rewelacyjna bazgrajka, która umili jesienne dni każdemu dziecku. Zabawne ilustracje i żółty świat na pewno rozweselą maluchy. Będzie jaśniej i radośniej. Polecam.

wtorek, 20 listopada 2012

Zaproszenie na kiermasz

Dziś post nietypowy. Chciałabym wszystkich Was zaprosić na kiermasz świąteczny, który odbędzie się w najbliższy weekend (24-25 listopada) w Warszawie. Niestety do Warszawy mam kawał drogi, więc mnie tam nie będzie. Ale jeśli Wy możecie tam być i akurat poszukujecie oryginalnych prezentów dla dzieci lub dorosłych, ciekawych książek, ręcznie robionej biżuterii, lalek i wielu innych, to kiermasz jest dla Was idealnym miejscem. Zapraszam w imieniu Galerii miniART. Na poniższym plakacie znajdują się szczegółowe informacje.





Są chętni?

Ps.Niedługo ogłoszę konkurs na swoim blogu,więc musicie być czujni. Póki co w puli nagród znajduje się 30 książek. Będzie o co walczyć. Zdradzę, że będzie można sobie wybrać dowolną ilość książek.


poniedziałek, 19 listopada 2012

Jedzonko świąteczne




Autor: Marzena Wasilewska
Tytuł: Boże Narodzenie. Kuchnia świąteczna
Wydawnictwo: Świat Książki
Liczba stron: 128

Do świąt jeszcze trochę czasu, ale ja już powoli ustalam świąteczne menu. I jak zwykle nie wiem na co się zdecydować, ile ciast upiec, ile zrobić ciasteczek, jakie mięso, jakie pierogi. Z jednej strony nie chciałabym wprowadzać żadnych udziwnień, a z drugiej trochę mnie ciągnie do nowości i spróbowania czegoś innego. Uwielbiam wszelkiego rodzaju książki kucharskie. Tym razem w moje ręce wpadła pozycja Wydawnictwa Świat Książki, która sprawiła, że mam jeszcze trudniejszy wybór przysmaków. Chciałabym zrobić wszystko, tylko wiadomo, że nikt mi na to nie pozwoli. Zresztą, aż takim świrem nie jestem. Ale potrafię zrobić kilkaset ciasteczek, więc predyspozycje na świra mam.

Książka nie jest zbyt obszerna i zawiera kilkadziesiąt łatwych i prostych przepisów. Podzielona jest na kilka rozdziałów. W pierwszym rozdziale znajdziemy przepisy na wieczerzę wigilijną. Oczywiście wśród ryb królują śledzie, które bardzo lubię, więc przepisy na śledzie korzenne, po żydowsku czy tatar ze śledzia, są dla mnie rewelacyjne. Znalazłam także przepis na prawdziwy kwas z buraków, który można wykorzystać do przygotowania barszczu czerwonego. Żurek na zakwasie robię bardzo chętnie, ale barszczu czerwonego na kwasie jeszcze nie robiłam. I teraz to się zmieni. Tym bardziej, że kwas można zrobić sobie juz wcześniej, a potem przechowywać go w lodówce. Wśród przepisów, które szczególnie zwróciły moja uwagę, to sałatka z buraków z orzechami. Niby nic specjalnego i wydawać by się mogło, że są to produkty, które do siebie nie pasują, a jednak tworzą zgrany duet. Ta sałatka będzie nowością na moim stole. W rozdziale kolejnym znajdziemy przepisy na Boże Narodzenie, czyli na cały okres świąt. Smakowite roladki z wędzonego łososia, pieczona gęś, tarta z grzybami, klopsiki z sandacza w galarecie na pewno sprawią, że podczas przeglądania tej książki pocieknie Wam ślinka.



Przy każdym przepisie podany jest czas przygotowania, określony stopień trudności, sposób wykonania, czyli dokładne instrukcje, co należy po kolei robić. Jednak, to co najbardziej mi się spodobało w książce, to dokładny plan przygotowań, który zamieszczony jest na końcu każdego rozdziału. W takim planie mamy informacje, ile wcześniej należy przygotować daną potrawę lub część składników. Teoretycznie możemy sobie mniej więcej wszystko zaplanować, ale w praktyce nic nie jest takie łatwe.






Duży format książki i piękne ilustracje zachęcają do zapoznania się z ta pozycją. Chociaż musze zaznaczyć, że nie znajdziemy tutaj zdjęć wszystkich potraw. Mi to nie przeszkadza. Polecam!

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Świat Książki.


Pippi!!!




Autor: Astrid Lindgren
Ilustracje: Ingrid Nyman
Tytuł: Czy znasz Pippi Pończoszankę?
Wydawnictwo: Zakamarki
Liczba stron: 26

Uwielbiam twórczość Astrid Lindgren. Za każdym razem kiedy mam możliwość przeczytania jej kolejnej książki dla dzieci, po prostu skaczę z radości. Uwielbiam lekkość z jaką autorka tworzy dziecięce historie oraz niezwykłe poczucie humoru, które doskonale rozumieją najmłodsi czytelnicy. Rzadko zdarzają się pisarze obdarzeni taką iście dziecięcą wrażliwością. Zapraszam więc dziś na wędrówkę pełną przygód, podczas której poznacie Pippi. Warto się z nią zaprzyjaźnić.

Tommy i Annika są dwójką małych, miłych i grzecznych dzieci. Pewnego dnia grają w swoim ogrodzie w krykieta i rozmawiają, o tym że przydałby się jeszcze ktoś do zabawy. Ich ogród sąsiaduje z domem, który nazywany jest Willą Śmiesznotką. Niestety nikt w nim nie mieszka i od jakiegoś czasu stoi całkowicie pusty. Tommy i Annika są mile zaskoczeni, kiedy zerkają przez płot na Willę i widzą coś niesłychanego. Przez ogród idzie zupełnie sama mała dziewczynka i niesie żywego konia. Pamiętam jeszcze z lat dziecięcych ten właśnie moment w filmie. Nie wiem dlaczego, na tak długo utkwił mi w pamięci. Pippi Pończoszanka jest niesamowicie silna, a oprócz tego jest bardzo bogata, bo ma torbę pełną złotych monet. Wprowadziła się do Willi i ma tu zamieszkać zupełnie sama. No dobra, nie sama. Razem z nią zamieszkają koń i małpka Pan Nilsson. Pippi nie ma mamy ani taty i uważa, że to całkiem wygodne, ponieważ nie ma nikogo, kto by jej mówił, żeby się kładła spać akurat wtedy, gdy bawi się najweselej. Od tego dnia wszystko w okolicy się zmieni. Wiele zaskakujących historii rozbawi niejednego do łez. O! choćby pierwsze śniadanie, na które Pippi zaprosiła Tomme’ego i Annikę. Przygotowała naleśniki, które sama usmażyła. Podczas przygotowywania ciasta na naleśniki jedno jako wylądowało na jej głowie. Ale czy Pippi się tym przejmuje? Nie! W końcu Pippi jest jedną z najbardziej radosnych i pełnych optymizmu bohaterów literackich.







Szalona, czasem nieznośna, sprytna, wygadana, zadowolona, uśmiechnięta, pomysłowa, szczera, radosna… Mogłabym przymiotniki określające Pippi mnożyć bez końca. Doskonałe ilustracje trochę w starym stylu tworzą idealne tło do wszystkich historii. Mnóstwo dobrej zabawy i wspaniały humor gwarantowane. Polecam.

piątek, 16 listopada 2012

No właśnie!!! Baśnie!!!




Autor: Andrzej Żak
Tytuł: Wyspa baśni
Ilustracje: Agata Krzyżanowska
Wydawnictwo: Dreams

Na oceanie wyobraźni
jest małą wyspa baśni.
Aby ją znaleźć,
wcale nie trzeba mapy.

Jeśli chcecie choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości i dać się poprowadzić własnej wyobraźni, to serdecznie zapraszam w podróż pełną magii i niebezpieczeństw.

Wystarczy tylko zmrużyć oczy, aby waszym oczom ukazała się piękna wyspa. Zobaczycie wtedy w porcie kołyszące się żaglowce, które kształtem przypominają łabędzie, które jakby za chwile miały wzlecieć w powietrze, jednak są na uwięzi. Na wyspie znajduje się małe miasteczko i kilka ulic. Na ulicy Poetyckiej siedzą brodaci pisarze i sprzedają wiersze, Tylko dla dzieci oczywiście. Na ulicy Iluzji spotkać możecie wróżki, magów i inne czarodziejskie istoty. Kupić tutaj można zaklęcia i czary. Może komuś cos się przyda. Jest też ulica Pionowa, na której schody wiodą prosto do nieba. Jeśli tylko komuś uda się wdrapać na samą górą, to zobaczy własną przyszłość. Znajdziecie tutaj także grupę rycerzy śmiałych i dzielnych, którzy walczą o rękę księżniczki. A jeśli są rycerze i księżniczka, to muszą też być smoki buchające ogniem. Co prawda nie są to smoki potężne, tylko takie tycie, które można kupić na targu z instrukcją obsługi. Jeśli się boicie, to możecie zawędrować także na ulicę Upiorną, po której krążą straszydła, szkielety, białe damy, jeździec bez głowy.

Pięknie ilustrowana bajka, w której w formie wierszowej autor oswaja dzieci ze strachami i tajemniczymi miejscami. Nie trzeba się bać własnej fantazji i musicie pamiętać, że na katar, grypę czy astmę jest tylko jedna recepta: baśnie.

czwartek, 15 listopada 2012

Jestem świrem!!!

Tak, jestem świrem i wcale się z tym nie kryję. Ostatnio moje świrostwo możecie śledzić na moim blogu. Coraz częściej recenzuję dla Was zabawki, poduszki, pluszaki, podkładki... Po prostu uwielbiam przedmioty oryginalne, niespotykane i niepowtarzalne. Idąc tym tropem pewnego dnia trafiłam na pewien blog. Odnalazłam w nim wszystko czego moja dusza i wrażliwość potrzebują najbardziej. Mam tu na myśli rewelacyjne pomysły, materiały i wykonanie, które sprawiają, że każde wnętrze staje się bardziej przyjazne i przytulne. Zajrzyjcie do Aleksandry, na jej blog Szyj dobrze

Do mnie trafiła świąteczna poszewka na poduszkę. Wiem, że do świąt jeszcze kawał czasu, ale lubię wcześniej zbierać świąteczne dekoracje. Na blogu Aleksandry można dostać zawrotu głowy i żeby się na coś konkretnego zdecydować i podjąć decyzję, co by się chciało, nie jest łatwym zadaniem. W każdym razie poszewka, która do mnie trafiła od razu przypadła go gustu mojej ciekawskiej córeczki. Była zawiedziona, że renifer nie ma oka. No jak to bez oka? Mi osobiście to nie przeszkadza, ale maluchy zawsze dojrzą jakieś szczegóły. Poduszka jest wykonana z czerwonego materiału ze świątecznymi aplikacjami: gwiazdeczki, choineczki. Wszystko tworzy doskonałe tło dla renifera, który, jakby nie patrzeć, odgrywa kluczową rolę. Niezwykle prosta aplikacja dodaje uroku całej poszewce i powoli wprowadza nasze zmysły w bożonarodzeniowy klimat. Sami zobaczcie:







Niestety moje zdjęcia są fatalne, bo mam jakiś stary aparat. W razie czego odsyłam Was TUTAJ. Zobaczycie tam cudowne anioły, zabawne renifery, poszewki na poduszki, jabłuszka. Radośnie, zjawiskowo i kolorowo. Cóż więcej można chcieć?

Binta szaleje




Autor: Eva Susso
Ilustracje: Benjamin Chaud
Tytuł: Binta tańczy
Wydawnictwo: Zakamarki
Liczba stron: 28

I w końcu u mnie pojawiła się Binta i jej rodzinka. Tyle już się o nich naczytałam, o ich fenomenie oddziaływania na najmłodszych czytelników, że sama musiałam sprawdzić na swoim dziecku, o co tu chodzi. Z przykrością stwierdzam, że córka Binty nie polubiła, ale jeszcze nic straconego. Po jakimś czasie wraca do starych książek. Zobaczymy jak to będzie dalej.

Binta jest małą, trochę zwariowaną dziewczynką. Rodzinka trochę niezwykła. Imiona dzieci już na samym początku bardzo mnie rozbawiły: Babo, Lalo, Ajsza. Tylko imion rodziców niestety nie znamy. Proste zdania, trochę wzorowane na dziecięcych pierwszych słowach i zdaniach tworzą całą treść tej krótkiej książeczki. Dwie pierwsze strony przerzuciłam w ekspresowym tempie i w myślach zadałam sobie tylko pytanie: ale o co tu chodzi? Dopiero dalej zrozumiałam. Pierwszą rolę w tej króciutkiej książeczce odgrywa ruch. Wszystkie sytuacje są bardzo dynamiczne, w każdej chwili coś ciekawego się dzieje. Na podwórku starsza siostra Ajsza goni Babo, obok mama czesze Lalo, a po trawie biega kura. Tata gra na bębnie, ma nawet dwójkę słuchaczy. Każdy coś robi, istny rozgardiasz. Aż w końcu pada pytanie: gdzie jest Binta? No właśnie, gdzie ona się podziała? Binta pojawia się w drzwiach domu z wiankiem z kwiatów na głowie. Wygląda prześlicznie, nawet pies z kurą to zauważyli. I w tym momencie rozpoczyna się istne szaleństwo. Tata gra na bębnie, nawet Lalo gra na bębnie. Wszędzie słychać pom pom pom, pam pam pam, pim pim pim. Mama tańczy tam tam tam, Ajsza tańczy tak tak tak, Binta tańczy tin tin tin. Zewsząd tryska radość i optymizm. A kiedy nadchodzi wieczór wszystkie grzeczne i zmęczone dzieci idą spać.

Powiem, że ta książeczka jest bardzo, bardzo dziwna, ale osobiście bardzo pozytywnie ją odebrałam. Chociaż moja córka ma całkiem inne zdanie o niej i kiedy tylko ją widzi, to krzyczy nie! nie! nie! A moja buzia mówi tak ,tak, tak.

środa, 14 listopada 2012

Big Pen




Autor: Joanna Olech
Ilustracje: Joanna Młynarczyk
Tytuł: Zakochany Big Pen.
Wydawnictwo: Animade

O Bazgroszytach pisałam już wcześniej i zawsze bardzo je chwaliłam i polecałam. Tym razem zapraszam Was na krótką wędrówkę. Wystarczy, że chwycicie kredkę dołączoną do książeczki i zaczniecie bazgrać na niebiesko. No, tak na niebiesko. Zaniebieskujcie świat swoich dzieci.

Z bardzo daleka przybył rysownik Big Pen (ta nazwa po prostu rozłożyła mnie na łopatki). Ubrany dość zwyczajnie w pasiasty strój, który możecie dokończyć kolorować. Oczywiście tylko i wyłącznie na niebiesko. Rysownik ma ogromny talent i kiedy tylko dotknie bloku z kartkami od razu zakwitają one wspaniałymi rysunkami. Zupełnie takim samy rysownikiem jest moja córka. Powiedziałabym, że jej talent jest jeszcze większy, bo przy okazji zamienia w dzieła sztuki stolik, krzesła, czasem ściany. Wróćmy jednak do Big Pena. Potrafił narysować wszystko krasnala, but, Pinokia, Guliwera, Kopciuszka, niebieski tron, niebieski dzwon, bo jest niebieskim Penem. Pewnego razu na przyjęciu u Temperówki zobaczył kredkę. Tańczył z nią i zakochał się szczęśliwie. Ale najciekawsze w tej historii, że kredka nie była niebieska, tylko różowa, więc od tego dnia rysują w kolorach tęczy.

Doskonała historia, która została wspaniale zilustrowana. Dziecko podczas czytania może kolorować wybrane fragmenty, dzięki czemu ćwiczy motorykę rączki i rozwija wyobraźnię. Doskonała Bazgrajka, którą dziecko może zabrać ze sobą wszędzie. Polecam. A już niedługo kolejna Bazgrajka będzie recenzowana.

wtorek, 13 listopada 2012

Mamo tato co ty na to?




Autor: Paweł Zawitkowski i przyjaciele
Tytuł: Mamo tato co ty na to? O opiece pielęgnacji i rozwoju Waszego maleństwa.
Wydawnictwo: Marceli Szpak
Liczba stron: 320

Książka ta jest skarbnicą wiedzy dla rodziców, którzy spodziewają się pierwszego dziecka. Nie ma tutaj wydumanych teorii tylko praktyczne rady, porady, które pomogą młodym rodzicom w opiece nad małym dzieckiem. Ta książka może pozwolić wyzwolić w rodzicach własne ja. Książka dodatkowo posiada także płytę, dzięki czemu wszystko staje się jeszcze prostsze. Paweł Zawitkowski jest fizjoterapeutą, specjalizuje się w terapii neurorozwojowej, oddechowej i terapii jedzenia. Jest konsultantem Kliniki Neonatologii i Intensywnej Terapii Noworodka w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie.

Książka podzielona została na piętnaście rozdziałów. W pierwszym przeczytamy, jak to wszystko się zaczyna, czyli kilka słów o ciąży i odpowiednim odżywianiu, a także o funkcjonowaniu dziecka i rozwoju mózgu. Kolejny rozdział, porusza kilka ważnych tematów m.in. czy spać z dzieckiem, karmić piersią czy butelką, jak powinna wyglądać dieta młodej mamy, jak przygotować maluszka do pierwszej kąpieli oraz jak poradzić sobie w sytuacjach zagrożenia życia. O takich sytuacjach myślałam najwięcej w czasie ciąży. W kolejnych rozdziałach prezentowany jest rozwój dziecka na każdym etapie ze szczególna uwagą na rozwój mowy i problemów związanych z jedzeniem. Potem znajdziemy także informacje o kolkach, bólach brzucha. Bardzo spodobał mi się masaż niemowlaka, przy którym naprawdę nie ma czego się obawiać. Najbardziej jednak obawiałam się zmiany pieluchy. Niby nic trudnego, ale kiedy przychodzi na nas czas i musimy takiej kruszynce zmienić pieluchę, to naprawdę można się stresować przez pierwsze dni. W książce znajdziecie także informacje w jaki sposób podnosić i nosić dziecko, czy nosić dziecko na rękach czy w chuście. Znajdziecie także kilka cennych rad dotyczących aranżacji pokoiku dziecięcego, a także jak wybrać odpowiedni wózek i fotelik samochodowy.

Książkę polecam, bo jest ona naprawdę doskonałym zbiorem informacji. Nie trzeba jej czytać od deski do deski. Można wybrać sobie interesujące nas rozdziały. A jeśli to nam nie wystarczy, to możemy obejrzeć sobie załączony film. Zresztą ilustracje są bardzo dokładne, więc dokładnie obrazują treść. Polecam wszystkim przyszłym rodzicom.


Książkę Mamo Tato co Ty na to dostarczyła księgarnia dobreksiazki.pl

Pewne literki z alfabetu

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży (juz jakiś czas temu), to po prostu od razu w mojej głowie i całym ciele zapanował istny rozgardiasz. Co chwilę miałam dziwne pomysły, by za chwile z nich zrezygnować i na nowo zająć się czymś innym. Jeden pomysł ciążowy udało mi się zrealizować, niestety się udało. Otóż wpadłam na pomysł odmalowania pokoju dziecka. No niby nic strasznego. Skoro juz udało mi się namówić męża na malowanie, to trzeba się tylko cieszyć. Niestety wybrałam fatalny kolor ścian: dyniowy. Kto o zdrowych zmysłach maluje pokój dziecka na taki kolor? Pytam się, kto? Kobiecie w ciąży można naprawdę wiele wybaczyć, ale tego koloru ścian nie potrafię wybaczyć sama sobie.

Staram się teraz w jakiś sposób udekorować pokój córki, by te ściany nie rzucały się tak bardzo w oczy. Łatwo nie jest. Z pomocą przyszła mi Julita, której prace możecie kupić sobie TUTAJ. Sami zobaczcie, co potrafi wyczarować ze skrawków materiału. Julita sprawiła dla mnie napis z materiałowych literek, który juz od kilku dni wisi na tej nieszczęsnej ścianie. I musze przyznać, że doskonale komponuje się z dyniowym kolorem. Każda literka jest szyta ręcznie. Dodatkowo zdobią je cudowne szydełkowe aplikacje. U mnie są to kwiatki, które dodają uroku całemu napisowi. Z tyłu każdej literki znajduje się sznureczek jutowy, na którym możemy powiesić napis na ścianie. Oczywiście można go umieścić na łóżeczku czy półce w dziecięcym pokoju. Wszystko zależy od naszej inwencji i pomysłowości.

Moja ściana przed umieszczeniem literek prezentowała się tak:




Po zawieszeniu napisu tak:




Od razu lepiej, prawda? Jeśli spodobały Wam się literki i chcecie takie mieć u siebie, to skontaktujcie się z Julitą, która pomoże Wam we wszystkim i odpowie na wszystkie Wasze pytania. Polecam bardzo serdecznie.
A poniżej jeszcze dwa zdjęcia, chyba lepiej oddają całe piękno literek. Zobaczcie sami.





poniedziałek, 12 listopada 2012

Gdzie jest granica?




Autor: Robert J. MacKenzie
Tytuł: Kiedy pozwolić? Kiedy zabronić?
Wydawnictwo: GWP
Liczba stron: 328

Na pytania, które są zawarte w tytule książki, pewnie nie raz każdy z rodziców sobie zadawał. Autor w książce zawarł pomysły i metody postępowania, które przydadzą się każdemu, kto pragnie lepiej komunikować się z dziećmi i wytyczać im jasne granice. metody te mogą być stosowane w różnych sytuacjach. Powiem szczerze, że na początku byłam dość sceptycznie nastawiona do treści zawartych w książce. Z reguły nie lubię książek-poradników, które są przekładem z języka obcego. Czasem rzeczywistość tam przedstawiona nijak się ma do polskich realiów. W tym przypadku jednak te drobne różnice, aż tak bardzo mi nie przeszkadzały.

Czytelnik znajdzie tu opis technik, które pomogą mu powstrzymać niewłaściwe zachowania dzieci i nauczyć je obowiązujących zasad postępowania w możliwie przejrzysty i łatwy do zrozumienia sposób. Musimy zapomnieć o kazaniach, pogróżkach, karach i próbach perswazji. Autor przekonuje, że po zapoznaniu się z jego książką dzieci będą rozumiały, co chcemy im powiedzieć, jeśli tylko nauczymy się wytyczać stałe granice i wspierać swoje słowa skutecznymi działaniami. I rzeczywiście ta książka pokazuje, jak tego dokonać.

W kolejnych rozdziałach została przedstawiona spójna metoda wychowania dzieci. Oczywiście nie musimy się zgadzać z każdym punktem, bo przecież każdy z nas ma własną wizję, tego jak chce wychować własne dziecko. Na podstawie badań autor stwierdził, że wszyscy rodzice mają jeden wspólny problem: wytyczanie określonych granic. Jest to proces, w którym rodzice uczą dzieci obowiązujących zasad i oczekiwanych zachowań. Niektórzy rodzice stosują ostre upomnienia i kary. Inni łagodnie zwracają uwagę i przekonują. Jeszcze inni miotają się pomiędzy tymi dwiema skrajnościami. Chcąc przesłać komunikat, mamy do dyspozycji te same podstawowe narzędzia: nasze słowa i nasze działania. Komunikacja często zostaje przerwana, kiedy jeden z tych elementów jest niejasny lub nieskuteczny.

Jeżeli mówimy: posprzątaj pokój zanim zaczniesz się bawić, nie odpowiadają naszym działaniom (dziecko się bawi, a mama sprząta pokój), wówczas dziecko otrzymuje komunikat mieszany. Wielu współczesnych rodziców wysyła niewłaściwe sygnały, chcąc nakłonić do odpowiedniego zachowania i nauczyć je obowiązujących zasad. Sprzeczne komunikaty prowokują dziecko do testowania i oporu.

Pierwsze cztery rozdziały pozwolą Wam rozpoznać swoje nieskuteczne działania. Znajdziecie odpowiedzi na pytania, jakiego typu granice wyznaczacie, jakie jest Wasze obecne podejście wychowawcze, w jaki sposób dzieci uczą się twoich zasad. Kolejne rozdziały pokazują, jak wysyłać jasne komunikaty dotyczące własnych zasad, jak zachęcić dzieci do współpracy. Nie będę opisywała każdego rozdziału, ale muszę powiedzieć, że książka jest naprawdę warta uwagi.

Dużym plusem są liczne przykłady, nie ma więc tutaj wydumanych zasad, które niewiadomo skąd się wzięły. Można naprawdę wszystko osiągnąć, a wystarczy jasny komunikat i konsekwencja. Nie trzeba krzyczeć, bić. Polecam.

Książkę Kiedy Pozwolić Kiedy Zabronić dostarczyła księgarnia dobreksiazki.pl

niedziela, 11 listopada 2012

Poznaję z Czu Czu

Nie tak dawno prezentowałam na swoim blogu magiczne karty Czu Czu. Dziś chciałabym Wam polecić dwa bardzo ciekawe zestawy. Poznaję z Czu Czu Koło, Kwadrat to kreatywne zestawy dla najmłodszych dzieci. W skład zestawu wchodzą: książeczka do rysowania, książeczka z naklejkami oraz 16 kartonowych puzzli. Mając w domu takie dwa zestawy dobra zabawa gwarantowana. Młodszym dzieciom oczywiście rodzice mogą pomagać w rysowaniu lub naklejaniu naklejek w odpowiednie miejsca. Właśnie z naklejkami moja córka ma jeszcze problem. Ale nasza zabawa polegała na tym, że ona pokazywała mi gdzie mam dana naklejkę przykleić i ją tam umieszczałam.




Dziecko bawiąc się puzzlami poznaje podstawowe kształty, realizuje własne pomysły oraz rozwija własne pomysły oraz rozwija umiejętność logicznego myślenia i kojarzenia. Puzzle są wykonane ze sztywnej tektury, dzięki czemu są bardzo wytrzymałe. W puzzlach wycięte są koła lub kwadraty, w zależności od zestawu, który posiadamy. Dziecko będzie wiedziało, że tarcza budzika, słoneczko, muszla ślimaka, balonik, znak drogowy, głowa kaczuszki czy misia jest okrągła. Dziecko uczy się dopasowywać kształty i dodatkowo uczy się kolorów lub nowych słów. Kwadratowa natomiast może być lodówka, kostka do gry, garnek, walizka, kontakt, koperta, akwarium czy telewizor. Mojej córce najbardziej do gustu przypadły właśnie te puzzle. Co prawda nie potrafi jeszcze odpowiednio dopasować obrazka, ale wie przynajmniej gdzie może włożyć koło, a gdzie kwadrat. Jest mały sukces. Potrafi odróżnić podstawowe kształty. A śmiechu przy tym co niemiara.




Książeczki do kolorowania przystosowane są dla najmłodszych dzieci. Na obrazkach znajdują się te same przedmioty co na puzzlach. Można więc wyszukać wśród puzzli tego, który przedstawia, to samo co dana ilustracja i pokolorować go tak samo, albo po prostu pozwolić dziecku samemu dopasowywać kolory. Dziecko może po śladach uzupełnić rysunek, dzięki czemu rozwija sprawność manualną. Musze przyznać, że moja córka bardzo szybko nauczyła się poprawnie trzymać kredki, aż się zdziwiłam, że u 16-miesięcznego dziecka jest to możliwe. Książeczki z naklejkami doskonale ćwiczą spostrzegawczość i koncentrację uwagi malucha.
Zestawy SA idealnym prezentem dla dziecka na zbliżające się święta. Są zapakowane w zgrabne, kolorowe pudełka, więc wszystkie akcesoria są w jednym miejscu. Na kartonie przytwierdzona jest także rączka, dzięki której w łatwy sposób możemy zestaw zabrać ze sobą w dowolne miejsce. Wykonanie całości i pomysł na najwyższym poziomie. Przede wszystkim zestawy spełniają swoje zadanie, i to jest chyba najważniejsze. Polecam bardzo serdecznie.

piątek, 9 listopada 2012

Zobaczyć tęczę


Autor: Karolina Kubilus
Tytuł: Zobaczyć tęczę
Wydawnictwo: Replika
Liczba stron: 260

Niepozorna książeczka, która w pierwszej chwili zachwyciła mnie swoją okładką. Kobieta biegnąca prze pole w tęczowej sukience. Uwielbiam takie długie i wzorzyste kiecki. Jakoś zawsze rozbudzają moją wyobraźnię. O autorce nie wiedziałam nic. Musiałam więc czegoś się dowiedzieć. Pierwszą informację, jaką znalazłam o książce, to wiadomość, że jest to kontynuacja pierwszej części Serce nie słucha. Jednak nie poddałam się i mimo wszystko książkę przeczytałam. I można ją przeczytać nie znając pierwszej części. Absolutnie nie przeszkadza, to w odbiorze lektury. Karolina Kubilus ukończyła filologie polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tak się składa, że też studiowałam w Poznaniu. Tylko kierunek mieszany, czyli filologię słowiańską (polonistyka i bohemistyka w jednym). Autorka ukończyła także podyplomowo pedagogikę specjalną oraz organizację i zarządzanie oświatą. Widać więc, że mamy do czynienia z kobietą mądrą i wykształconą w dodatku piszącą powieści. Zobaczyć tęczę jest jej juz trzecią książką w dorobku pisarskim. Wcześniej napisała Serce nie słucha oraz Jak zjeść słonia.

Anita Chmielnik jest główna bohaterką powieści. Jest polonistką i zajmuje się wychowywaniem dorastającego syna Michała. Po rozwodzie jej życie w końcu zaczyna nabierać barw. Na jej drodze staje Jacek, z którym spotyka się regularnie. Niestety ku jej rozpaczy spotyka się z nim jedynie w weekendy, gdyż na stałe Jacek mieszka w Poznaniu. Anita ma także grono wspaniałych przyjaciółek, które zawsze potrafią pocieszyć i rozbawić. Pewnego dnia ten spokój i harmonię burzy zaskakujące zaproszenie na ślub byłej teściowej Anity, z którą ma dobry kontakt. Wszystko byłoby świetnie. Jednak na zaproszeniu nie widnieje Jacek. Anita bije się z myślami, jak mu o tym powiedzieć. Powiem szczerze, że czasami bohaterka bardzo mnie denerwowała swoim zachowaniem i rozmyślaniem nad sprawami, które wcale problemami nie są. Dla niej jednak były, to problemy ważne. Splot wypadków sprawia, że w wyniku nieporozumienia Jacek i Anita się rozstają. Czy uda im się znowu spotkać i wyjaśnić pewne sprawy? Niech to pozostanie tajemnicą. Możecie sobie jednak wyobrazić, że zakończenie będzie szczęśliwe.

Autorka posługuje się pięknym i poprawnym językiem, jak na polonistkę przystało. Nie tworzy zdań wielokrotnie złożonych, co sprawia, że lektura jest łatwa w odbiorze. Powieść porusza wiele tematów od miłości między partnerami, do rozwodów, kontaktów z bliskimi. Podobały mi się bardzo wszelkie informacje dotyczące pracy w szkole. Wychowałam się w domu po części nauczycielskim, więc takie wątki zawsze mnie interesują. Lektura łatwa, lekka i przyjemna. Drażniły mnie jednak w książce liczne błędy nawet ortograficzne. Ale mimo wszystko polecam.


Książką otrzymałam od portalu webook.pl, za którą serdecznie dziekuję. Recenzje znajdziecie też TUTAJ

webook.pl - Społeczność czytelników książek

czwartek, 8 listopada 2012

Ja nie chcę iść spać!





Autor: Astrid Lindgren
Ilustracje: Ilon Wikland
Tytuł: Ja nie chcę iść spać.
Wydawnictwo: Zakamarki
Liczba stron: 28

Czy Wasze dzieci mają problemy z zasypianiem? Jeśli tak, to ta książeczka Będzie dla Was idealna. Kto wie, może dzięki niej wszystkie problemy odejdą w niepamięć, a dziecko będzie samo wskakiwało do łóżka i zasypiało? No dobra, może trochę przesadziłam. W każdym razie autorką jest znana, lubiana i ceniona Astrid Lindgren, której chyba nie musze nikomu przedstawiać. Zapraszam do zapoznania się ze wspaniałą treścią i ilustracjami, które wręcz magnetyzują.

Ja nie chcę iść spać! Tak zaczyna się cała historia. Przyznacie więc, że mama Lasse nie ma łatwo. Lasse ma pięć lat i nigdy nie chce iść spać. Kiedy mama go pogania i oznajmia, że już czas do łóżka, to chłopiec zawsze ma jeszcze coś do zrobienia. A to musi zbudować garaż dla swojego samochodu, narysować malutkiego ludzika, skoczyć cztery razy z kuchennego stołu, podłubać w dziurze w skarpetce. Potem schowa się za fotel bujany, żeby mama nie mogła go znaleźć. Mały łobuziak z niego. I gdzie tu wyciszenie przed snem? Mama jest w końcu zmęczona i chwyta syna, rozbiera i kładzie do łóżka. A Lasse oczywiście cały czas krzyczy, że nie chce spać. Pewnego dnia Lasse odwiedza sąsiadkę, którą nazywa ciotką Lotten. Ciocia daje chłopcu popatrzeć prze swoje okulary. Musicie jednak wiedzieć, że nie są to zwykłe okulary. Można przez nie widzieć bardzo, bardzo, ale to bardzo daleko! Nawet to, co się dzieje w lesie. Lasse dostrzega małego niedźwiadka, który siedzi na łóżku zajada pyszną kaszkę z miodem. Czy mały niedźwiadek sprawi, że mały chłopiec się zmieni? A może zrobią to króliki? A może małe pisklaki albo wiewiórki?

Załóżcie więc magiczne okulary i usiądźcie wygodnie w fotelu i przeczytajcie. Mądra i prosta historia pokazuje, że świat ludzki i zwierzęcy ma ze sobą wiele wspólnego. Od każdego możemy się czegoś nauczyć. Czasem wystarczy spojrzeć z boku i wtedy widzi się dokładnie, co robi się źle, a co dobrze. Ilustracje trochę w starym stylu sprawiają, że lektura jest jeszcze przyjemniejsza. Polecam!

środa, 7 listopada 2012

Ja wygląda Wasz dom?




Autor: Aleksandra Machowiak, Daniel Mizieliński
Tytuł: D.O.M.E.K
Wydawnictwo: Dwie Siostry
Liczba stron: 155

Przewodniki są różne: kulinarne, krajoznawcze, po określonych państwach, miastach, krainach geograficznych. Takiego jednak przewodnika nie widziałam jeszcze nigdy. I jaki był mój zachwyt, kiedy ta cudowna książka wpadła w moje ręce. Możecie sobie tylko wyobrazić jakie dziwne dźwięki radości wydobywały się z mojego gardła. Lepiej, żebym nie cytowała tych dźwięków. Zresztą miałabym trudności nawet z zapisem fonetycznym, więc oszczędzę Wam tego.

Doskonałe okazy małych i efektownych konstrukcji: to zdanie doskonale odzwierciedla całą treść książki-przewodnika. Jeśli jeszcze nie wiecie, to nauka o stworzonych przez ludzi miejscach, które stanowią schronienie, to domkologia. Książka jest zbiorem trzydziestu pięciu najciekawszych przykładów istniejących domów z całego świata. Jest to prawdziwa skarbnica wiedzy. Trzeba przyznać, że architekci bywają bardzo pomysłowi i na każdym kroku starają się wymyślać coraz to bardziej oryginalne budynki. Od dziś architektura stanie się dla was prawdziwą sztuką, a nie nudną nauką. Architektura to naprawdę pasjonująca wędrówka po różnych zakątkach świata, do której serdecznie Was zapraszam.

Wygląd każdego domku możemy dokładnie prześledzić. Pomogą nam w tym doskonałe ilustracje oraz legenda, taka jak występuje na mapach geograficznych lub historycznych. Na wstępie możemy zapoznać się ze szczegółowymi oznaczeniami, które usytuowane są na małych kwadracikach. Znajdziemy wśród nich informacje z jakiego materiału został dany dom zbudowany (z betonu, ze szkła, z cegły, z drewna, z tkaniny, z metalu, z piasku), datę powstania, przeznaczenie (np.: domek do picia herbaty), miejsce (w mieście, na wsi, w górach, nad morzem, w lesie). Jeśli tylko zapoznamy się z legendą możemy spokojnie przeglądać strony, a każda kolejna zaskakuje coraz bardziej.

Pewien architekt Peter Vetsch zafascynowany zwyczajami mieszkańców podziemia, zaprojektował bajkowe osiedle. Zaprojektował dziewięć domków ustawionych wokół jeziora, które tworzą małą wioskę. Wszystko nie byłoby wcale dziwne, gdyby nie fakt, że wszystkie domki przysypane są grubą warstwą ziemi. Taki właśnie domek możecie zobaczyć w Szwajcarii, jeśli kiedyś tam będziecie.

Dom bąblowiec we Francji aż tak bardzo już mnie zaskoczył swoją oryginalnością. Nie wiem czy mogłabym mieszkać w okrągłym pokoju, patrzeć prze okrągłe okno, siedzieć na okrągłej kanapie, pić kawę przy okrągłym stoliku. Tego chyba bym nie wytrzymała. Gwiezdny dom, dom księżyc czy dom pod wiatr na pewno Wam się spodobają. Pewien japoński architekt natomiast wpadł na bardzo genialny pomysł. Otóż wymyślił dmuchany dom, który można spakować do walizki. Jest to specjalny dom do picia herbaty, wyposażony w elektryczny stolik do gotowania wody w czajniku w dziewięć mat tatami. Tylko Japończycy mogą wpaść na taki pomysł. Przewracając kolejne kartki przeczytamy o domu zasłonce, który zamiast ścian ma zasłonki. Chyba musi być bardzo przewiewny. Przynajmniej nie trzeba otwierać okien. Dość zabawnie wygląda dom z wielkimi kolcami, który znajduje się w Danii. Balkony w takim domu mają kształt spiczastego kolca. Myślałam, że już niewiele rzeczy może mnie zdziwić w życiu, ale pomysłowość i wyobraźnia ludzka nie ma granic. W Kanadzie znajdziemy domek orzeszek. Dom ma kształt drewnianej kuli, który zawieszona jest na całej sieci lin. Nie będę opisywała po kolei tych wszystkich pomysłowych domków, żeby coś mogło Was zaskoczyć. Wspomnę tylko o moim numerze jeden, który wygrywa domek dla bezdomnych. Pomysłodawcą jest architekt z Polski Krzysztof Wodiczko. Zbudował pojazd na wzór wózka sklepowego, który spełnia przeróżne potrzeby ( na przykład ma duży pojemnik na śmieci).

Cudowne ilustracje doskonale oddają charakter wszystkich domów i domków zamieszczonych w przewodniku. Po przeczytaniu tej książki nic już nie będzie takie jak przedtem. Otworzą się w was pokłady twórczej wyobraźni, która może doprowadzić do powstania kolejnego ciekawego mieszkanka. Książka jest wręcz przeładowana informacjami, które jednak nie bombardują nas od razu. Czasem musimy się dłużej przyjrzeć ilustracjom, poszukać w legendzie odpowiednich oznaczeń. Chyba nie muszę pisać, że polecam. Warto wspomnieć, że książka "D.O.M.E.K" otrzymała nagrodę główną w kategorii graficznej konkursu Książka Roku 2008 Polskiej Sekcji IBBY.

Kawa? Herbata? Gorąca czekolada?

Są takie miejsca, w których zatracam się bez reszty. Czasem błądzę w nich po omacku urzeczona ich pięknem, by za chwilę opaść bez sił na stary fotel. Muszę wtedy odsiedzieć swoje i pomyśleć. Przez głowę przelatują mi obrazy, które zmieniają się w zastraszająco szybkim tempie. Słowa: prowansalski, w starym stylu, retro, vintage nabierają konkretnych kształtów. Chciałabym Was serdecznie zaprosić do miejsca, w którym każdy znajdzie coś dla siebie. Wystarczy jedno kliknięcie TUTAJ, które przeniesie Was w magiczny świat przedmiotów.

W dzisiejszym poście chciałabym Wam pokazać pewne małe cudeńko z tego sklepu. Uwielbiam celebrować picie herbaty, głównie zielonej. Zawsze wtedy zaparzam ją w dzbanku, który akurat wpasowuje się w daną chwilę. Na stoliku układam filiżanki lub kubki i rozkoszuje się zapachem herbaty. Ostatnio do zestawu dokładam korkowe podkładki. Nie cierpię tych okrągłych śladów po kubkach. Ostatnio zapałałam miłością wielką do wszelkich przedmiotów w stylu prowansalskim, więc te podkładki pod kubki doskonale wpasowują się w mój styl. Wykonane są z płyty korkowej, więc są bardzo lekkie, co jest dla mnie dużym plusem. I przede wszystkim są pięknie ozdobione. Czyż nie zachwyca Was pole pachnącej lawendy? Odcienie fioletu zawsze oddziaływały na mnie uspokajająco i nastrajały nostalgicznie.

Popatrzcie sami:




Podkładki korkowe w stylu prowansalskim na pewno przydadzą się w każdym domu. Ja używam ich także jako podstawki pod małe doniczki, słoiczki czy puszki. Od razu każdy kąt w mieszkaniu staje się przyjemniejszy. W ofercie sklepu znajdziecie wiele różnych wzorów. Naprawdę ciężko się zdecydować na jeden konkretny wzór, ale życzę Wam powodzenia.


No jak tu wybrac te najładniejsze? Może wiecie?





Mam nadzieję, że takie recenzje będą doskonałą odskocznią od świata książkowego. Ostatnio zastanawiam się nawet nad założeniem osobnego bloga, żeby nie mieszać za bardzo. W każdym razie zapraszam jak zawsze do siebie i odsyłam do strony sklepu tu.

wtorek, 6 listopada 2012

Uśmiechnij się!


Autor: Polscy pisarze dzieciom
Tytuł: Opowiadania z uśmiechem.
Wydawnictwo: Literatura
Liczba stron: 190

Uwielbiam weekendy, które mogę spędzić z nosem w książce. Jeszcze bardziej lubię, kiedy moja córka razem ze mną wciska swój mały nosek. Tym razem bardzo miło spędziłyśmy czas na czytaniu, oglądaniu i opowiadaniu książki Opowiadania z uśmiechem. Wśród autorów opowiadań same gwiazdy polskiej książki dziecięcej m.in. Wanda Chotomska, Natalia Usenko, Grzegorz Kasdepke, Renata Piątkowska, Joanna Papuzińska, Barbara Gawryluk czy Paweł Beręsewicz. Niesamowita gratka dla czytelnika. Zapraszam więc na wędrówkę pełną tajemnic, uśmiechu, wiśni i pływających kotów.

Zbiór otwiera opowiadanie Wandy Chtomskiej o konikach z karuzeli. Pewnego razu na podmiejską łąkę, która już od dawna nie widziała koni, przyjechało wesołe miasteczko i łąka od razu poweselała, bo na środku wesołego miasteczka zakręciła się karuzela z siedmioma drewnianymi konikami. Właściciel koni nawet nie podejrzewał, że jego malowane, drewniane konie umieją się kręcić nie tylko dookoła karuzeli, lecz potrafią coś znacznie trudniejszego-każdy z nich umie się zmienić z konia drewnianego w konia prawdziwego. Jeden w kowbojskiego, drugi w cyrkowego, trzeci w ułańskiego… Ale zmieniały się tak dopiero wtedy, kiedy poczuły na swoim grzbiecie właściwego jeźdźca. Ciekawi jesteście co dalej stało się z tymi szalonymi konikami? Zajrzyjcie.

A kiedy przejdziecie do kolejnej historii, to przekonacie się, że każdy, nawet mały rogalik, ma swoje zwykłe i niezwykłe marzenia. Mały rogalik chciał zostać księżycem. Jednak jak tu stać się tak ogromnym i złotym, by wyglądać jak księżyc? Czy małe marzenie rogalika się spełni?

Natalia Usenko natomiast przeniesie Was w świat trzech świnek. Straszne z nich były świnki. Wszędzie miały okropny śmietnik. W szafach, na korytarzu, na balkonie, w kuchni i łazience, na korytarzu i na łóżkach. A tego, co działo się pod ich łóżkami, nawet sobie nie wyobrażacie! Miały nawet chęci, żeby posprzątać ten bałagan, ale ciągle odkładały sprzątanie na następny dzień. I tak upływał cały tydzień. A bałagan rósł i rósł w dzień i w nocy, aż wreszcie wypełznął z ich mieszkań na klatkę schodową. Pewnego dnia kiedy wracały do domu spotkały Zenona Wilka, który zmienił ich życie. A co takiego zrobił? Musicie przeczytać.




Książka z dużą dawką humoru, który dzieci na pewno zrozumieją. Problemy poruszane w opowiadaniach dotyczą codzienności, więc pewnie nie jedno dziecko będzie mogło identyfikować się z bohaterami. Oczywiście w opowieściach nie zabraknie niezwykłych potworów, pływających kotów, księżniczek, czarodziejów. Duża czcionka pozwoli maluchom na doskonalenie umiejętności czytania. Ilustracje doskonale uzupełniają treść. Polecam!

poniedziałek, 5 listopada 2012

Wyróżnienie Liebster Blog Award


Powiem Wam, że jeszcze nie wierzę, że zostałam wyróżniona. Pierwszy raz w moim blogowaniu, ktoś mnie dostrzegł i jeszcze wyróżnił. Nie sądziłam, że kiedyś mnie to spotka. A wszystko dzięki Madzi. Jeszcze raz bardzo serdecznie Ci dziękuję.





„Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę" Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."

Odpowiadam więc na pytania:

1.Na czym ostatnio byłaś w kinie?

Łooo matko!!! Ciężko było mi sobie przypomnieć. Ale po męczarniach udało się. Ostatnio w kinie byłam na "Róży".

2.Co lubisz robić w wolnych chwilach?

A czym jest wolna chwila? No dobra, czasem takie chwile mam. Wtedy albo piekę ciasteczka albo czytam.

3.Czy Twoje dziecko bywa nieznośne?

No ba! Oczywiście, że tak. Ale jednym uśmiechem potrafi wszystko naprawić.

4.Kim jest Lendrin Cool?

Przyznam,że pytanie trudne. Ale, co to dla nas harcerzy. Lendrin to wspaniały przyjaciel, malutki stworek, który zdobył juz dawno moja sympatię.

5.Czy Twoje dziecko uwielbia słodycze ?

Nie. Chyba, że szynkę można zaliczyć do słodyczy.

6.Siatkówka czy aerobik ?

Ostatnio aerobik. Nie lubię gier zespołowych.

7.Rower czy samochód ?

Jeśli tylko jest mozliwość, to poruszam się na nogach. Jakby nie patrzeć:najtaniej.

8.Biel czy czerń ?

Biel.

9.W co najczęściej bawisz się z dzieckiem ?

Sporo tego jest. Ale ostatnio na topie są wyścigi wózkami dla lalek. Córka ścina zakręty jak zawodowiec.

10.Co najchętniej czytasz dziecku ?

Wszystkiego po trochu. Ciut poezji, ciut prozy...

11.Czy uważasz,że dziecko to skarb?

Oczywiście!


A do zabawy zapraszam:

1. Julię
2.Zezullę
3.Tominowo
4.Mamęnietylkoadama
5.Adriannę
6.Melanię
7.Madzię
8.Natulę
9.Evię
10.Anię
11.Kultur-alnie

Moje pytania:

1.Kakao czy herbata?
2.Dwie Siostry czy Zakamarki?
3.Lepsze wczoraj czy lepsze jutro?
4.Marzycielka czy racjonalistka?
5.Jabłka czy banany?
6.Radio czy telewizja?
7.Długopis czy pióro?
8.List czy e-mail?
9.Poezja czy powieść?
10.Upór czy słomiany zapał?
11.Zemsta czy wybaczenie?

Zapraszam do zabawy. Oczywiście udział nie jest obowiązkowy i zdaje sobie sprawę, że niektórych takie zabawy nie bawią.

Pewien pies i wielkie strachy




Autor: Mick Inkpen
Tytuł: Kacper. Strachy.
Wydawnictwo: Papilon
Liczba stron: 32

Dziś chciałabym Was zapoznać z nowym przyjacielem, który zamieszkał w moim domu i od razu zdobył moje serce. Mam na myśli pewnego przesympatycznego psa o imieniu Kacper. Jeśli jeszcze nie znacie jego ciekawych przygód, to zachęcam do zapoznania się z całą serią książeczek o sympatycznym psiaku.

Dwaj przyjaciele Kacper (pies) i Tygrys (także pies, niech nie zwiedzie Was jego imię) postanowili spędzić noc w namiocie w ciemnym lesie, u stóp Wielkiego Wzgórza. Zabrali ze sobą latarkę, ciasteczka i książeczkę z opowiadaniami. Kiedy jednak zaczął zapadać zmrok, Tygrys pomyślał, że to chyba nie był to najlepszy pomysł. Wyglądał z niepokojem z namiotu i zastanawiał się, czy w lesie mieszkają niedźwiedzie. Kacper starał się nie przejmować i próbował czytać książkę. Kiedy trzeci raz zaczął czytać to samo zdanie, nagle, gdzieś w głębi lasu, rozległ się przerażający, potworny i niezwykle groźny dźwięk: skrzek! skrzek! Sami przyznajcie, że też byście się wystraszyli? Przyjaciele postanowili sprawdzić, co to było i wyszli z namiotu, świecąc dookoła latarką. Oświetlali wielki, szary pień, na którym widniała duża, ciemna dziupla. A w czarnym otworze zalśniły czyjeś żółte oczy. Możecie sobie tylko wyobrazić, jak szybko przyjaciele uciekali do namiotu. Jednak, czy rzeczywiście noc w lesie była taka straszna? Przekonajcie się sami.

Każde dziecko ma pewne lęki. Niektóre dzieci bardzo boja się ciemności, ale kiedy przeczytają ta książeczkę, to zobaczą, że noc nie musi być wcale straszna. Czasem po prostu nasza wyobraźnia płata na figle. Ilustracje dość charakterystyczne, bo nie zajmują całej strony, jedynie małe jej urywki. Ciepłe stonowane barwy pozwalają się skupić na tekście. Niebawem napiszę o kolejnych przygodach dwóch psiaków.

piątek, 2 listopada 2012

Człowieku skąd pochdzisz?





Autor: Cynthia Pratt Nicolson, Diane Eastman
Tytuł: Nic, co ludzkie nie jest ci obce. Czyli jak to jest, że czasami wychodzi z nas bestyjka.
Wydawnictwo: DEBIT
Liczba stron: 40

Świat to jedna wielka zagadka nie tylko, dla nas dorosłych, ale przede wszystkim dla dzieci, które dopiero odkrywają ten świat. Dziecko zaciekawione zadaje nam pytania, które czasem nie mają końca. Na niektóre potrafimy odpowiedzieć, ale niektóre pytania mogą nas wprawić stan zamyślenia lub zaskoczenia. Zawsze więc możemy skorzystać z książek, słowników albo odesłać do taty, babci czy dziadka. Książka Wydawnictwa DEBIT na pewno pomoże wam w niektórych kwestiach.

Autorka zbierając wiadomości niezbędne do napisania tej książki, korzystała z kilkudziesięciu artykułów prasowych, książek i stron internetowych poświęconych tematyce ewolucji człowieka. Niektóre zachowania człowieka współczesnego można tłumaczyć cechami odziedziczonymi po zwierzętach, które żyły w odległej przeszłości. Naszymi najbliższymi krewnymi w świecie zwierząt są ssaki naczelne: szympansy, goryle i inne małpy. Naukowcy odkryli, że najbliższym żyjącym „kuzynem” człowieka jest szympans, który ma aż 98% genów identycznych jak u człowieka. Kto wie, może rzeczywiście pochodzimy od małpy? Wszyscy przodkowie- istoty ludzkie, zwierzęce, a nawet pradawne bakterie- wywarli wpływ na to, jak wyglądamy i się zachowujemy. W tej książce autorka przygląda się niektórym zagadkowym dziwactwom i stara się wyjaśnić, dlaczego wciąż się nas trzymają.

Chyba każdy z nas zastanawiał się skąd ta czkawka. Zganialiśmy wtedy na jakieś przesądy, że ktoś nas obgaduje. Stosowaliśmy różne sposoby, by się jej pozbyć począwszy od wstrzymywania oddechu do napicia się wody czy przestraszenia się czegoś. W każdym razie naukowcy prześledzili odruch czkawki i stwierdzili, że po raz pierwszy pojawił się dawno temu u przodków dzisiejszych żab. Płazy przekazywały sobie ten gen czkawki z pokolenia na pokolenie, z czasem odziedziczyły go gady, a potem wczesne ssaki. Z czkawką chodzi oto, że kijanki w pewnym momencie mają płuca i skrzela jednocześnie. Żeby woda nie wpadała im do świeżo ukształtowanych płuc, zaczyna się czkawka. Mechanizm czkawki dostał się również nam, ludziom- w prezencie od bardzo odległych przodków.

W dalszej części książki autorka zastanawia się, czemu uwielbiamy bezwartościowe jedzenie, czemu bekamy i puszczamy bąki. Powiem szczerze, że temat dotyczący wymiotów (torsji, haftowania, zwracania, rzygania, puszczania pawia) jakoś za bardzo mnie zainteresował i nie wiem, czy chciałabym o tym czytać mojej córce, no ale może dziecko spojrzy na ten temat zupełnie inaczej niż ja. Dalej dowiemy się, czemu trzęsiemy się ze strachu, po co nam uszy, dlaczego przemawiają do nas zapachy, dlaczego widzimy świat w kolorach. Autorka wychodzi także naprzeciw nowoczesności i zastanawia się fenomenem zabawnych buziek, czyli tzw. emotikonów. Książka jest zbiorem naprawdę wielu ciekawostek dotyczących ludzi i na pewno zainteresuje niejednego ciekawskiego malucha.

Ogólnie książka bardzo mi się podoba, bo teksty są ciekawe i momentami nawet zabawne (oprócz tego o wymiotach). Nie ma tutaj żadnych regułek, czy trudnego słownictwa. Autorka stara się wszystkie pojęcia wytłumaczyć najprościej jak się tylko da. Ilustracje są jedynym minusem. Trochę jakby zdjęcia pomieszane z ilustracjami. Takie kolaże niezbyt mi się podobają. Jednak jest to rzecz gustu. Zachęcam do lektury

czwartek, 1 listopada 2012

Pieniądze...





Autor: Paul Mason
Tytuł: Pieniądze nie rosną na drzewach. Wszystko o zarządzaniu swoimi pieniędzmi.
Wydawnictwo: DEBIT
Liczba stron: 48

Świnki skarbonki czy ukryte pod pościelą skarpety. Któż z nas nie próbował oszczędzać? Jeśli chcemy pojechać dokądś autobusem, kupić sobie sok, iść do kina albo do teatru, to czego potrzebujemy? Pieniędzy! Ludzie wynaleźli pieniądze, żeby ułatwić sobie życie. Dawniej kiedy chcieli coś kupić, musieli się wymieniać rzeczami. Na przykład ktoś dawał kurę i w zamian dostawał warzywa. I tak wszystko się kręciło. Czasem zastanawiam się, czy kiedyś nie było łatwiej?

Musiało minąć jednak sporo czasu, zanim wszyscy zgodzili się co do tego, jak powinny wyglądać pieniądze. W Chinach były to kawałki srebra. Na wyspach pacyficznych- muszle ślimaków morskich, a na Nowej Gwinei płacono świniami. Dziś pieniądze występują w postaci banknotów i monet. Zarządzanie pieniędzmi to jedna z podstawowych umiejętności we współczesnym świecie. Zarządzanie własnymi pieniędzmi wcale nie jest takie trudne. Książka ta zawiera mnóstwo rad, które pomogą nam mądrze obchodzić się z finansami, tak by nasze pieniądze nie znikały w tajemniczych okolicznościach.

Musze powiedzieć, że książka ta może się przydać także nam, rodzicom. Autor zastanawia się na samym początku ile tak naprawdę potrzeba nam pieniędzy. Przedstawia w postaci piramidy nasze potrzeby finansowe. Na samym dole znajduje się zaspokajanie niezbędnych potrzeb do przetrwania ( jedzenie, ubrania, mieszkanie). Powyżej rzeczy, które ułatwiają albo uprzyjemniają nam życie, czyli kupują sobie rower, więcej ubrań czy zabawek. Jeszcze wyżej znajdują się oszczędności odkładane na wszelki wypadek, potem luksusy i na samym szczycie to, czego w rzeczywistości nie potrzebujemy, ale nam się marzy. Ja wciąż marzę, żeby mieć normalny telewizor w domu, ale zawsze jakoś szkoda wydawać pieniądze na nowszy. W dalszych rozdziałach dowiecie się do jakiej grupy ludzi się zaliczacie: rozrzutników czy dusigroszy? Autor podaje nam sposób, w jaki możemy sobie ułożyć plan finansowy, jak załatać domową dziurę budżetową (może pomógłby naszemu rządowi?), jak oszczędzać z głową i mądrze wydawać, jak działa rachunek bankowy, czym jest kredyt, odsetki, karty kredytowe, inwestycje, podatki i inflacja.

W zabawny i mądry sposób autor stara się przybliżyć dzieciom znajomość pojęć związanych z pieniędzmi. No jak tu dziecku wyjaśnić na czym polega inflacja. Nie zawsze jest to proste. Wiele zabawnych ilustracji sprawia, że książka nie jest podręcznikiem czy encyklopedią. Ma jedynie w prosty sposób wyjaśniać pewne sprawy. I tak się rzeczywiście dzieje. Polecam